Οι πρώτες μέρες της μόνης μαμάς με το μωρό της

Η Μαρία- Ελένη είναι τώρα μόνη της στο δωμάτιο του μαιευτηρίου. Γέννησε χθες και για πρώτη φορά μετά τη γέννηση της κόρης της, μετά τα δάκρυα των γονιών της, την ανείπωτη χαρά της αδελφής της, που όλοι αντίκριζαν το μωρό της, μετά τη δική της ανακούφιση που όλα πήγαν καλά, έρχεται σε επαφή με τη σκέψη της. Είναι μόνη της. Θα μεγαλώσει αυτό το παιδί, που βλέπει πια στο πλάι της, μόνη της. Νιώθει αμφιθυμικά. Από τη μια, παλεύει καιρό με τις σκέψεις της αλλά και με τους ανθρώπους γύρω της για το πώς είναι δυνατό να μεγαλώσει μόνη της αυτό το μωρό, πώς είναι δυνατό να καταφέρει μόνη της να ξεπεράσει τις δυσκολίες, που προκύπτουν έτσι κι αλλιώς σε όλες τις οικογένειες, πόσω μάλλον σε αυτή που μόλις δημιουργήθηκε, πώς είναι δυνατόν να αντέξει μόνη της όλο το βάρος. Από την άλλη όμως αισθάνεται κάτι καινούργιο. Κάτι που δεν φανταζόταν ότι θα αισθανθεί. Κάτι που καιρό είχε να αισθανθεί. Αρχίζει να αισθάνεται ικανή, δυνατή. Αρχίζει να πιστεύει πως θα τα καταφέρει. Θα τα καταφέρει, όπως ακριβώς κατάφερε να φέρει σε πέρας την αποστολή της, τη γέννηση της κόρης της.

Τα συναισθήματα τις πρώτες μέρες διαδέχονται το ένα το άλλο. Τις περισσότερες φορές είναι αντιφατικά μεταξύ τους και η έντασή τους, που αυξομειώνεται συνεχώς, μπορεί να σε ζαλίσει. Μην αποφεύγεις τίποτα όμως. Καθένα έχει κάτι να σου πει, κάτι έχει να σου μάθει. Μην αντισταθείς στιγμή. Απλά βίωσέ τα σε όλο τους το βάθος. Είτε σε κάνουν να αισθάνεσαι καλά, είτε όχι. Αν σε δυσκολεύουν, μην προσπαθήσεις να τα αλλάξεις, δεν θα τα καταφέρεις. Εκείνα θα σε αλλάξουν, αν το θελήσεις. Όχι με τρόπο μαγικό, όχι γρήγορα και εύκολα. Άφησε τον εαυτό σου ελεύθερο να βιώσει τα πράγματα, όπως έρχονται. Βούτηξε μέσα σου και ρίξε φως σε ότι είναι σκοτεινό. Θα χρειαστείς χρόνο, προσωπική προσπάθεια και επιμονή ακόμα και όταν δεν βιώνεις μέσα σου τα αποτελέσματα της “δουλειάς” σου, όσο γρήγορα θα το ήθελες. Αν το κάνεις, αν δεν αντισταθείς, αν αφήσεις τον εαυτό σου να αισθανθεί ότι έρχεται, του δώσεις την ευκαιρία να ωριμάσει μέσα σου, ώστε να το κατανοήσεις, αυτό θα σε μεταμορφώσει στον άνθρωπο, που μπορεί να απολαύσει τη ζωή του, που αισθάνεται άνετα με αυτό που είναι, που μπορεί να αποδεχτεί αυτό που βιώνει, όπως ακριβώς είναι, ότι κι αν είναι, δύσκολο ή εύκολο δεν έχει σημασία.

Για καμία γυναίκα δεν είναι εύκολο να γίνεται για πρώτη φορά μητέρα. Λίγες είναι αυτές που πλημμυρίζουν μόνο φως και όμορφα συναισθήματα. Λίγες είναι αυτές που ερωτεύονται με την πρώτη ματιά το μωρό τους. Λίγες είναι αυτές που έχουν την ιδανική για εκείνες εγκυμοσύνη και γέννα. Οι περισσότερες γεννούν και δεν τολμούν να παραδεχτούν σε κανένα πόσο στρες είχαν που κουβαλούσαν μέσα τους ένα παιδί, ειδικά τους τελευταίους μήνες της εγκυμοσύνης τους, δεν τολμούν να πουν πόσο δύσκολος ήταν για εκείνες ο τοκετός, γιατί δεν έγινε, όπως επιθυμούσαν, μέσα σε χώρο, που θα ένιωθαν ασφάλεια, με ανθρώπους τους οποίους θα εμπιστεύονταν πλήρως, ότι θα έκαναν ότι είναι δυνατό για φροντίσουν εκείνες και το μωρό τους, που θα σεβόντουσαν τις επιθυμίες τους και εκείνες ως οντότητες που μπορούν να αποφασίσουν για τον εαυτό τους. Δεν τολμούν να το παραδεχτούν γιατί δεν πρέπει, γιατί δεν έχουν το δικαίωμα, γιατί θα ήταν αχάριστες. “Έλα καλέ! Τώρα που γέννησες το παιδί σου και είναι υγιές, τι νόημα έχουν όλα αυτά;”.

Για καμία μητέρα δεν είναι εύκολο να είναι μητέρα. Από την πρώτη στιγμή έρχεται αντιμέτωπη με διλήμματα. Να κάνω αυτό ή το άλλο; Η μαμά μού είπε…, η ξαδέλφη μου, η θεία μου, μια φίλη μιας καλής μου φίλης... Και δεν τελειώνει ποτέ. Κάθε μητέρα κουβαλά το δικό της φορτίο, έχει τα δικά της βιώματα ως παιδί, που έρχονται τώρα και της χτυπούν την πόρτα με κάθε ευκαιρία. Και εκείνη, αν δεν το αντιλαμβάνεται έτσι, νομίζει πως αυτό που βλέπει στο παιδί της είναι δικό του και όχι δικό της, που την καλεί να το δει, να το αναγνωρίσει, να θυμώσει, να κλάψει γι’αυτό, να το αποδεχθεί ως έχει και να προχωρήσει χωρίς να το κουβαλά, αλλά με βάση το ποια είναι τώρα, αυθεντικά.

“Από μωρό πρέπει να μαθαίνει κάποια πράγματα“. “Το μωρό πρέπει να έχει πρόγραμμα“. “Είσαι πολύ γκρινιάρης το ξέρεις;”. “Δεν με αφήνει ποτέ σε ησυχία“. Δηλώσεις γονέων για τα παιδιά τους που λίγη εώς καθόλου σχέση έχουν με την πραγματικότητα αλλά και την πραγματικότητα που βιώνουν τα παιδιά τους. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι η συμπεριφορά των παιδιών αποτελεί το ερέθισμα για να φέρουν στο φως τις δικές τους ανάγκες ως παιδιά, που δεν καλύφθηκαν ποτέ από τους δικούς τους γονείς, πράγμα για το οποίο πληγώθηκαν βαθιά και το φέρουν μαζί τους ως σήμερα αντικατροπτίζοντάς το στα παιδιά τους. Αν αυτό το αγνοείς, το πιο πιθανό είναι να χαθείς στο χάος που σου προσφέρουν τα διλήμματα. Αν αφυπνιστείς, θα έχεις τη δυνατότητα να μην μεταφέρεις τις δικές σου πληγές (παλιές και νέες) στο μεγάλωμα των παιδιών σου.

Πού πηγαίνει όλο αυτό;

Οι μητέρες που μεγαλώνουν τα παιδιά τους χωρίς τον πατέρα τους είναι πολύ πιθανό να αντιμετωπίσουν δυσκολίες λόγω του περιβάλλοντος στο οποίο μεγαλώνουν τα παιδιά. Ένα περιβάλλον γεμάτο στερεότυπα, τα οποία οι περισσότεροι χρησιμοποιούμε ως εύκολη λύση. Δεν έχουμε το χρόνο, τη διάθεση αλλά περισσότερο κατά τη γνώμη μου τη δύναμη, να έρθουμε σε επαφή με τον εαυτό μας, την ουσία μας και να σκεφτούμε αυθεντικά, αφού πρώτα κάνουμε ένα ταξίδι στις πληγές μας. Οι περισσότεροι από εμάς δεν σκεφτόμαστε αυθεντικά αλλά καταφεύγουμε συχνότατα σε στερεότυπα για να κατανοήσουμε κάποιον ή κάτι. Αυτή λοιπόν είναι μια δυσκολία που έρχεται από το εξωτερικό περιβάλλον και η οποία αντιμετωπίζεται μόνο αν εμείς παραμείνουμε αυθεντικοί στην ουσία μας, σε επαφή με τον αυθεντικό εαυτό μας. Τι γίνεται λοιπόν με το εσωτερικό μας “περιβάλλον”;

Όλες οι μητέρες αντιμετωπίζουν δυσκολίες είτε μεγαλώνουν το παιδί τους με τον σύντροφο και πατέρα τους είτε όχι. Και αυτό γιατί η πραγματική δυσκολία είναι το πώς θα παραμείνουμε αυθεντικοί. Πώς θα μπορέσουμε να ζούμε και να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, παραμένοντας πάντα κοντά στην ουσία μας και όχι ακούγοντας λόγια, συμβουλές, παραινέσεις, επιθυμίες, ανάγκες άλλων.

Εσύ που φοβάσαι το αύριο. Εσύ που φοβάσαι να μεγαλώσεις μόνη το παιδί σου. Συγκέντρωσε όλη τη δική σου ενέργεια αλλά και αυτή που σου δίνεται από τους αγαπημένους σου. Αξιοποίησε τη δύναμη που σου έχει δώσει η φύση. Τη δύναμη να μπορείς και να θέλεις να μεγαλώσεις το παιδί σου. Αυτή τη δύναμη την έχεις από τη στιγμή που έγινες μητέρα. Χρησιμοποίησε αυτή την ενέργεια για να είσαι πάντα σε επαφή με τον εαυτό σου και τις ανάγκες του, ώστε να μπορείς αυθεντικά να μεγαλώνεις το παιδί, να μπορείς να το ακούς αλλά κυρίως να “μεγαλώνεις” τη σχέση που θα έχεις μαζί του.

Έφη Φύσσα
Ψυχολόγος «για το παιδί και το γονέα»
Αγίου Χριστοφόρου 9,
Αγρίνιο Αιτωλοακαρνανίας
Τηλέφωνο: 6945-506210
Email: info@fissaefi.gr
Web: www.fissaefi.gr
Facebook: https://www.facebook.com/eleftheriafissa