fbpx

Πένθος: Ο μύθος του «απασχολώ τον εαυτό μου για να μην σκέφτεται»

| 12 Ιανουαρίου 2015
ADVERTISEMENT

Πέρσι η γυναίκα μου χτύπησε το κεφάλι της στον καναπέ την ώρα που μετακομίζαμε. Εκτός από έναν πονοκέφαλο, δεν φαινόταν να συμβαίνει κάτι άλλο. Τις επόμενες μέρες όμως οι πονοκέφαλοι εντάθηκαν , δεν μπορούσε να δει και να διαβάσει και αρχίσαμε να φοβόμαστε για το χειρότερο.

Πήγαμε στο γιατρό και βρήκαμε ότι είχε πάθει διάσειση και ότι τα συμπτώματα μπορεί να διαρκούσαν και μήνες. Οι μήνες που ακολούθησαν ήταν εφιαλτικοί, με πολλούς και έντονους πονοκεφάλους, σοβαρή κατάθλιψη, ξεσπάσματα θυμού, αλλαγή στη προσωπικότητά της και πολλές συχνές επισκέψεις στα επείγοντα. Ήμασταν παντρεμένοι μόλις ένα τρίμηνο όταν συνέβη το ατύχημα κι έτσι «χάσαμε» το πρώτο χρόνο του γάμου μας. Η γυναίκα μου όμως έχασε κάτι πιο σοβαρό: Τον εαυτό της. Κι εγώ  «έχασα» τη γυναίκα μου.


ADVERTISEMENT

Περιττό να πω πως και οι δύο πενθούσαμε. Οι ζωές μας είχαν αλλάξει σε μια στιγμή και ότι είχαμε ως δεδομένο μέχρι εκείνη τη στιγμή, γύρισε τούμπα. Η γυναίκα μου ένιωθε αβοήθητη.  Σε όλα αυτά, προστέθηκε και η χιλιοειπωμένη συμβουλή από φίλους και γνωστούς που μου έλεγαν «Να φροντίζεις τον εαυτό σου» την οποία είχα ερμηνεύσει ως «απασχόλησε τον εαυτό σου με οτιδήποτε για να μην σκέφτεσαι». Σκεφτόμουν ότι ο μόνος τρόπος να μην πονάω, ήταν να στρέφω τη προσοχή μου σε άσχετα πράγματα μέχρι να περάσει ο πόνος, αφού ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός.Έτσι δεν λένε;

Κι έτσι άρχισα να είμαι συνέχεια απασχολημένος. Γράφτηκα γυμναστήριο, δούλευα περισσότερο και πιο σκληρά κάθε μέρα και επέστρεφα στο σπίτι ράκος. Όμως μέσα μου συνέχιζα να πονάω και δεν καταλάβαινα γιατί αντί να είμαι καλύτερα, ήμουν χειρότερα.

Αυτό είναι και ο λεγόμενος μύθος του «απασχολώ τον εαυτό μου για να μην σκέφτεται». Γιατί όσο απέφευγα να βιώσω το πένθος και τον πόνο, όσο τον έθαβα κάτω από στοίβες δραστηριοτήτων και χόμπι, τόσο μεγάλωνε.  Επιπλέον, το να απασχολείς τον εαυτό σου δεν σημαίνει πως τον φροντίζεις. Είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα…


ADVERTISEMENT

Πώς μπορούμε λοιπόν να φροντίσουμε τον εαυτό μας στο πένθος; Παρακάτω είναι ορισμένοι τρόποι που δοκίμασα και με βοήθησαν:

Αντιμετώπισε
Τα επώδυνα συναισθήματα που σχετίζονται με τη θλίψη είναι μια φυσιολογική και κανονική αντίδραση στην απώλεια. Μπορεί να δοκιμάσεις να τα «πνίξεις» ή να τα κρύψεις, αλλά στο τέλος το μόνο που θα καταφέρεις είναι να επεκτείνεις τη διαδικασία του πένθους. Αναγνωρίζοντας τον πόνο, είναι σαν να αναλαμβάνεις την ευθύνη για όσα αισθάνεσαι και μειώνεις το ρίσκο να πάθεις κατάθλιψη ή άλλα προβλήματα υγείας, επειδή αυτό-καταπιέζεσαι.

Γράψε
Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να εκφράσεις τα συναισθήματά σου είναι να ξεκινήσεις να γράφεις όσα νιώθεις και σου συμβαίνουν, σε ένα ημερολόγιο.  Ή να γράψεις ένα γράμμα για όσα θα ήθελες να πείς και δεν πρόλαβες ή δεν μπόρεσες.

Νιώσε
Δεν πειράζει να είσαι θυμωμένος/η. Να φωνάξεις ή να κλάψεις. Επίσης δεν πειράζει να γελάς, να βρίσκεις μέσα στη μέρα στιγμές χαράς ή να αφήσεις το πένθος πίσω σου όταν είσαι έτοιμος/η. Ο πόνος είναι δικός σου και κανείς δεν θα σου πεί πως θα έπρεπε να τον ζήσεις.

Πρόσεχε
Υπάρχουν προσωρινοί ανακουφιστές του πένθους όπως είναι το φαγητό, το αλκοόλ, τα ναρκωτικά, ο ακραίος θυμός, η άσκηση, η τηλεόραση, το σεξ, η απομόνωση, τα ψώνια, η εργασιομανία κλπ. και καλό θα ήταν να μην κάνεις κατάχρηση. Πολλά από τα παραπάνω δεν είναι βλαβερά αλλά μπορούν να γίνουν όταν τα χρησιμοποιείς για λάθος λόγους, δηλαδή για να μην σκέφτεσαι ή για να καλύψεις το πένθος και τη στενοχώρια σου. Προσπάθησε να κοιμάσαι καλά, είναι πολύ σημαντικό, να είσαι σωματικά δραστήριος/α και υγιής, να τρως καλά και υγιεινά και κυρίως να επιτρέψεις στον εαυτό σου να πενθήσει, να πονέσει και να κλάψει.

Ξέρω πως το ατύχημα της γυναίκας μου, όσο σοβαρό κι αν είναι, με τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με τον θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου. Ωστόσο κάθε κατάσταση είναι υποκειμενική, κάθε σχέση είναι μοναδική και κάθε άνθρωπος πενθεί και για άλλα γεγονότα εκτός του θανάτου, ακόμη και για έναν χωρισμό ή μια απόλυση. Εγώ μπορεί να μην έχασα κυριολεκτικά τη γυναίκα μου, έχασα όμως τη γυναίκα που αγάπησα, που παντρεύτηκα, τη καθημερινότητά μας, τη σχέση μας. Συνεχίζουμε να βιώνουμε τον πόνο, όμως συνεχίζουμε και να ελπίζουμε!

Πηγή: http://www.whatsyourgrief.com/


Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ