Νέος/α σύντροφος μετά τη χηρεία: Πάντα υπάρχει κατάλληλη στιγμή να συνεχίσεις τη ζωή σου!

Όταν ο άντρας μου πέθανε ξαφνικά, μου πήρε αρκετό χρόνο για να αποδεχτώ ότι πλέον είμαι μόνη μου – και πόσο μάλλον να συνηθίσω τον τίτλο « χήρα».

Έχοντας βιώσει έναν χαρούμενο γάμο, οι σκέψεις του να ζήσω ρομαντικές στιγμές με κάποιον άλλο, ήταν πολύ μακρυά από μένα, τα δύο παιδιά μου, το σπίτι μου, και μια απαιτητική δουλειά. Είχα πολλά να με απασχολούν.

Σε κάποια στιγμή, παρόλα αυτά, ένιωσα να λείπω απο κοινωνικές εκδηλώσεις που κάποτε μοιραζόμουν με τον σύζυγο μου, και η πιθανότητα να κάνω μια σχέση, μου φαινόταν αποκρουστική. Αυτές οι σκέψεις με έπνιξαν κάποια στιγμή,  και αποφάσισα να πω το ναι σε μια πρόσκληση για ένα πάρτι που με είχαν καλέσει.  Πίστευα ότι θα ήξερα κάποιους από τους υπόλοιπους καλεσμένους. Ενώ κάποιοι ήταν γνωστοί, τους περισσότερους δεν τους είχα ξαναδεί.

Οπότε βρέθηκα εκεί, να περιφέρομαι σε ένα δωμάτιο γεμάτο ξένους, ζευγάρια επί το πλείστον, με ένα ποτό στο χέρι μου, ένα μικρό χαμόγελο και με μεγάλη προσπάθεια να δείχνω άνετη. Δεν ήμουν τίποτα όμως από όλα αυτά.

Κάποια στιγμή, με πλησίασε ένας τύπος, μου συστήθηκε και ξεκινήσαμε να μιλάμε για το τοπικό σχολείο όπου και οι δύο είχαμε τα παιδιά μας. Κουβεντιάζαμε αρκετά φιλικά όταν ξαφνικά εμφανίστηκε η γυναίκα του,  η οποία έδειχνε ενοχλημένη. Θέλησε να επιβεβαιωθεί και αμέσως πέρασε το χέρι της στον ώμο του και τον τράβηξε μακρυά, δίνοντας μου απλόχερα ένα εχθρικό βλέμμα.

Ίσως να πεις ότι ήταν δικό της πρόβλημα και όχι δικό μου, αλλά η αυτοπεποίθηση μου έπεσε κατακόρυφα. Εκείνη τη στιγμή, ήθελα απλά να εξαφανιστώ και να μην ξαναδεχτώ καμιά πρόσκληση για αρκετό καιρό, εκτός και αν ήταν από κοντινούς φίλους ή από την οικογένεια μου.

Λίγο καιρό μετά, ο άντρας μιας φίλης που είχε πεθάνει πρίν κάποια χρόνια , με κάλεσε σε μια έκθεση στο κέντρο της πόλης. Ήταν μια πλατωνική βόλτα και περάσαμε πάρα πολύ όμορφα, κάτι το οποίο έδειξε ότι είχαμε και οι δύο να κάνουμε καιρό.

Μετά την έκθεση, και ενώ πήγα να πάρω το τραίνο για το σπίτι, ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι ήμουν δίπλα από το εστιατόριο που ο σύζυγος μου, μου είχε κάνει  πρόταση γάμου. Βρήκα τον εαυτό μου, να σκέφτεται το παρελθόν και ένιωσα την θλίψη να με πνίγει. Ένα αίσθημα που δεν μπόρεσα να κρύψω από τον φίλο μου, που πολύ διακριτικά κατάλαβα ότι ένιωσε άσχημα. Όταν έφτασα σπίτι, ένιωσα ότι το να βγώ με κάποιον έστω και πλατωνικά, είχε αποτύχει.

Αυτό που προσπαθώ να πώ, είναι ότι ο καθένας μας είναι ξεχωριστός και ίσως να μην ξέρει αν θέλει να μπεί σε μια καινούρια σχέση. Για τον καθένα είναι ένα διαφορετικό συναίσθημα, που μπορεί να πάρει μήνες, χρόνια πρίν να να είναι έτοιμος.

Θα καταλάβεις πότε είναι η κατάλληλη στιγμή για ‘σένα. Εάν αποτύχεις στο πρώτο ραντεβού, για οποιοδήποτε λόγο , μην τα παρατήσεις. Ο κατάλληλος ή η κατάλληλη μπορεί να είναι εκεί έξω και να σε περιμένει, και όταν εμφανιστεί η ευκαιρία, μπορείς να προχωρήσεις και να ζήσεις τη στιγμή με αυτοπεποίθηση.

Αυτό που είναι σημαντικό, είναι να μην βιαστείς. Μην έχεις την εντύπωση ότι με το να είσαι μόνος/η ή χήρος/α σημαίνει πως δεν θα είσαι και κοινωνικά αποδεκτός.

Πηγή: http://www.huffingtonpost.com/