Μακάρι να είχα χωρίσει νωρίτερα. Προτίμησα να κυνηγήσω την ευτυχία μου, παρά να φοβάμαι!

Πριν από έξι χρόνια κάλεσα ένα μεσημέρι την αδερφή μου σπίτι για φαγητό. «Αν ήμουν έστω και λίγο δυνατή, εάν πίστευα στον εαυτό μου, θα τον παράταγα σήμερα κιόλας».

“Το ξέρω. Και τώρα μπορείς να το κάνεις αρκεί να το πάρεις απόφαση”, ήταν η απάντησή της. Από τον τόνο της φωνής της κατάλαβα ότι περίμενε καιρό να το πω.

Ήταν δύσκολο να παραδεχτώ ότι ήθελα να αφήσω τον άντρα μου μετά από σχεδόν 10 χρόνια γάμου. Χάρηκα που το ξεστόμισα, ένιωσα καλά και συνάμα τρομαγμένη. Ήταν λες και αν το έλεγα και μόνο, θα συνέβαινε κιόλας. Φοβόμουν να ανοίξω την καρδιά μου και  να αποκαλύψω τις σκέψεις μου μήπως και ανοίξουν οι ουρανοί, ο Θεός με ακούσει και το κάνει πραγματικότητα.

Ο σύζυγός μου μόλις που μου είχε αποκαλύψει την εξωσυζυγική του σχέση λίγες μέρες νωρίτερα. Είπε ότι ήθελε πραγματικά να σώσει τον γάμο μας, ότι με αγαπούσε και ότι ήθελε να προσπαθήσουμε.

Το είπε, το ξαναείπε την επόμενη ημέρα, το ξαναείπε τη μεθεπόμενη. Προσπάθησα να του δώσω κάποιες ελπίδες, αλλά δεν γινόταν. Κοίταζα πίσω και το μόνο που έβλεπα ήταν μια συνεχής απογοήτευση. Έβλεπα έναν άντρα που είχε σταματήσει να με βλέπει σα γυναίκα και μητέρα, που έπρεπε να κάνει σεξ με μια άλλη για να αισθανθεί καλύτερα και που ποτέ δεν μου είπε ότι ήταν δυσαρεστημένος και ότι αισθανόταν παραμελημένος.

Νόμιζα στην αρχή ότι ήμασταν μαζί και θα μέναμε για πάντα μαζί. Είχαμε μαζί 3 παιδιά και από ένα σημείο και έπειτα έπαψα και εγώ να τον βλέπω σαν πατέρα των παιδιών μου.

Δεν ένιωθα τίποτα πια. Παγωμάρα. Η ζωή μου είχε γίνει βαρετή και ανούσια. Κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια. Πίστευα ότι όλο αυτό θα περάσει και θα ξαναγίνουμε όπως ήμασταν. Πώς άλλωστε να τα παρατήσω και να φύγω; Είχαμε μαζί ένα σπίτι, μια οικογένεια, 3 παιδιά. Τον αγάπησα ήδη μια φορά. Μπορούσα να το ξανακάνω.

Έμεινα. Δεν ήταν από φόβο – η σκέψη και μόνο να φύγω μακριά του με ενθουσίαζε, αλλά την άφηνα να φύγει κάθε φορά που έκανε την εμφάνισή της. Γιατί; Γιατί κάθε φορά μετά τον ενθουσιασμό αυτό, ακολουθούσε το άγχος. Και μετά τί;

Άφησα τον πόνο και το άγχος να κυβερνήσουν τη ζωή μου για άλλα έξι χρόνια. Δεν αγχωνόμουν μη τον χάσω. Φοβόμουν να γίνω μόνη μητέρα. Φοβόμουν ότι ποτέ δεν θα ήμουν σε θέση να αναθρέψω τα παιδιά και να τα βγάλω πέρα με ένα σπίτι και λογαριασμούς. Όλα μόνη μου; Πώς θα έλεγα μετά στους άλλους ότι είμαι χωρισμένη; Το έβλεπα σαν τη μεγαλύτερη ξεφτίλα του κόσμου.

Αυτό το άγχος μέρα με τη μέρα χειροτέρευε. Αλλά δεν έκανα τίποτα, παρά μόνο προσευχόμουν. Ζητούσα από το Θεό και το Σύμπαν να με βοηθήσει να βρω το θάρρος που χρειαζόμουν και να γλιτώσω. Δεν μπορούσα να του πω να χωρίσουμε. Ένιωθα ενοχές και πίστευα ότι δεν ήμουν άξια να είμαι ευτυχισμένη και ότι δεν θα τα κατάφερνα.

Φοβόμουν ακόμη και να κάνω νέα σχέση. Ντρεπόμουν να με δει άλλος άντρας γυμνή, πόσο μάλλον να κάνω σεξ μαζί του. Και επίσης, πώς θα τα έβγαζα πέρα οικονομικά με 3 παιδιά;

Αντί να σκεφτώ κάποια λύση, καθόμουν και υπέφερα. Έμενα εγώ, έμενε και ο πόνος. Κατόπιν εορτής που το μυαλό είναι καθαρό κοιτάζεις πίσω και λες «Τελικά ήταν τόσο εύκολο. Τί καθόμουν και παιδευόμουν;». Όταν είσαι όμως εντός μιας δυσλειτουργικής σχέσης νιώθεις παγιδευμένη, λες και είσαι σε αδιέξοδο.

Είναι επίσης εύκολο να κατηγορήσεις τον εαυτό σου για τα χρόνια που «πέταξες». Δεν θα το κάνω αυτό στον εαυτό μου. Αρνούμαι να τιμωρήσω τον εαυτό μου περαιτέρω.

Αυτός ο πόνος ήταν τελικά αυτός, που με έσωσε. Ήταν ο οδηγός μου στα μαύρα εκείνα χρόνια. Πάντα προσπαθούσα να τον απομακρύνω, αλλά όταν τελικά άνοιξα τα μάτια μου, κατάλαβα ότι υπήρχε εκεί για κάποιο λόγο. Τότε ωρίμασα για πρώτη φορά στη ζωή μου.

Εάν περνάς τα ίδια στο γάμο σου, άκουσέ με. Μην προσπαθήσεις να τον απομακρύνεις, όπως έκανα εγώ.

Το μόνο που έχει σημασία τώρα πια είναι ότι είμαστε και οι δύο, και εγώ δηλαδή και ο πρώην μου, πολύ καλύτερα. Διάβασα τα «μηνύματα», που τόσο καιρό μου έστελνε ο εαυτός μου και προτίμησα να κυνηγήσω την ευτυχία μου, παρά να φοβάμαι. Ανακάλυψα ότι αγαπώ τον εαυτό μου αρκετά για να μείνω σε μια κατάσταση που με αηδίαζε αντί να αναζητώ το κάτι καλύτερο.

Όχι, δεν ήταν εύκολο. Άξιζε, όμως, τον κόπο.

Πηγή: scarymommy.com