fbpx

Μη στενοχωριέσαι και σε βλέπουν τα παιδιά!

| 21 Ιουνίου 2016
ADVERTISEMENT

Η Αγγελική είχε ξεκαθαρίσει την θέση της από την αρχή. Ήθελε απλά να κάνει κάποιες ερωτήσεις, δεν ήθελε να αρχίσει μια ψυχοθεραπευτική διαδικασία γιατί δεν είχε το χρόνο ούτε αισθάνονταν ότι είχε κάτι να πει. Είχε όμως ερωτήσεις για τα παιδιά της και το πώς το διαζύγιο που πήρε πρόσφατα θα μπορούσε να τα επηρεάσει.

Κάθισε στον καναπέ του γραφείου και μετά από τις απαραίτητες συστάσεις γνωριμίας είπε: «Όλοι μου λένε να μη στεναχωριέμαι και με βλέπουν τα παιδιά. Τι να κάνω;». Την κοίταξα και με ευκολία της είπα «Είσαι τυχερή που έχεις ανθρώπους γύρω σου που σε νοιάζονται, την επόμενη φορά που θα ακούσεις κάτι τέτοιο, βρίσε αυτόν που σου το είπε, αλλά μη ξεχάσεις να του πεις να μη θυμώσει και να μη πληγωθεί»…


ADVERTISEMENT

Τι μεγάλες παγίδες και πόσο εύκολα πέφτουμε σε αυτές;  Μην στενοχωριέσαι και σε βλέπουν τα παιδιά. Τόσες λίγες λέξεις και όμως κρύβουν 2 μεγάλα θέματα. Το πρώτο φυσικά έχει να κάνει με την εντύπωση ότι μια απαγορευτική συμβουλή «μη στεναχωριέσαι» μπορεί να προσφέρει παρηγοριά και να μετριάσει την λύπη. Το δεύτερο «τα παιδιά» και η τάση μας να τα αντιμετωπίζουμε σαν ανόητα, εύθραυστα μπιμπελό ανίκανα να καταλάβουν και εύκολα να τα κοροϊδέψουμε.

Τα συναισθήματα είναι αυτόνομα, δεν τα ελέγχουμε και για αυτό και πολλές φορές δε μπορούμε να καταλάβουμε το λόγο που είμαστε χαρούμενοι, λυπημένοι ή θυμωμένοι. Πείτε σε κάποιον θυμωμένο να μη θυμώνει και το πιθανότερο είναι να θυμώσει περισσότερο. Διατάξτε κάποιον άλλο ή τον εαυτό σας να νιώσει χαρά και το πιθανότερο είναι να αποτύχετε παταγωδώς. Ένας χωρισμός ή η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου γενικότερα  είναι σχεδόν δεδομένο ότι θα προκαλέσει κάποια θλίψη. Θλίψη για το άτομο που χάθηκε, το χρόνο που φαίνεται να πέρασε άσκοπα, για τις προσδοκίες που είχαμε, της σταθερότητας, της συνήθειας… η λίστα είναι ατελείωτη. Αν προσπαθήσουμε να λογοκρίνουμε αυτό που νιώθουμε, το πιθανότερο είναι να το γιγαντώσουμε. Δεν πρέπει να στεναχωριέμαι και στεναχωριέμαι ακόμα περισσότερο επειδή δεν τα καταφέρνω και στενοχωριέμαι ακόμα περισσότερο επειδή στεναχωριέμαι.

Διαχείριση του συναισθήματος δεν σημαίνει ούτε αδιαφορία, ούτε καταπίεση. Διαχείριση σημαίνει ότι προσπαθώ να καταλάβω τι μου συμβαίνει, να κινητοποιηθώ και να το αντιμετωπίσω. Διαχείριση σημαίνει να μη καταχωνιάζω τα συναισθήματά μου, με κίνδυνο για την ψυχολογική και σωματική μου υγεία αλλά να βρω τρόπο να τα εκφράσω, να τα μοιραστώ.


ADVERTISEMENT

Ας μιλήσουμε τώρα λίγο και για τα παιδιά. Η πρώτη παραδοχή που πρέπει να κάνουμε είναι ότι το διαζύγιο ή ο θάνατος ενός συντρόφου επηρεάζει όλο το οικογενειακό σύστημα και όχι μόνο το ζευγάρι. Επομένως ένα παιδί, ανεξάρτητα από την ηλικία του, βιώνει και αυτό την απώλεια και φυσικά νιώθει. Φανταστείτε λοιπόν ένα παιδί που νιώθει λύπη μετά το διαζύγιο των γονιών του και δεν βλέπει την μητέρα του ή τον πατέρα του στεναχωρημένο. Τι μήνυμα θα πάρει; Αυτό που νιώθω είναι λάθος. Δεν πρέπει να νιώθω λύπη για να μη στεναχωρήσω τον μπαμπά ή τη μαμά. Η μαμά δεν αγαπούσε το μπαμπά και για αυτό δε στεναχωριέται ή αντίστροφα ο μπαμπάς. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι κρύβοντας τα δικά μας συναισθήματα, ουσιαστικά αφαιρούμε από το παιδί και από εμάς την δυνατότητα να επικοινωνήσουμε για αυτά που νιώθουμε. Η έλλειψη επικοινωνίας αφήνει στο παιδί περιθώρια να καλύψει τα κενά της πληροφορίας πολλές φορές όχι με το σωστό τρόπο αλλά παίρνοντας ευθύνες που δεν του αναλογούν .

Το μακρινό 1979 ο Σαββόπουλος τραγουδούσε «Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά;
Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα»  εμείς όμως επιμένουμε να αντιμετωπίζουμε τα παιδιά ως ανόητα. Δεν εκφράζουμε την λύπη μας και ξεχνάμε ότι αυτή μπορεί να εκφραστεί στα μάτια μας, στην αγκαλιά μας, στις συνήθειες μας. Ξεχνάμε ότι το παιδί θα καταλάβει πότε είμαστε χαρούμενοι και πότε λυπημένοι. Το παιδί ξέρει και αναρωτιέται γιατί του το κρύβουμε, ποιο είναι το μυστικό. «Μήπως φταίω εγώ και δε μου το λέει».

Θέλουμε να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας χαρούμενα και δεν σκεφτόμαστε ότι κρύβοντας τα δικά μας συναισθήματα τα μαθαίνουμε ότι το να εκφράζεσαι συναισθηματικά είναι λάθος. Δεν σκεφτόμαστε ότι κρύβοντας την λύπη ουσιαστικά τα μαθαίνουμε ότι η χαρά δεν έχει σημασία αφού δεν υπάρχει αντίβαρο. Τους κλέβουμε το πλούτο του συναισθηματικού κόσμου.

Φυσικά σε ακραίες συναισθηματικές καταστάσεις το ερώτημα δεν είναι αν θα πρέπει να μας βλέπουν τα παιδιά, αλλά τι θα κάνω για να αναζητήσω βοήθεια για μένα. Μιλήστε στα παιδιά με τρόπο που μπορούν να καταλάβουν (ανάλογα με την ηλικία και την συναισθηματική τους ανάπτυξη), δώστε τους να καταλάβουν ότι όλα τα συναισθήματα είναι φυσιολογικά, βοηθήστε τα να καταλάβουν ότι και εσείς όπως και αυτά νιώθετε χαρά-λύπη-θυμό. Αυτά θα σας το ανταποδώσουν με μια αγκαλιά, μιλώντας σε εσάς για τα συναισθήματά τους και τις ανησυχίες τους και στο μέλλον ως συναισθηματικά ώριμοι ενήλικες.

“Θεραπεύω-Σύν, Σύν-Θεραπεύω”
Ιωάννης Ζήνδρος, Ελένη Τσάκωνα
Κέντρο Ψυχολογικής Παρέμβασης “Θεραπεύω-Συν,Συν-Θεραπεύω”
Ελισάβετ Καστρισόγια 38, Ιωάννινα
Τηλέφωνα: 6972079311 – 6938353625
Email : therapeuw.syn@gmail.com

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ