Έχω βαρεθεί να ακούω συνέχεια «Δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Πήγαινε στη μάνα σου!»

Σήμερα το πρωί, ενώ ήμουν στην πόρτα, για να φύγω για τη δουλειά, ο 5 ετών γιος μου ζήτησε από το μπαμπά του να του καθαρίσει ένα μήλο.

Εκείνη τη στιγμή έβαζα τα τελευταία πράγματα στην τσάντα μου, έτοιμη κυριολεκτικά να τους χαιρετίσω και να φύγω, όταν άκουσα τον άντρα μου να λέει στο παιδί: “Δεν μπορώ τώρα. Πήγαινε στη μάνα σου να στο καθαρίσει”. Αν ήμουν στην κουζίνα, δεν θα είχα θέμα να το κάνω, αλλά δεν ήμουν. Ήμουν στην πόρτα, ντυμένη, φτιαγμένη και φορτωμένη με τα πράγματα της δουλειάς μου.

«Πήγαινε στη μάνα σου». Αν κέρδιζα ένα ευρώ κάθε φορά, που άκουγα αυτή τη φράση, τώρα θα ήμουν πλούσια, δεν θα είχα ανάγκη να δουλέψω και θα έκανα διακοπές σε εξωτικό νησί.

Μεγαλώνοντας, βίωνα την ίδια ακριβώς κατάσταση. Δεν θυμάμαι ούτε μια φορά τον πατέρα μου να παίρνει πρωτοβουλία για κάτι. Μια ζωή κι εκείνος «Πήγαινε ρώτα τη μάνα σου» έλεγε. Αν δεν ήταν σπίτι, την έπαιρνε τηλέφωνο. Αν είχε δουλειά και δεν μπορούσε να απαντήσει και δεν ήταν επείγον, περίμενε μέχρι να απαντήσει. Αν πάλι δεν την έβρισκε, αλλά ήταν επείγον (δηλαδή, “Μπαμπά, θέλω να πάω στη φίλη μου τη Σοφούλα. Είναι ήδη εκεί όλα τα παιδιά και με περιμένουν”), ο πατέρας μου θα με άφηνε δειλά δειλά να πάω με την προϋπόθεση να πάρω τηλέφωνο τη μάνα μου να την ενημερώσω μέχρι να μου απαντήσει.

Η μαμά μου τα είχε αναλάβει όλα. Το σπίτι, τα ψώνια, τα προγράμματα. Ήταν ο αρχηγός με λίγα λόγια. Εκείνη κανόνιζε τα πάντα: γιατρούς, παραγιατρούς, ψώνια, δραστηριότητες, μπάσκετ, ποδόσφαιρα, κολύμβηση, ωδείο, χορό, ακόμα το πού και το πότε θα πάμε διακοπές.

Μέσα στο σπίτι; Ο απόλυτος κυρίαρχος. Νοικοκυριό, φαγητό, να μας πλύνει, να μας λούσει, να πάει το σκύλο βόλτα, να μας ντύσει για το σχολείο, να μας πάει, να μας φέρει.

Και μέσα σε όλα αυτά, να δουλεύει κι από πάνω.

Αν εκνευριζόταν και παραπονιόταν, όπως κάνω εγώ τώρα; Δεν θυμάμαι κάτι τέτοιο. Το έκανε να φαίνεται τόσο εύκολο, τόσο φυσικό. Είμαι βέβαιη, ότι αρκετές μαμάδες το έκαναν και εξακολουθούν να το κάνουν. Αλλά εγώ απ’ ότι φαίνεται, δεν είμαι από αυτές τις μητέρες.

Γιατί οι μπαμπάδες έχουν κάνει ψωμοτύρι το “Πήγαινε ρώτα τη μάνα σου;” Μήπως το κάνουν, για να μας κολακεύσουν ότι μετράμε και είμαστε τόσο σημαντικές; Μήπως το παρακάνουν και θα έπρεπε κάπου να τους το κόψουμε; Είναι μήπως δικό μας λάθος, γιατί τους αφήσαμε να παρατραβήξουν το σκοινί; Μήπως μεγάλωσαν κι εκείνοι έτσι και έτσι έμαθαν;

Είναι δύσκολο να πω, τί φταίει, αλλά έχω καταλήξει σε μερικά συμπεράσματα:

1. Θεωρούν, ότι ο χρόνος τους είναι πολυτιμότερος από το δικό μας

Ας μιλήσουμε για το μήλο. Ήμουν στην πόρτα ζαλωμένη με όλη την προίκα της δουλειάς μου και πάσχιζα να φύγω εγκαίρως, για να είμαι συνεπής και να μην αργήσω, ενώ ο σύζυγός μου ντυνόταν βιαστικά, γιατί παρακοιμήθηκε και άργησε να ξυπνήσει. Ίσως και να μην πολυσκέφτηκε αυτό, που είπε, αλλά το είπε.

Καταλαβαίνω, ότι δεν προλάβαινε να καθαρίσει αυτό το ρημάδι το μήλο, ούτε καν να εξηγήσει στο παιδί το λόγο. Έτρεχε, γιατί δεν είχε την πολυτέλεια να καθυστερήσει, αλλά εγώ προφανώς την είχα. «Ναι, στείλε το παιδί σε μένα. Γιατί εγώ να πρέπει να είμαι εγκαίρως στη δουλειά; Σιγά το πράγμα».

2. Θεωρούν, ότι η δικαιοδοσία τους φτάνει μέχρι ενός σημείου

Δεν θυμάμαι να του είπα ποτέ κάντο έτσι ή κάντο αλλιώς. Δεν θυμάμαι να του έχω στερήσει το δικαίωμα της πρωτοβουλίας. Δεν θυμάμαι να τον «ελέγχω» σε τέτοιο σημείο, ώστε να σταματά κυριολεκτικά το μυαλό του, όταν το παιδί του ζητάει κάτι τόσο απλό. Δεν σκέφτονται καν την πιθανότητα να κάνουν αυτό, που τους ζητάει το παιδί τους και αμέσως σπεύδουν να το φορτώσουν στην άμοιρη τη μάνα, λες και είναι πυρηνική φυσική και ζήτημα ζωής και θανάτου, για το οποίο μόνοι τους δεν μπορούν να αποφασίσουν, μήπως και «πατήσουν» κάποιον από τους κανόνες της μαμάς.

3. «Αν σε αφήσω να κάνεις αυτό, που θες, ο Δράκουλας η μάνα σου παραμονεύει να με φάει»

Μερικές φορές, όταν ακούω το σύζυγό μου να λέει στο παιδί “ρώτα τη μαμά” δέκα φορές σε ένα δίωρο μέσα, αρχίζω να αναρωτιέμαι, μήπως στα μάτια του άντρα μου φαίνομαι σαν το Δράκουλα, που καραδοκεί να τον φάει με την πρώτη ευκαιρία.

Κάπου τον καταλαβαίνω. Κάπως έτσι θα αντιδρούσα κι εγώ, αν ο άλλος με παραμόνευε να με σκίσει και να με φάει ζωντανή. Δεν θυμάμαι, όμως, να του έδωσα την εντύπωση, ότι είμαι τέτοια. Ή μήπως του έδωσα;

4. Νομίζει ότι έτσι σε κολακεύει και σε κάνει να νιώθεις σημαντική

Όταν το συζήτησα με μία φίλη μου, μου είπε: “Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, με τον τρόπο του σου δείχνει πόσο σημαντική για την οικογένεια”. Αυτό, που κατάλαβα εγώ είναι, ότι όλη η ευθύνη για το σπίτι και την οικογένεια είναι στις πλάτες μου.

Δεν είναι η δύναμη, που «αποφασίζει», τί θα φάνε τα παιδιά το μεσημέρι, αν θα βάλουν το μπουφάν τους, πριν βγουν έξω ή αν θα πάνε στο σπίτι των φίλων τους. Αυτό λέγεται ευθύνη και όχι δύναμη. Δεν τίθεται ζήτημα «δύναμης», ποιος από τους δύο δηλαδή έχει το πάνω χέρι στο σπίτι. Υπάρχουν μόνο δύο «συνεργάτες», που λέγονται γονείς. Και όλες οι αποφάσεις πρέπει να λαμβάνονται συλλογικά. Είναι ώρα λοιπόν αυτό το «τράβα στη μάνα σου» να σταματήσει. Έχετε κι εσείς οι άντρες ευθύνες και λόγο και ήρθε η ώρα να βοηθήσετε την κατάσταση.

Πηγή: scarymommy.com