Μόλις έγινα μαμά, εξαφανίστηκαν φίλοι και συγγενείς

Όταν έμεινα έγκυος, όλοι έσπευσαν να με ενημερώσουν ότι τα παιδιά δεν έρχονται με οδηγίες χρήσης και φυσικά, είχαν δίκιο. Είμαι μαμά τα τελευταία 3 χρόνια και πρέπει να είμαι ειλικρινής: Δεν θέλει και πολλές οδηγίες. Τα παιδιά χρειάζονται φαγητό, αγάπη και ύπνο.

Το πραγματικό πρόβλημα είναι οι ενήλικες. Εκείνοι οι μεγάλοι, ώριμοι, καλλιεργημένοι άνθρωποι. Εκείνοι πρέπει να κυκλοφορούν με οδηγίες χρήσης και όχι τα παιδιά.

Δυστυχώς όμως, δεν το κάνουν. Γι’ αυτό ξεκίνησα ψυχοθεραπεία (η καλύτερη κίνηση, που έκανα ποτέ).

Πρέπει να έχω ξοδέψει εκατοντάδες ώρες προσπαθώντας να καταλάβω εκείνους, που με πλήγωσαν ή με εξόργισαν στο παρελθόν, μαθαίνοντας πώς να επεξεργάζομαι τα συναισθήματά μου, να προχωράω και να αφήνω τα πάντα πίσω μου.

Και αποδεικνύεται ότι είμαι πολύ καλή σε αυτό. Προσπαθώ να καταλαβαίνω τους άλλους, ώστε να μπορώ στη συνέχεια να τους συγχωρώ. Υπάρχει όμως, μια ομάδα ανθρώπων, που ποτέ δεν θα καταλάβω και ποτέ δεν θα συγχωρήσω.

Είναι αυτοί, που αγνοούν την ύπαρξη των παιδιών μου.

Δυστυχώς, σύμφωνα με τον ψυχολόγο μου, αυτό είναι κάτι αρκετά κοινό. Είναι άνθρωποι, που δεν κάνουν ούτε με τα άντερά τους, πόσο μάλλον με άλλους.

Νομίζετε σοβαρά ότι μπορείτε να ισχυρίζεστε ότι αγαπάτε κάποιον πολύ και ξαφνικά να εξαφανίζεστε μόλις αυτός ο άνθρωπος γίνει γονιός; Νομίζετε ότι μπορώ να πιστέψω ότι νοιάζεστε, όταν αγνοείτε παντελώς και ηθελημένα την ύπαρξή των παιδιών μου, που είναι τα πάντα για μένα;

Κοίτα, αν δεν θες να είσαι μέρος της ζωής μου, μπορώ να το καταλάβω. Έχω κι εγώ τις παραξενιές μου, άρα υπάρχουν πολλοί λόγοι, για να εξαφανιστείς. Το χιούμορ μου είναι κρύο, αργώ συνεχώς στα ραντεβού μου και η λίστα συνεχίζεται. Αλλά έμεινες. Όλα αυτά τα χρόνια ήσουν εδώ. Δεν σε πείραξε ποτέ κάτι από τα παραπάνω.

Ήμασταν κολλητοί. Ήσουν φίλη, αδερφή, μέλος της οικογένειάς μου. Μόλις γεννήθηκε το πρώτο μου παιδί, χάθηκες. Γιατί;

Για να είμαι ειλικρινής, στην αρχή πληγώθηκα. Δεν ήθελα τίποτα άλλο παρά να μοιραστώ τη χαρά μου μαζί σου. Ήθελα να σε συστήσω σε αυτό το απίστευτο, μικροσκοπικό ανθρωπάκι, που ήμουν σίγουρη ότι θα ερωτευτείς. Δες τί έκανα, όλο περηφάνια!

Αλλά οι κλήσεις μου έμειναν αναπάντητες. Οι επισκέψεις σου σταμάτησαν. Δεν σου ζητώ να είσαι κάθε μέρα εδώ, ούτε να τηλεφωνιόμαστε συνέχεια, αλλά ένα μικρό μόνο ενδιαφέρον θα ήταν ωραίο, μια ένδειξη ότι υπάρχεις ακόμα στη ζωη μου. Είναι παιδιά μου, εξάλλου. Και υποτίθεται ότι “με αγαπάς”. Δεν θα έπρεπε τότε να αγαπάς και αυτά, έστω και λίγο;

Όχι, δεν στεναχωριέμαι πια. Έπαψα να λυπάμαι. Δικό σου πρόβλημα, που δεν βλέπεις πόση χαρά και ευτυχία φέρνουν τα παιδιά στον κόσμο μας. Μάλλον είσαι πολύ απορροφημένος/η στα δικά σου, για να το δεις.

Το γέλιο του γιου μου είναι ο πιο ευχάριστος ήχος του κόσμου. Μόνο οι αγκαλιές του με γεμίζουν ευτυχία και με κάνουν να λιώνω. Η αίσθηση του χιούμορ του είναι απίστευτη. Δεν υπάρχει τίποτα πιο καθαρό ή ξεκαρδιστικό από το αστείο ενός μικρού παιδιού. Είναι μια μικροσκοπική, κωμική μεγαλοφυΐα.

Και η κόρη μου; Είναι αυτή μίααα. Ένα ενεργητικότατο παιδάκι, μια ζωντανή σπίθα, που τώρα ανακαλύπτει την ομορφιά αυτού του κόσμου. Τα μικροσκοπικά της βήματα, που ακούγονται τόσο χαριτωμένα στα ξύλινα πατώματά μας είναι ο πιο γαλήνιος ήχος στην κουρασμένη μου ψυχή.

Εάν αποφάσισες να την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια, όταν γεννήθηκαν τα παιδιά μου, εσύ χάνεις. Άφησες τη φιλία μας στη μέση τη στιγμή, που είχαμε τόσα να δώσουμε ο ένας στον άλλο. Λυπάμαι για σένα. Πολύ.

Τα παιδιά μου είναι απίστευτα και έχουν τόση αγάπη να δώσουν.

Ελπίζω να περνάς καλά. Σοβαρά.

Στο καλό.

Πηγή: scarymommy.com