fbpx

Μένω ή φεύγω;

| 6 Οκτωβρίου 2013
ADVERTISEMENT

Ειλικρινά, πόσες φορές έχετε ακούσει ή έχετε πεί και εσείς οι ίδιοι τη φράση «Μένω για χάρη των παιδιών»;

Γενιές και γενιές δυστυχισμένων γονέων, ακολούθησαν αυτή τη συμβουλή  ελπίζοντας ότι οι θυσίες τους θα αποζημίωναν μακροπρόθεσμα, τα παιδιά τους. Πολλοί γονείς από όσους μένουν σε πεθαμένους γάμους, πιστεύουν ακόμη, ότι αυτή είναι και η μόνη τους επιλογή.


ADVERTISEMENT

Βασισμένη στη δική μου προσωπική εμπειρία, έχω εντελώς διαφορετική οπτική. Έχοντας μεγαλώσει με γονείς που επέλεξαν να μείνουν μαζί σε έναν δυστυχισμένο γάμο, για μένα το διαζύγιο είναι προτιμότερο από το να ζούν τα παιδιά σε ένα σπίτι όπου οι γονείς τους μαλώνουν χωρίς να σέβονται ο ένας τον άλλον, περιστοιχισμένα από θυμό και θλίψη. Αυτός ακριβώς είναι ο κόσμος που μεγάλωσα και πιστέψτε με, δεκαετίες αργότερα, οι πληγές είναι ακόμη νωπές.

Πιστεύω πως το να μένει κανείς σε έναν γάμο μόνο για τα παιδιά, είναι μία σωματική επιλογή η οποία δεν υπολογίζει τον συναισθηματικό και ψυχολογικό πόνο που αισθάνονται τα παιδιά όταν ζούν με γονείς-ζευγάρι στα χαρτιά. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, δεν υπάρχει θετικό πρότυπο που να δίνει στα παιδιά την υγιή εικόνα του πώς πρέπει να είναι ο γάμος. Αντιθέτως, υπό αυτές τις συνθήκες, ο γάμος στα μάτια των παιδιών φαίνεται σαν κάτι επίφοβο που θα πρέπει να αποφεύγεται.

Η ευτυχία, η αρμονία, η συνεργασία, ο σεβασμός και η χαρά απουσιάζουν όταν οι γονείς ενώ συμβιώνουν, στην πραγματικότητα είναι συναισθηματικά χωρισμένοι. Τα παιδιά το διαισθάνονται, μπερδεύονται και συνήθως παίρνουν πάνω τους το βάρος για τη δυστυχία των γονιών τους. Συνεπώς, μεγαλώνουν μέσα στο άγχος και στην ενοχή, βιώνοντας ελάχιστη ηρεμία στην παιδική τους ηλικία. Σε πολλές περιπτώσεις δε, τα τραύματα αυτών των παιδιών είναι ίδια με εκείνων που βιώνουν ένα κακό διαζύγιο. Κατά τη γνώμη μου, οι γονείς που επιλέγουν συνειδητά να χωρίσουν βάζοντας πάνω απ’ όλα το καλό του παιδιού, παρέχουν καλύτερες προοπτικές σε όλα τα μέλη της οικογένειας.


ADVERTISEMENT

Οι δικοί μου γονείς θα έπρεπε να είχαν χωρίσει από την αρχή του γάμου τους. Ήταν κι οι δύο πολλοί δυστυχισμένοι μαζί, είχαν ελάχιστο εώς καθόλου σεβασμό ο ένας για τον άλλον και μεγάλωσαν δύο παιδιά σε ένα σπίτι γεμάτο θυμό, ένταση, συχνούς και έντονους καβγάδες και ασυμφωνία. Θυμάμαι μια μέρα που η μητέρα μου με είχε ρωτήσει εάν έπρεπε να χωρίσει τον μπαμπά κι εγώ κλαίγοντας της είχα πεί «Όχι». Ήθελα μία μαμά και έναν μπαμπά όπως όλων των άλλων παιδιών. 

Παρόλο που η παιδική μου ηλικία ήταν δυστυχισμένη και γεμάτη ανασφάλεια, παράλληλα φοβόμουν για το τι θα μου επεφύλασσε η ζωή αν τελικά οι γονείς μου χώριζαν. Η μαμά μου έτσι κι αλλιώς δεν είχε τη δύναμη να το κάνει. Εξάλλου εκείνες οι εποχές ήταν εντελώς διαφορετικές, ειδικά για τις γυναίκες, οπότε και εκείνη συνέχισε να ζεί μέσα σε έναν προβληματικό γάμο για πολλά χρόνια αργότερα.

Σήμερα, κοιτάζοντας πίσω νιώθω ότι όλο αυτό ήταν ένα ατυχές λάθος. Κανείς από τους γονείς μου δεν ήταν κακός χαρακτήρας. Απλώς ήταν δύο εντελώς αταίριαστοι άνθρωποι μέσα σε έναν κακό γάμο. Οι επικοινωνιακές τους ικανότητες ήταν απίστευτα ατυχείς καθώς αναλώνονταν στο ποιος θα κερδίσει την κάθε μάχη με οποιοδήποτε κόστος. Το πραγματικό κόστος φυσικά, ήταν η ανατροφή των παιδιών τους. Πιστεύω πως οι γονείς μου θα ήταν πιο ευτυχισμένοι και ολοκληρωμένοι, εάν κάθε ένας είχε τραβήξει τον δρόμο του παραμένοντας ελεύθερος ή επιλέγοντας να συνεχίσει τη ζωή του με έναν άλλον σύντροφο.

Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, επέλεξα άλλη οδό όταν ο γάμος μου άρχισε να αποτυγχάνει. Επειδή τα βιώματα της παιδικής μου ηλικίας, με έκαναν να καταλάβω τι δεν θα έπρεπε να κάνω οπότε εργάστηκα σκόπιμα στο πώς να δημιουργήσω ένα παιδοκεντρικό διαζύγιο. Ο πρώην άντρας μου και εγώ, συνεργαστήκαμε ως γονείς, μοιραστήκαμε τις πιο σημαντικές γονεικές αποφάσεις και διατηρήσαμε μία θετική σχέση από όταν ο γιός μας ήταν 10 ετών μέχρι και το εικοστό έτος της ηλικίας του. Το πιο ευχάριστο κομμάτι ήταν η ικανοποίηση του να βλέπω τον γιό μου μεγαλώνοντας, να ενστερνίζεται τη φιλοσοφία μου περί γονεικής συνεργασίας και να αναγνωρίζει τα πλεονεκτήματα των επιλογών μου.

Ευτυχώς, παρόλη την επώδυνη παιδική μου ηλικία, συνεχίζω να πιστεύω στον γάμο, για αυτό και ξαναπαντρεύτηκα και σήμερα είμαι ευτυχισμένη με τον δεύτερο σύζυγο. Η συμβουλή μου στους γονείς που βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε έναν δυστυχισμένο γάμο, είναι περιεκτική και ξεκάθαρη:
Εάν οι γονείς έχουν την ωριμότητα να δεχθούν επαγγελματική βοήθεια πρίν το διαζύγιο, να μάθουν πώς να επανασυνδεθούν με τον σύντροφό τους και να ανανεώσουν το δέσιμο στον γάμο τους, είναι αναμφισβήτητα το πιο ιδανικό.
Σε αυτή την περίπτωση η οικογένεια θα ωφεληθεί και η επούλωση θα είναι ευλογία για όλους.

Ωστόσο, εάν τα παιδιά μεγαλώνουν σε μία εμπόλεμη ζώνη ή αντίθετα, μέσα στη σιωπή ή στην απάθεια, το διαζύγιο μπορεί να ανοίξει την πόρτα σε ένα πιο υγιές και ευτυχισμένο μέλλον τόσο για τους γονείς όσο και για τα παιδιά. Φυσικά, το διαζύγιο δεν είναι ποτέ λύση από μόνο του. Με το να δίνουμε στα παιδιά το καλύτερο αποτέλεσμα μες από τη γονεική συνεργασία, αυτόματα θέτουμε την ψυχική τους υγεία ως τη βάση για τη λήψη όλων των αποφάσεων.

Πηγή: http://www.huffingtonpost.com

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ