fbpx

«Οι διαζευγμένοι γονείς σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους!»

| 17 Μαρτίου 2016
ADVERTISEMENT

«Πάμε να φτιάξουμε πρασόπιτα!!!».  Η θεία Δέσπω με πήρε αγκαλιά και με έβαλε να κάτσω πάνω στο μεγάλο ξύλινο τραπέζι της κουζίνας.  «Λοιπόν» είπε με την βαριά ηπειρώτικη φωνή της. «Το μυστικό είναι να είσαι απλός. Αλεύρι, λάδι, νερό και αλάτι για το φύλο, πράσα και τυρί χωριάτικο και μετά στη μασίνα τίποτα άλλο».

30 χρόνια μετά, φέτος το καλοκαίρι η θεία πρόσφερε σε μένα και το γιό μου την ίδια πρασόπιτα, ψημένη στην ίδια μασίνα και ήταν ένα γευστικό ταξίδι πίσω στο χρόνο.  Πώς να της πω ότι η σύζυγός μου βάζει στην πρασόπιτα φέτες ζαμπόν ελέω ιντερνετικής συνταγής ή ότι η ανιψιά της βάζει τυρί με χαμηλά λιπαρά γιατί η χοληστερίνη χτυπάει κόκκινο; Φυσικά για μασίνα ούτε λόγος…


ADVERTISEMENT

Δεν θα το γυρίσω στην μαγειρική ούτε θα μπω στο πειρασμό να συγκρίνω ποια από τις τρεις συνταγές θεωρώ καλύτερη. Χρησιμοποιώ το παράδειγμα της μαγειρικής και συχνά προτρέπω σε οικογένειες να αρχίσουν να μαγειρεύουν μαζί ή έστω να εναλλάσσουν τον ρόλο του μάγειρα γιατί πιστεύω ότι μπορεί να μας δείξει πολλά στην εξέλιξη, στους ρόλους, στην επικοινωνία και τις σχέσεις μιας οικογένειας.

Η συγκεκριμένη συνταγή παραλλάχτηκε, άλλαξε, προσαρμόστηκε και εξελίχθηκε. Παραμένει όμως πρασόπιτα. Έτσι και η ελληνική οικογένεια όπως μας εξηγεί η Χάρις Κατάκη (Οι τρεις ταυτότητες της ελληνικής οικογένειας, 1998) μέσα σε σύντομο χρονικά διάστημα άλλαξε και συνεχίζει να αλλάζει.

Από τους παππούδες μας, που παντρευόντουσαν γιατί έτσι πίστευαν ότι εκπλήρωναν τον σκοπό τους και κάθε παρέκκλιση από το οικογενειακό σύνολο θεωρούνταν «θανάσιμο αμάρτημα», πέρασε στους γονείς μας. Αυτοί με την σειρά τους αποφάσισαν να ζήσουν μέσα από το παιδί. Τα πάντα γύρω από το παιδί. Πήραμε καλούς βαθμούς, αποτύχαμε στις πανελλήνιες, θα παντρευτούμε ένα καλό παιδί. Όλες οι προσδοκίες πάνω στο παιδί και η ζωή μέσα από τη ζωή του παιδιού και όταν αυτό έφευγε το χάος. Δύο άγνωστοι στο ίδιο σπίτι χωρίς τίποτα να πουν, να κάνουν να ζήσουν.


ADVERTISEMENT

Την σκυτάλη λοιπόν την πήραμε εμείς. Μια νέα γενιά ανθρώπων που δίνει περισσότερο σημασία στη σχέση, στην επικοινωνία στο μαζί. Πράγματι τα διαζύγια αυξάνονται. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι οι γάμοι μειώνονται. Το σίγουρο όμως είναι ότι αυξάνονται οι μορφές της οικογένειας. Μονογονεϊκές οικογένειες (από επιλογή ή από διαζύγιο), οικογένειες του ίδιου φύλου, φιλοξενούσες οικογένειες ακόμα και κοινοβιακές οικογένειες κάνουν ολοένα και πιο συχνά την εμφάνισή τους, δείχνοντας ότι η οικογένεια είναι ένας ζωντανός οργανισμός που εξελίσσεται ενώ διάφορες προκαταλήψεις προσπαθούν να αγκιστρώσουν την εξέλιξη στο γνώριμο και το σταθερό.

Δεν είναι λίγες οι φορές λοιπόν που ακούμε ότι όσοι αποφασίζουν να πάρουν διαζύγιο είναι εγωιστές και κοιτούν μόνο τον εαυτό τους αδιαφορώντας για τα παιδιά της οικογένειας. Καταρχήν, δεν πιστεύω ότι κανένα διαζύγιο οφείλεται αποκλειστικά σε χαρακτηριστικά τους ενός γονέα ή του άλλου. Συχνά παρατηρείται ότι όταν προσπαθούμε να εξηγήσουμε την συμπεριφορά των άλλων, καταφεύγουμε σε εσωτερικά χαρακτηριστικά (το έκανε γιατί είναι εγωιστής, άδικος…). Από την άλλη όταν προσπαθούμε να εξηγήσουμε την δική μας συμπεριφορά καταφεύγουμε σε εξωτερικούς παράγοντες (δεν είχα χρόνο, η πίεση ήταν μεγάλη…).

Όπως και κάθε τι που συμβαίνει σε μια οικογένεια, το διαζύγιο, δεν είναι μια απόφαση αλλά μια διαδικασία. Δυσάρεστη πολλές φορές, αλλά δεν παύει να είναι μια διαδικασία που περιλαμβάνει και επηρεάζει όλα τα μέρη που συντελούν αυτό που ονομάζουμε οικογένεια. Επομένως, δεν μπορεί να οφείλεται σε προσωπικά χαρακτηριστικά. Από την άλλη, αν εγωιστής σημαίνει ότι γνωρίζω τις ανάγκες μου, ακούω τις προσδοκίες μου, ξέρω τι μπορώ να προσφέρω και τι θέλω να αποκτήσω τότε ναι οι διαζευγμένοι γονείς είναι εγωιστές. Δεν ξέρω όμως αν είναι ένα  κακό χαρακτηριστικό ή σημάδι ωριμότητας.

Δε λέω ότι όποιος αποφάσισε να πάρει διαζύγιο έπραξε ώριμα και καλά ούτε ότι η απόφαση για διαζύγιο είναι πάντα η σωστή. Πιστεύω όμως ότι κανένα διαζύγιο δεν δείχνει ότι το ζευγάρι σκέφτεται μόνο τον εαυτό του και όχι το παιδί. Αντίθετα ως «οικογενειακή διαδικασία» περιλαμβάνει το ζευγάρι, τα παιδιά, πεθερικά, λοιπούς συγγενείς, φίλους κτλ.  Επομένως, δεν είναι μια πράξη καθαρά εγωιστική αλλά αντίθετα είναι μια οικογενειακή-κοινωνική πράξη.

Οι οικογένειες οποιασδήποτε μορφής  περισσότερο μοιάζουν, παρά διαφέρουν μεταξύ τους. Όλοι οι παράγοντες που κάνουν λειτουργική μια οικογένεια – αυτοεκτίμηση, επικοινωνία, όρια, στόχοι…- ισχύουν τόσο για μια μονογονεϊκή οικογένεια όσο για μια «παραδοσιακή» οικογένεια. Μπορεί να φαίνονται διαφορετικές αλλά ουσιαστικά είναι απλές παραλλαγές και κάθε μορφή οικογένειας μπορεί να είναι πρώτης γραμμής ανάλογα με την αρμονική συγκρότηση και τη δημιουργικότητα των ενηλίκων που την έχουν αναλάβει.

Είναι σαν την πρασόπιτα της θείας Δέσπως. Κάθε υλικό συμβάλλει ουσιαστικά και σε σύνδεση με όλα τα άλλα στην επίτευξη ενός αποτελέσματος. Η πρασόπιτα δεν μοιάζει με κανένα από τα υλικά της, τα περιέχει όμως όλα.  Μπορούμε να κατηγορήσουμε κάποιο από τα υλικά, αν κάτι δε μας αρέσει,  αλλά τις περισσότερες φορές φταίει ο κακός συνδυασμός τους!

“Θεραπεύω-Σύν, Σύν-Θεραπεύω”
Ιωάννης Ζήνδρος, Ελένη Τσάκωνα
Κέντρο Ψυχολογικής Παρέμβασης “Θεραπεύω-Συν,Συν-Θεραπεύω”
Ελισάβετ Καστρισόγια 38, Ιωάννινα
Τηλέφωνα: 6972079311 – 6938353625
Email : therapeuw.syn@gmail.com

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ