“Μήπως τώρα είναι χειρότερα;” και άλλες αμφιβολίες μετά το διαζύγιο

Το πόσο δύσκολο είναι να «φύγει» κάποιος από ένα γάμο, ιδιαίτερα έχοντας παιδιά, το γνωρίζουν μόνο εκείνος που το έχει βιώσει.. Ο «κυκεώνας» συναισθημάτων, στεναχώριας, απογοήτευσης, θυμού, φόβου, ανασφάλειας, άγχους, αμφιβολίας… που προηγείται μιας τέτοιας «εξέλιξης» συχνά κατακλύζει και λειτουργεί ανασταλτικά για κάποιους που «δεν αντέχουν άλλο στο γάμο τους», όμως αδυνατούν να βγουν από αυτόν. Άλλες φορές για κείνους που –παρ΄ όλα αυτά-  τελικά προχωράνε στο διαζύγιο η ζωή μετά το χωρισμό αποδεικνύεται πιο…δύσκολη και άσχημη από ό,τι τη φανταζόντουσαν. Και καθώς είναι οι μητέρες που μένουν με τα παιδιά μετά το διαζύγιο (συχνά και χωρίς τη σταθερή συμβολή του πατέρα) και αναλαμβάνουν σε μεγάλο βαθμό την ανατροφή τους είναι αυτές που τελικά αντιμετωπίζουν και τις περισσότερες δυσκολίες.

Μια σειρά προβλημάτων που εμφανίζονται στην πορεία, όπως οι οικονομικές απαιτήσεις της καθημερινότητας, ο συνδυασμός δουλειά και παιδιά (συχνά χωρίς βοήθεια), η πίεση του χρόνου προκειμένου να ανταποκριθεί η μητέρα στα εξωσχολικά των παιδιών –αν είναι μεγαλύτερα- ή σε άλλες δραστηριότητές τους,  ταυτόχρονα με το «χειρισμό» και την αντιμετώπιση των συναισθημάτων των παιδιών για το χωρισμό των γονιών τους (τη στιγμή που κι εκείνη «πονά» και νιώθει μόνη και αδύναμη..) καθώς και πολλές  άλλες δυσκολίες που είτε δεν φανταζόταν μια γυναίκα πριν τα χωρισμό είτε τις περίμενε πιο ήπιες και αντιμετωπίσιμες, τώρα μπορεί να γίνονται βουνό μπροστά της και να γεννάνε ερωτηματικά, όπως… «τελικά, καλά έκανα;» «μήπως πριν ήμουν καλύτερα;!», «τελικά άξιζε τον κόπο..;», «μήπως δε το πάλεψα αρκετά… μήπως να ξαναγύρναγα..;», «μήπως τώρα είναι χειρότερα από πριν…;».

Στις περισσότερες περιπτώσεις μια χωρισμένη μητέρα βρίσκεται σε δυσμενέστερη θέση από έναν χωρισμένο πατέρα. Καθώς εκείνος δεν έχει σε καθημερινή βάση τα παιδιά, οπότε και την ευθύνη της φροντίδας τους, έχει χρόνο για τον εαυτό του τόσο πρακτικά όσο και συναισθηματικά ενώ για κείνη το να νιώσει καλά ή και να προχωρήσει τη ζωή της φαντάζει πολύ δύσκολο (έως κι απίθανο κάποιες φορές!). Πάνω απ’ όλα καλείται να προσαρμοστεί και ανταπεξέλθει σε μια σκληρή πραγματικότητα στην κάθε της μέρα όπου η αισιόδοξη σκέψη για το μέλλον δε βρίσκει εύκολα χώρο! Παράλληλα με τα πολλά πράγματα που χρειάζεται να διευθετεί μέσα στη μέρα της γύρω από το σπίτι και τα παιδιά, συχνά καθυστερήσεις στην καταβολή της διατροφής από τον πρώην σύζυγο της προσθέτουν ένα ακόμη έντονο άγχος και ανασφάλεια γύρω από το αν και πώς μπορεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της νέας της ζωής, ένα ερωτηματικό για το αν τελικά έχει το δικαίωμα να στερεί από τα παιδιά της μια «καλύτερη» ζωή –υλικά τουλάχιστον, όπως ενδεχομένως πριν το χωρισμό- αλλά και το μήπως θα έπρεπε να είχε κάνει κάποιους συμβιβασμούς προκειμένου να είχε αποφευχθεί το διαζύγιο…

Μακριά από ένα επώδυνο γάμο που όμως βρίσκεται στο παρελθόν αλλά μέσα σε μια επώδυνη καθημερινότητα που βρίσκεται στο παρόν, δεν είναι απίθανο ο γονιός αυτός να αρχίσει να… ξεχνά ή και να ωραιοποιεί τον πρώην σύζυγο και το γάμο τους! Η σχέση εκείνη που τότε την έκανε να κλαίει, να πονά, να θυμώνει, να απογοητεύεται, να «πνίγεται», να «παραιτείται» από τη ζωή και τα όνειρα και να βρίσκει διέξοδο στο μεγάλωμα των παιδιών, εκείνη η συναισθηματική «φυλακή» από την οποία θέλησε ή οδηγήθηκε να «ξεφύγει» με το χωρισμό, μπορεί μετά στο μυαλό της να γίνει το καταφύγιο από τα προβλήματα και τις δυσκολίες της παρούσας ζωής καθώς νιώθει αυτά να την ξεπερνάνε αλλά και να μην ξεπερνιώνται… και αναρωτιέται μήπως έκανε λάθος…;  Ίσως εκεί όντως κάποιες καθημερινές δυσκολίες και άγχη να λείπανε ή να μοιράζονταν.. να ήταν εξασφαλισμένα τα προς το ζειν και για τα άλλα, τα δικά της, «τα ψυχολογικά της», δεν πειράζει, θα τα άντεχε… κάπως! Όμως πώς;!

Μια «φυλακή» είναι πάντα μια κατάσταση που στερεί πάνω απ΄όλα την ελπίδα ότι μπορεί ο άνθρωπος να φτιάξει ένα διαφορετικό μέλλον, το όνειρο για το πώς θα ήθελε αυτό να είναι και οπωσδήποτε την πιθανότητα αυτό να γίνει πραγματικότητα. Αυτό που πριν δεν άντεχε, δυσφορούσε, την έθλιβε,  που τη θύμωνε για τον εαυτό της και τις επιλογές της, που έπληττε την εικόνα της για το εαυτό της… και ίσως περνούσε και μη υγιή πρότυπα στα παιδιά (ως προς τη σχέση ενός ζευγαριού και το ρόλο του καθενός) πώς θα μπορούσε να αλλάξει μορφή; Πόσο θα άντεχε εκείνη να πιέζεται…; Παλιά δεν άντεξε κι «έσπασε», τώρα αν ξαναγύριζε (στην περίπτωση που είχε την ευκαιρία) τι θα της έδινε τη δύναμη που θα χρειαζόταν για να μείνει στη σχέση; Ο φόβος της μοναξιάς; ο φόβος των ευθυνών που θα έπρεπε να αναλάβει ούσα μόνη; Η ανασφάλεια για τον εαυτό της; Άλλες σκέψεις και αναστολές; Σε κάθε περίπτωση τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι καλό συστατικό για μια προσωπική ικανοποιητική –τουλάχιστον- ζωή!

Οπωσδήποτε η διάλυση ενός γάμου είναι μια ιδιαίτερα άσχημη κατάσταση για όλα τα μέλη της οικογένειας. Γι’ αυτό και η σχετική απόφαση χρειάζεται να λαμβάνεται μετά από ώριμη σκέψη τόσο γύρω από το παρόν όσο και το μέλλον αυτής… Ερωτήματα όπως «πώς νιώθω γι αυτή τη σχέση;», «πώς συμβάλλω στις δυσκολίες της;», «έχω προσπαθήσει να κάνω κάτι για να τη αλλάξω;», «πόσο –κι αν- δικά μου προσωπικά προβλήματα επηρεάζουν τον τρόπο που βλέπω τον άλλο αλλά και τη σχέση μας;», κ.ό.κ., αλλά και προβληματισμοί όπως «μπορώ να ανταποκριθώ οικονομικά, πρακτικά, συναισθηματικά σε αυτό που σκέφτομαι να κάνω;.. αν όχι, πώς πρέπει να το προετοιμάσω διαφορετικά πριν το αποφασίσω;», «τι υποστηρικτικό δίκτυο έχω, γονείς, φίλοι που θα μπορούσα ίσως να στηριχτώ κάποιες φορές πάνω τους;», χρειάζονται να διερευνηθούν και να επεξεργαστούν πριν τη λήψη αποφάσεων για το μέλλον της σχέσης ή τη συναίνεση σε αυτές, προκειμένου το άτομο να είναι πιο προετοιμασμένο και συνειδητοποιημένο για τις επερχόμενες αλλαγές στη ζωή της..

Αν όμως μια σχέση τελικά καταλήγει εκεί είναι γιατί  αυτή ήταν δυσλειτουργική και αδιέξοδη και τα συναισθήματα ανάμεσα στο ζευγάρι αρνητικά και δυσφορικά… και γιατί ίσως δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς! Γιατί το «βάρος» ενός κακού γάμου με την άσχημη ψυχολογία που γεννά καθημερινά, το μέλλον που απογοητεύει, την ελπίδα που εξαφανίζει, δύσκολα αντέχεται… Οι δυσκολίες όμως μετά τη διάλυσή του κάποια στιγμή ξεπερνιώνται, βρίσκονται λύσεις ή τουλάχιστον εκείνη μαθαίνει να τις προσπερνά…να μην «περιμένει» αλλά να «δρα».. και τα πράγματα μπαίνουν σε μια «σειρά» και η μητέρα, εκ των συνθηκών πιο δυνατή, μπορεί και πάλι σιγά σιγά να ονειρευτεί, να ελπίσει, να χαρεί… της έχει λείψει, έχει πονέσει γι’ αυτό και το δικαιούται!

Μαρία Βουλγαράκη
Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια ζεύγους και οικογένειας
Χαρ. Τρικούπη 2 & Δωδεκανήσου
Άλιμος, Αττική
Κινητό: 6937 087217

Η κυρία Μαρία Βουλγαράκη, συμμετέχει στο ειδικό πρόγραμμα “Πρώτη Επίσκεψη δωρεάν” που σου παρέχει τη πρώτη συνάντηση μαζί της, εντελώς δωρεάν. Περισσότερες πληροφορίες μπορείς να δείς εδώ ενώ μπορείς να υποβάλλεις το ερώτημά σου, μέσω της ειδικής φόρμας εδώ.