Μήπως είναι καιρός να σταματήσεις να κατηγορείς την άλλη που διέλυσε το γάμο σου;

Συμμετείχα πρόσφατα σε μια συζήτηση για την τάση, που υπάρχει στην κοινωνία μας να κατηγορούμε πάντα την «άλλη γυναίκα», όταν ένας γάμος διαλύεται εξαιτίας της απιστίας του άντρα. Ήταν ένα θέμα ευαίσθητο και συνάμα πιασάρικο, μπορώ να πω.

Κάποιες, που συμμετείχαν στη συζήτηση, είπαν πως δεν θα έδιναν και πολλή σημασία στην «πέτρα του σκανδάλου». Μετά από όλο αυτόν τον πόνο, που προκάλεσε, τους αρκούσε να χαθεί απλά απ’ τη ζωή τους μαζί με τους πρώην τους και να ξεκινήσουν τη ζωή τους απ’ την αρχή. Αυτές οι γυναίκες κατηγορούσαν κατά κύριο λόγο τους πρώην τους εξαιτίας της απιστία τους.

Κάποιες άλλες κυρίες, ωστόσο, φάνηκαν να είναι πραγματικά θυμωμένες με τις αντροχωρίστρες. Σε όλη τη συζήτηση ίσα, που ανέφεραν τους πρώην τους. Το πρόβλημα το είχαν φανερά με εκείνες, τις αντροτραγανίστρες, που μπήκαν στη μέση με ύπουλους τρόπους και δόλια μέσα, για να τους «φάνε» τους άντρες και να καταστρέψουν τις οικογένειές τους. Όλο αυτό με έκανε να σκεφτώ πόσο η θλίψη, ο πόνος και η οργή μπορούν να κάνουν μια γυναίκα να «τυφλωθεί» και να επηρεάσουν τόσο πολύ τις πεποιθήσεις και τις απόψεις της. Ήταν τότε, που συνειδητοποίησα κάτι σημαντικό:

Οι απατημένες, είναι πολύ πιο εύκολο να ρίξουν το φταίξιμο στην άλλη γυναίκα, παρά στον άνθρωπο, για τον οποίο διατηρούν κάποιες ελπίδες ακόμα.

Εντούτοις, εδώ πρέπει να τεθεί το εξής ερώτημα: Γιατί να ελπίζουμε; Εάν ο σύντροφός μου έχει επιλέξει να είναι με μια άλλη γυναίκα, σημαίνει ότι θέλει να είναι μαζί της, για οποιοδήποτε λόγο, αντί με μένα. Έκανε τις επιλογές του. Βέβαια, αυτή μπορεί και να του ‘κανε τίποτα μάγια ή ξόρκια, αλλά όπως και να ‘χει είναι επιλογή του να είναι μαζί της και όχι με την οικογένειά του.

Ούτε με το ζόρι τον κρατάει κοντά της, ούτε τον έχει απαγάγει για λύτρα. Θέλησε να βρίσκεται εκεί. Έπρεπε να αντιμετωπίσω αυτή την πολύ βάναυση αλήθεια, όταν ο κατά 15 χρόνια σύζυγός μου επέλεξε να ξεκινήσει μια σχέση με μια άλλη – πολύ νεότερη – κυρία.

Αρχικά, αντέδρασα με θυμό προς αυτή τη γυναίκα. Σκέφτηκα τα κλασικά – «είναι νεώτερη από μένα», «έχει καλύτερο σώμα από μένα», «έχει περισσότερες δυνατότητες από μένα». Τη μισούσα. Τη μισούσα επειδή ήταν όλα, όσα νόμιζα ότι δεν ήμουν εγώ. Τη μισούσα, επειδή μου πήρε τον άντρα. Μισούσα καθετί πάνω της κι ας μη τη γνώριζα. Δεν την είχα δει ποτέ.

Μια μέρα, πριν ο σύζυγός μου πάρει την τελική απόφαση να με εγκαταλείψει, αποφάσισα να της τηλεφωνήσω. Ήθελα να μιλήσω μαζί της. Ήθελα να μάθω ποιες ήταν οι προθέσεις της. Ένα μέρος μου ήθελε να την τρομάξει. Δεν θα μπω σε όλες τις λεπτομέρειες αυτής της συζήτησης, αλλά στο τέλος ήταν προφανές για μένα ότι δεν ήταν εκείνη η αδίστακτη, ψυχρή σκύλα, που τόσο ήθελα να είναι. Ήταν πολύ νέα και ελεύθερη. Ο σύζυγός μου δεν ήταν.

Είναι αυτονόητο ότι η όλη φάση μεταξύ τους δεν κράτησε πολύ. Πιστεύω ότι ήθελε γάμο κάτι, που άντρας μου δεν επιθυμούσε. Αυτό της έδωσε την αφορμή να φύγει. Δεν τη δικαιολογώ, αλλά έχει κάποια ελαφρυντικά: Δεν είχε δώσει κανέναν όρκο. Αντίθετα, εκείνος είχε. Άφησε το γάμο του και έμεινε μόνος. Στο τέλος, έμεινε εντελώς μόνος.

Όταν βρίσκεσαι μέσα στη θλίψη και τον πόνο, θες να γλιτώσεις, όσο πιο γρήγορα μπορείς.

Θες κάποιον να κατηγορήσεις και πάνω στον πόνο σου, επιλέγεις να μη ρίξεις όλη την ευθύνη στον πρώην σου, επειδή θα ήταν σαν να παραδέχεσαι ότι σε παράτησε, σε πρόδωσε και σε έβλαψε. Αυτό θα σε πλήγωνε ακόμη περισσότερο. Είναι πολύ πιο εύκολο να θεωρήσεις υπεύθυνη εκείνη, που στον «πήρε».

Αν μπορείς για ένα λεπτό να κοιτάξεις την πραγματικότητα στο γάμο σου και τις επιλογές και τις αποφάσεις του συντρόφου σου, θα πετύχεις μια πιο γρήγορη αποθεραπεία.

Γιατί; Διότι έχοντας την ψευδαίσθηση ότι ο σύντροφός σου δεν ήταν πλήρως υπεύθυνος για τις επιλογές και τις αποφάσεις, που έλαβε, διατηρείς τον εαυτό σου σε μία κατάσταση «αδράνειας». Λες στον εαυτό σου: «Υπομονή. Θα τη βαρεθεί και θα γυρίσει σε μένα». Συνεχίζεις να ελπίζεις για τη διαλυμένη σας σχέση.

Φυσικά, αυτό μπορεί και να συμβεί. Μπορεί να θέλει να επιστρέψει. Και όταν το κάνει, θα πρέπει να αποφασίσεις αν θα τον δεχτείς πίσω. Αλλά κατά πάσα πιθανότητα, και να δεχτείς, ποτέ δεν θα ξαναγίνει δικός σου. Ήξερε πολύ πριν φύγει ότι ο γάμος σας είχε τελείωσε και χρησιμοποίησε την άλλη γυναίκα ως αφορμή.

Η αποδοχή του γεγονότος ότι ο γάμος σου τελείωσε – ανεξάρτητα από την παρουσία κάποιας άλλης γυναίκας ή όχι – είναι οδυνηρή. Αλλά μέσα από αυτή την αποδοχή έρχεται η θεραπεία, η οποία είναι ό, τι χρειάζεσαι. Για να αφήσεις πίσω σου μήνες ή και χρόνια οργής, θλίψης και ψεύτικων ελπίδων.

Πηγή: divorcedmoms.com