Ποιός πρέπει να πληρώνει στο πρώτο ραντεβού, ο άντρας ή η γυναίκα;

Δύο φίλες μου, χωρισμένες με παιδιά, μοιράστηκαν μαζί μου την εμπειρία τους από ραντεβού που είχαν βγει και που ενώ ήταν με διαφορετικούς άντρες, θα έλεγε κανείς ότι ήταν σαν να είχαν βγει με τον ίδιο.

Η πρώτη φίλη μου, έφτασε στη καφετέρια αφού ο άντρας με τον οποίο είχε ραντεβού είχε καθίσει και έπινε ένα ποτήρι μεταλλικό νερό από ένα μεγάλο μπουκάλι που υπήρχε στο τραπέζι. Εκείνη κάθισε και μίλησαν για λίγο, αλλά ποτέ δεν της προσέφερε ένα ποτήρι νερό. Μετά από δέκα λεπτά σηκώθηκε και πήρε μόνη της καφέ (το μαγαζί ήταν σελφ σέρβις), αλλά ακόμα δεν μπορεί να καταλάβει γιατί ένας άντρας δεν προσέφερε ένα ποτήρι νερό ή δεν προσφέρθηκε ο ίδιος να πάρει έναν καφέ, στη γυναίκα με την οποία είχε βγει ραντεβού και μάλιστα, ήταν και το πρώτο τους ραντεβού.

Η δεύτερη φίλη μου, συνάντησε τον άνδρα με τον οποίο είχε ραντεβού σε ένα μπαράκι όπου έφτασαν ταυτόχρονα και έκατσαν μαζί στην ουρά για να πάρουν τα ποτά τους. Ήταν ακριβώς μπροστά της και συζητούσαν ενώ η ουρά προχώραγε. Όταν έφτασε στο ταμείο έβγαλε το πορτοφόλι του και πλήρωσε μόνο για το δικό του ποτό. Δεν προσφέρθηκε ποτέ να πληρώσει το δικό της ή να κεράσει το επόμενο.

Θέλω να ξεκαθαρίσω ότι πιστεύω πως τα έξοδα-ειδικά σήμερα- πρέπει να μοιράζονται στις νέες σχέσεις, αλλά η έλλειψη ευγένειας αυτών των ανδρών έδειξε ότι δεν αφορούσε τα χρήματα. Το άρθρο αυτό δεν αφορά τα χρήματα καθεαυτό αλλά τη γενναιοδωρία, το πόσο large είναι ο άλλος σαν άνθρωπος. Το να κεράσεις έναν καφέ ή να μοιραστείς ένα μπουκάλι νερό έχει να κάνει με το πόσο γενναιόδωρος είναι ο άλλος και όχι με τα λεφτά ή το φύλο.

Πριν γνωρίσω την σύντροφο μου, είχα βγει με διάφορες γυναίκες. Την εποχή εκείνη ένα καλό ποσοστό γυναικών πλήρωνε για τον καφέ μου, ειδικά αν προηγούνταν από εμένα στην ουρά. Φυσικά τις ευχαρίστησα, αλλά το να κεράσεις έναν καφέ ή να μοιραστείς ένα μπουκάλι νερό ενώ είναι κάτι ευγενικό δεν είναι κάτι αξιοσημείωτο. Η μικρότητα και η έλλειψη τρόπων είναι αυτό που μένει ως κάτι αρνητικό στον άλλον και όχι τα χρήματα. Και τα δυο σου αφήνουν μια άσχημη αίσθηση και υπονοούν ότι ένα άτομο δεν είναι τόσο αξιόλογο. Το να χάσεις έναν καλό άνθρωπο από τη ζωή σου, απλά και μόνο επειδή δεν γνωρίζεις κάποιους στοιχειώδεις κανόνες καλής συμπεριφοράς, είναι τραγικό.

Γενναιοδωρία σημαίνει να δώσεις ή να μοιραστείς απλόχερα, χωρίς εγωισμό, χωρίς κακία ή μικρότητα, να έχεις μεγαλοψυχία και να δίνεις χωρίς να περιμένεις. Το πρώτο ραντεβού είναι σημαντικό διότι η πρώτη εντύπωση, καλώς ή κακώς, τον καθορίζει.

Θα ήθελα να παρακινήσω αυτούς που βγαίνουν ραντεβού να σκεφτούν εάν η σχέση τους με τους άλλους ανθρώπους αντικατοπτρίζει γενναιοδωρία πνεύματος. Είναι ένα αξιοθαύμαστο και ελκυστικό στοιχείο που οι άλλοι, πάντα το προσέχουν. Εάν οι καταστάσεις στις δύο ιστορίες είχαν αναστραφεί, δηλαδή αν ήταν η γυναίκα καθισμένη με το μπουκάλι νερό στο τραπέζι ή στην ουρά πριν τον άνδρα, και συμπεριφέρονταν όπως οι άνδρες σε αυτές τις ιστορίες, τότε και η δική τους συμπεριφορά θα ήταν μικροπρεπής. Και η ζωή είναι πολύ μικρή για μικροπρέπειες.

Το θέμα λοιπόν είναι βαθύτερο: Τι άλλο δεν θα θες να μοιραστείς σε μια σχέση εάν δεν μπορείς να μοιραστείς ένα μπουκάλι νερό; Τί άλλο δεν θες να δώσεις σε έναν άνθρωπο αν δεν μπορείς να τον κεράσεις ένα ποτό ή αν σε έχει καλέσει σπίτι του για φαγητό και δεν κάνεις την ευγενική χειρονομία να του πας έστω ένα μπουκάλι κρασί;

Η γενναιοδωρία επηρεάζει θετικά κάθε μας σχέση. Κι όπως έλεγε και η γιαγιά μου “τσιγκούνης στη τσέπη, τσιγκούνης και στη καρδιά!”.

Πηγή: http://seniorliving.about.com/