fbpx

Με χτύπησε για μία…μπανάνα

| 27 Δεκεμβρίου 2017
ADVERTISEMENT

Πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου μια δυνατή και ανεξάρτητη γυναίκα. Τσαμπουκαλού, που δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί της και από πολλές απόψεις, ήμουν: Δεν είχα πρόβλημα να διαπραγματευτώ με το αφεντικό μου αύξηση μισθού αν θεωρούσα ότι με αδικεί ή να αγωνιστώ με πάθος για τα πιστεύω μου. Εάν διαφωνούσα με κάποιον, του το έλεγα ανοιχτά. Δεν ανεχόμουν αγριάδες, χωσίματα, κακίες και δράματα.

Ακόμα, όμως, και αυτές οι δυνατές, ανεξάρτητες γυναίκες, όπως εγώ μπορούν να πέσουν θύματα ενδοοικογενειακής βίας και των καταχρηστικών τους συζύγων.


ADVERTISEMENT

Δεν έκανα κάποιο λάθος. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς φτάσαμε ως εδώ. Δεν ήξερα τί συμβαίνει, τουλάχιστον όχι στην αρχή. Δεν ερωτεύτηκα έναν μοχθηρό, βίαιο άντρα. Στην ουσία, ο άνθρωπος, που ερωτεύτηκα δεν ήταν καν άντρας: ήταν έφηβος. Ένα αγόρι. Ένα παιδί, που αγαπούσε τα βιντεοπαιχνίδια και τον Stephen King. Αγαπούσαμε και οι δύο το διάβασμα, τη ροκ μουσική και το σινεμά. Ποτέ δεν είχαμε τσακωθεί, πόσο μάλλον να παίξουμε ξύλο.

Τίποτα δεν έδειχνε, ότι αυτός ο άνθρωπος μπορούσε να με χτυπήσει, όμως το έκανε.

Με γρονθοκόπησε για…μία μπανάνα.


ADVERTISEMENT

Δεν θυμάμαι πολλά από εκείνη τη νύχτα. Δεν θυμάμαι τί συνέβη πριν από την επίθεση ή γιατί ακριβώς μου επιτέθηκε και ενώ θυμάμαι, ότι πιαστήκαμε στα χέρια, εντούτοις δεν μπορώ να θυμηθώ καμία λεπτομέρεια. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι ήταν μεθυσμένος και μετά από λίγο μετανιωμένος.

Πολύ, πολύ μετανιωμένος.

Και εγώ κλασικά, δεδομένου ότι δεν είχε ξανασυμβεί και το θεώρησα μια κακή στιγμή, δέχτηκα τη συγνώμη του. Απέδωσα το περιστατικό στη χαζομάρα ενός 20χρονου, που δεν μπορούσε να διαχειριστεί τα νεύρα του.

Συνέβη ξανά. Και ξανά και ξανά.

Με έσπρωχνε, με κλωτσούσε, με χτυπούσε, με κορόιδευε. Χρησιμοποιούσε τόσο βρισιές, όσο και το σωματικό του βάρος, για να με κρατάει υπό.

Αυτή η δυνατή γυναίκα, που έκανε κουμάντο σε όλα και δεν άφηνε τίποτα και κανέναν να της πει το παραμικρό, είχε καταντήσει ένα άβουλο πλάσμα, που αντί να αντιδρά, καθόταν και υπέμενε. Απομονώθηκα απ’ όλους κι απ’ όλα. Έμεινα μακριά απ’ όσους ήξερα και αγαπούσα. Δεν είχα πια αυτοπεποίθηση.

Άξιζα μόνο, για να να τρώω ξύλο. Έτσι σκεφτόμουν εκείνη τη στιγμή.

Φυσικά, εκ των υστέρων, που βλέπω πιο καθαρά τα πράγματα, μπορώ να αντιληφθώ ότι η συναισθηματική χειραγώγηση είναι κοινό στοιχείο των κακοποιητικών αντρών. Παίρνουν δύναμη μέσα από την κακοποίηση, που ασκούν και το κάνουν αργά και σταδιακά. Εσύ με τον καιρό, αλλάζεις και ενώ μπορείς να ξεφύγεις και να γλιτώσεις, δεν το κάνεις. Έτσι παίζεται το «παιχνίδι».

Είναι φτιαγμένο έτσι, ώστε να σε κρατάει σιωπηλή και συγχυσμένη. Και λειτουργεί, όντως λειτουργεί.

Το πάλεψα. Ή τουλάχιστον προσπάθησα. Κλωτσούσα και φώναζα, όσο μπορούσα και του έλεγα να σταματήσει. Τον παρακαλούσα να σταματήσει. Αλλά δεν το έκανε. Και εγώ έμενα. Έμεινα για 10 ολόκληρα χρόνια.

Γιατί;

Η απάντηση είναι μεγάλη και περίπλοκη. Είναι γεμάτη με “Δεν είμαι σίγουρη” και “Δεν ξέρω”. Η πιο σύντομη απάντηση είναι ότι φοβόμουν. Ήμουν τρομοκρατημένη εξαιτίας του και εξαιτίας μου. Φοβόμουν έτσι, που είχα καταντήσει, άβουλη και έρμαιο στα χέρια του και ανησυχούσα, ότι δεν θα μπορούσα να τα καταφέρω μόνη μου.

Η πόρτα ήταν ακριβώς μπροστά μου, αλλά δεν μπορούσα να την ανοίξω και να σηκωθώ να φύγω.

Έμενα, επειδή πίστευα εκείνον και τις συγνώμες του. Πίστευα ακόμα σε εκείνο το αγόρι, που ήταν κάποτε και όχι στο τέρας, που είχε γίνει.

Αλλά μια μέρα τα πράγματα άλλαξαν. Σταμάτησα πια να τον πιστεύω. Απλά μπούχτισα. Έφτασε ο κόμπος στο χτένι. Πήρα τα κλειδιά μου, το πορτοφόλι μου, την τσάντα μου και ένα μαχαίρι. Ναι ένα μαχαίρι, με το οποίο κοιμόμουν αγκαλιά κάθε βράδυ για σχεδόν 10 χρόνια.

Ήταν δύσκολο. Ακόμα είναι.

Τέλος το ξύλο. Κανείς δεν μπορεί να με χτυπήσει πια. Δεν θα ξαναπάω στο κρεβάτι με αίματα στο πρόσωπο. Ο αντίκτυπος, όμως, της κακοποίησης μένει για χρόνια κι ας έχεις απελευθερωθεί πια. Κι ας έχουν εξαφανιστεί οι μώλωπες.

Τα αγγίγματα εξακολουθούν να με ενοχλούν. Οι φυσικές εκδηλώσεις αγάπης με κάνουν να νιώθω άγχος. Αγωνίζομαι να ανακτήσω την αυτοπεποίθησή μου. Ακόμη βλέπω τον εαυτό μου ως ένα φοβισμένο κοριτσάκι, που είναι άβουλο και αδύναμο και όχι ως μια δυνατή γεμάτη «αέρα» γυναίκα, που έχει μάθει να ξεπερνάει όλες τις δυσκολίες. Έχω ακόμα σημαντικά θέματα εμπιστοσύνης και καχυποψίας προς όλους γύρω μου.

Δυσκολεύομαι να αγαπήσω και να αφήσω κάποιον να μπει στη ζωή μου.

Υπάρχει ο “φόβος” μήπως πληγωθώ ξανά. Μήπως μου κάνουν κακό. Νιώθω ανίσχυρη, απελπισμένη και χαμένη και συχνά πανικοβάλλομαι, γιατί δεν μπορώ καν να ανασάνω. Παρόλο, που ο κίνδυνος έχει φύγει, εξακολουθώ να αισθάνομαι την ανάγκη να προστατεύσω τον εαυτό μου.

Θέλω να τρέξω πάλι στην κουζίνα και να αρπάξω ένα ακόμα μαχαίρι. Για να το κρατήσω κοντά μου.

Φυσικά, γνωρίζω ότι δεν μπορώ να λειτουργώ έτσι μια ζωή. Νιώθω θυμωμένη και απογοητευμένη, γιατί θέλω να προχωρήσω. Προσπαθώ, αλλά ακόμη νιώθω θύμα.

Το μυαλό μου εξακολουθεί να βυθίζεται στο παρελθόν μου και την κακομεταχείριση, που τόσο καιρό υπέμενα.

Η λέξη-κλειδί είναι προσπάθεια: προσπαθώ, γιατί θέλω να ξαναγίνω αυτή, που ήμουνα, σιγά-σιγά, κομμάτι-κομμάτι. Προσπαθώ, επειδή ξέρω μέσα μου ότι ο αγώνας αυτός αξίζει τον κόπο.

Αν διάβασες την ιστορία μου και βιώνεις παρόμοιες καταστάσεις, να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνη. Αξίζεις να σωθείς, όπως αξίζουμε όλες μας. Αξίζουμε μια ζωή χωρίς πόνο και κακοποίηση.

Πηγή: scarymommy.com

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ