Μην κρίνεις τους άλλους

«Εγώ ποτέ δε θα βρεθώ σε τέτοια κατάσταση».
«Θα το χειριζόμουν εντελώς διαφορετικά, αν ήμουν στη θέση σου».
«Δεν καταλαβαίνω, γιατί δεν κάνεις αυτό που πρέπει, αφού είναι ξεκάθαρο ποιο είναι το σωστό».

Με θυμάμαι να λέω κάτι τέτοια, θυμάμαι και φίλους μου να λένε κάτι αντίστοιχα και χαμογελάω με ανάμεικτα συναισθήματα. Δεν ξέραμε τότε, βλέπεις. Δε φανταζόμασταν τη συνέχεια. Δε μας περνούσε απ’ το μυαλό, ότι η ζωή αρέσκεται να δίνει τα καλύτερα μαθήματα και τα πιο δυνατά χαστούκια στους «δικαστές» των άλλων.

Ευτυχώς, στους νέους δίνει κάποια ελαφρυντικά. Η αλαζονεία της νιότης έχει την κύρια ευθύνη, η προσπάθεια να ορίσεις τον εαυτό σου. Δεν ξέρεις ακόμη με σιγουριά ποιος είσαι, γι’ αυτό έχεις την ανάγκη να φωνάξεις δυνατά ποιος δεν είσαι. Γίνεσαι απόλυτος και κάθετος, κρίνεις αυστηρά. Είναι ένα στάδιο, με τον καιρό το ξεπερνάς. Ή τουλάχιστον, έτσι θα έπρεπε να συμβαίνει.

Το πώς και το γιατί ορισμένοι άνθρωποι κολλάνε σ’ αυτό το στάδιο, δεν ξεπερνάνε ποτέ το ρόλο του «δικαστή» και τον παίρνουν αγκαζέ στην πορεία της ζωής τους, δεν μπορώ να το γνωρίζω. Δεν αρνούμαι, βέβαια, τη γοητεία του να βλέπεις καταστάσεις ως εξωτερικός παρατηρητής και να βγάζεις πορίσματα ως ειδικός, απλώς αναρωτιέμαι.

Δε ζουν τις δικές τους ζωές αυτοί οι άνθρωποι; Δεν κάνουν λάθη; Δεν έχουν πληγώσει ποτέ κανέναν; Δεν έχουν διαψευσθεί, δεν έχουν μετανιώσει, δεν έχουν παρασυρθεί; Δεν έχουν ερωτευτεί; Πώς μπορούν να γίνονται τόσο σκληροί κι απόλυτοι με τις ζωές των άλλων;

Αναρωτιέμαι, επίσης, αν όσοι κρίνουν τόσο αυστηρά, έχουν αγαπήσει πραγματικά και βαθιά τον εαυτό τους. Αν έχουν καταλάβει πόσο αναγκαία είναι τα λάθη μας για την εξέλιξή μας, πόσο πολύτιμες είναι οι ανθρώπινες αδυναμίες, πόσο σημαντικά είναι όσα παθαίνουμε κι απ’ αυτά μαθαίνουμε για τη συνέχεια της διαδρομής μας.

Ποια βαθύτερη ανάγκη τους ικανοποιούν, άραγε, όταν κατακεραυνώνουν τους άλλους, τρίβοντας στα μούτρα τους κακές επιλογές, λανθασμένες αποφάσεις, αδύναμες στιγμές; Ίσως, ν’ αναπαράγουν ένα μοτίβο καταπίεσης. Κανείς δεν καταπιέζει καλύτερα απ’ τον καταπιεσμένο, κανείς δεν πληγώνει βαθύτερα απ’ τον πληγωμένο και ούτω καθεξής.

Ίσως πάλι να ικανοποιούν μια εγωιστική ανάγκη για υπεροχή, γι’ ανωτερότητα. Ή τέλος, ίσως η ζωή να μην τους έχει τραβήξει το αυτί ακόμα. Υπάρχει, βλέπεις, ένα σύστημα συμπαντικής δικαιοσύνης, το οποίο λειτουργεί με τους δικούς του τρόπους και κανόνες, αλλά σε βάθος χρόνου αποδεικνύεται αλάνθαστο.

Όσο πιο πεπεισμένος είσαι, ότι κάποια πράγματα είναι μακριά απ’ το μικρόκοσμό σου, όσο πιο εύκολα κρίνεις και καταδικάζεις τα λάθη και τα πάθη των άλλων, τόσο πιο δυνατά θα χτυπήσει η καμπάνα πάνω απ’ το δικό σου κεφάλι, όταν θα έρθει η κατάλληλη στιγμή.

Τότε, θα θυμηθείς όλα τα «μην κρίνεις, για να μην κριθείς», «ό,τι κοροϊδεύεις, το λούζεσαι» και τα συναφή, αλλά θα είναι αργά, για να γυρίσεις το χρόνο πίσω και να διορθώσεις ακραίες θέσεις, να δώσεις ελαφρυντικά σε όσους καταδίκασες, να ζητήσεις συγγνώμη απ’ όσους πυροβόλησες με τα λόγια σου.

Τίποτα δεν αποκλείεται, όλα είναι για όλους και όσοι τρέφουν αυταπάτες, ότι ελέγχουν απόλυτα τα συναισθήματά τους και τις αντιδράσεις τους, συνήθως, την πατάνε πιο θεαματικά απ’ τους υπόλοιπους.

Δίνε στον εαυτό σου το περιθώριο να κάνει λάθη, να υποκύψει σε πειρασμούς, να παρασυρθεί και να φάει τα μούτρα του. Κι αν του συμβεί κάτι απ’ όλα αυτά, χάιδεψέ τον λίγο, πριν τον ρίξεις στην πυρά.

Επίτρεψέ του να είναι «άνθρωπος» με όλα όσα περιλαμβάνει μέσα της αυτή η τόσο όμορφη και ξεχωριστή λέξη.

Πηγή: http://pillowfights.gr/