Οι χαρές της μονογονεϊκής ζωής!

Ως χωρισμένη μητέρα τριών παιδιών, κουβαλώ μαζί μου ενός είδους αγιοσύνη. «Μα πώς τα καταφέρνεις;» με ρωτάνε οι φίλοι με αυτό το μείγμα οίκτου και δέους που μόνο οι μόνες μαμάδες φαίνεται να απολαμβάνουν. Συνήθως αναστενάζω βαθιά και αποκρίνομαι κάπως γενναία «Κάνεις αυτό που πρέπει να κάνεις». Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι μονογονείς, αντιμετωπίζουμε σημαντικές δυσκολίες, η κυριότερη όλων το οικονομικό. Και δεν υπάρχει επίσης καμία αμφιβολία ότι στα παιδιά λείπει ο γονιός που δεν ζεί μαζί τους. Εάν έχετε παιδιά, το να είστε παντρεμένοι είναι αναμφίβολα ιδανικό αλλά όχι με οποιοδήποτε τίμημα. Το να είσαι μονογονέας όμως, είναι πολύ καλύτερο από το να ζείς μέσα σε έναν κακό γάμο και υπάρχουν πράγματα για τα οποία αξίζει να το γιορτάζει κανείς, όπως μερικά από τα παρακάτω:

Όχι άλλοι καυγάδες για το ποιος κάνει ή δεν κάνει, τί: Θεωρητικά οι δουλειές που απαιτούνται για να μεγαλώσεις τα παιδιά σου μόνος σου είναι διπλάσιες και πιο «βαριές», από ότι αν τα μεγάλωνες μαζί με τον άλλον γονέα. Στην πραγματικότητα  η ενέργεια που σπαταλάς σε όλους αυτούς τους καυγάδες για το ποιος κάνει τι, μπορούν να σε στραγγίξουν πολύ περισσότερο απ’ ότι οι δουλειές από μόνες τους. Σκέψου όλο τον χρόνο και την προσπάθεια που χρειάζεται για να μοιράσεις τις δουλειές, να γκρινιάξεις στον/στην σύντροφο μέχρι να κάνει αυτές που του αναλογούν, κατόπιν να τον/την βρίσεις που δεν τις κάνει και τέλος να φτιάξεις ένα νέο σύστημα κατανομής αρμοδιοτήτων το οποίο επίσης θα αποτύχει και φτού κι απ την αρχή. Ορκίζομαι ότι το να κάνεις όλες τις δουλειές μόνος σου, είναι μακράν ευκολότερο!

Δεν υποσκάπτεται ο ρόλος μου:  Όταν ανακοινώνω ότι «Είναι ώρα για ύπνο» δεν πετάγεται κανείς να πεί «Έλα μωρέ άστα μισή ωρίτσα, ακόμη!». Είναι μεγάλη ευθύνη να επιλέγεις και να παίρνεις αποφάσεις αλλά αυτό ισχύει είτε είσαι παντρεμένος είτε όχι. Ωστόσο, μόνο όταν είσαι μονογονέας, καταλαβαίνεις το βάρος των ευθυνών σου με αποτέλεσμα να τις παίρνεις πιο σοβαρά ακριβώς επειδή γνωρίζεις ότι δεν υπάρχει κανείς άλλος να τις αναβάλλει ή με κάποιο τρόπο, να τις «ακυρώσει».

Η ντουλάπα είναι όλη δική μου: Σαν μονογονέας είσαι ελεύθερος/η να υποκύψεις στις μικρές σου «αδυναμίες» από ότι αν ζούσες με κάποιον άλλον. Εάν είσαι «ψυχαναγκαστικός» με την «τάξη» μπορείς να βάλεις τα ρούχα σου σε στρατιωτική σειρά και ταξινομημένα ανά χρώμα, μέγεθος, εποχή και είδος υφάσματος. Εάν από την άλλη είσαι το εντελώς αντίθετο, μπορείς κάλλιστα να βυθιστείς στην ακαταστασία. Μπορείς να αργήσεις να ξυπνήσεις ή να αποσυρθείς νωρίς, να φας φρυγανιές στο κρεβάτι χωρίς να σε νοιάζουν τα ψίχουλα, να δείς παλιές ταινίες στο dvd, να αφήσεις όλα τα παράθυρα ανοικτά, να κοιμηθείς με τον σκύλο. Μετά από χρόνια συμβιβασμών, τουλάχιστον παίρνεις αυτό που θες όποτε θες.

Έχω κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο, μόνο για μένα: Συνήθως απεχθάνομαι να το αναφέρω αλλά αν ο κόσμος αντιλαμβανόταν πόσο μεγάλο προτέρημα είναι αυτό, ακόμη και οι γυναίκες με ευτυχισμένο γάμο, θα έκαναν αίτηση διαζυγίου! Μέχρι να φτάσω να μοιράζομαι την επιμέλεια των παιδιών, δεν ήξερα τι σημαίνει «χαλαρό απόγευμα», ποσώ δε μάλλον όταν μιλάμε για ολόκληρο Σαββατοκύριακο, μόνη μου σε ένα ολόκληρο διαμέρισμα. Σκέψου το: Κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο μόνη σου μέσα στο ίδιο σου το σπίτι. Εάν το έχεις καθαρίσει, παραμένει καθαρό. Τίποτα δεν μετακινείται από τη θέση του αν δεν το έχεις μετακινήσει εσύ. Δεν χρειάζεται να μαγειρέψεις. Δεν χρειάζεται καν να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι εκτός αν θες να τραβηχτείς μέχρι το ψυγείο να τσακίσεις ό,τι παγωτό και σοκολάτα έχει μείνει…

Τα παιδιά είναι μια χαρά: Σε αντίθεση με τις προβλέψεις όλων όσων «τα ξέρουν όλα», τα παιδιά μου τα έχουν καταφέρει χωρίς να κλέβουν, να πουλάνε κοκαΐνη ή να συμμετέχουν σε συμμορίες και έχουν όλα τα φόντα για να μην εκδηλώσουν τέτοιες παραβατικές συμπεριφορές στην ενήλικη ζωή τους. Για την ακρίβεια, υποθέτω ότι αυτά τα παιδιά έχουν καλύτερες προοπτικές από το να βλέπουν την μαμά και τον μπαμπά να μην μιλιούνται ή να μην «σκοτώνονται» ανταλλάσοντας βρισιές και προσβολές. Δεν προσπαθώ να πείσω εσένα ή τον εαυτό μου ότι το διαζύγιο έχει έρθει εύκολα στα παιδιά αλλά η όλη εμπειρία , τους έχει διδάξει μερικά πολύ σημαντικά μαθήματα ζωής. Έχω παρατηρήσει ότι τα παιδιά μου έχουν γίνει πιο αυτόνομα και πιο παρατηρητικά-σε ορισμένες περιπτώσεις, περισσότερο και από συμμαθητές τους που ζουν με δυο γονείς. Πιστεύω πως ένας από τους λόγους που συμβαίνει αυτό, είναι επειδή αισθάνονται πιο υπεύθυνοι για τον εαυτό τους, τους γύρω τους, το νοικοκυριό. Βοηθάνε με τις δουλειές του σπιτιού και φροντίζουν το ένα το άλλο. Δείχνουν κατανόηση όποτε είμαι κουρασμένη.  Αντιλαμβάνονται ότι εάν θέλουν περισσότερο χαρτζιλίκι, πρέπει να κάνουν baby sitting ή να βγάλουν τον σκύλο βόλτα για να το κερδίσουν. Φυσικά σαν παιδιά έχουν τα δικά τους προβλήματα αλλά η ουσία είναι ότι δεν έχουν περισσότερα από αυτά που έχει κάθε παιδί. Επί τη ευκαιρία να σας πω ότι τα παιδιά μου είναι πολύ καλοί μαθητές.

Μπορώ να παραβώ τους κανόνες: Έτσι κι αλλιώς, ως χωρισμένη μητέρα, θεωρούμαι ήδη «αμφιβόλου ηθικής», επομένως τι έχω να χάσω αν δεν ακολουθήσω τις παραδόσεις; Για παράδειγμα, μπορώ να σε κοιτάξω στα μάτια και να σου πω «Ναι, μετά το δείπνο τα κάνω μπάνιο, τα ντύνω με τα ρούχα της επόμενης μέρας και τα βάζω στο κρεβάτι έτσι ώστε το πρωί που θα ξυπνήσουν, να πρέπει να τους βάλω μόνο τα παπούτσια και τις κάλτσες τους». Είναι το σαλόνι μου ακατάστατο; Ναι, διότι σαν μόνη μαμά έχω καλύτερα πράγματα να κάνω. Ρώτησέ με τι μαγείρεψα χθες βράδυ και θα σου απαντήσω «Δημητριακά». Άργησα στην εκκλησία; Ξέρεις πρέπει να ετοιμάσω τρία παιδιά και όλα τους, εντελώς μόνη μου!

Συμπαθώ ξανά τον πατέρα τους: Αυτό –για να είμαι ειλικρινής-μου πήρε λίγη δουλειά, αλλά τώρα που έχει κοπάσει ο κουρνιαχτός (κοινώς, έχουμε περάσει το στάδιο των εντάσεων και των καυγάδων) μπορώ να θυμηθώ όλα τα πράγματα που με έκαναν να τον ερωτευτώ εξαρχής. Είναι αστείος, είναι έξυπνος και ναι, μερικές φορές με νευριάζει αλλά δεν είναι κακός. Και νομίζω πως δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτα καλύτερο από το περάσω στα παιδιά μου το μήνυμα πως ο μπαμπάς τους είναι καταπληκτικός.