Έχω ερωτική σχέση με τον πρώην άντρα μου και είμαι μπερδεμένη. Τί να κάνω;

“Έχω χωρίσει εδώ και 7 μήνες, μετά από 13χρονια γάμου και 3 υπέροχα παιδιά. Είναι όλα τόσο δύσκολα ή εγώ τα έχω κάνει λίγο μπάχαλο στη ζωή μου; Μπορεί ένα ζευγάρι να έχει χωρίσει και να περνά καλά μαζί και με τα παιδιά του; Γιατί να πρέπει να τσακώνονται και αν δεν γίνεται αυτό, να τρως μούτρα και κατινιές από τους γύρω σου; Ας τα πάρω απ’ την αρχή και αν μπορείτε να με ξεμπερδέψετε και να με συμβουλέψετε θα ήταν χαρά μου.

Γνώρισα τον άντρα μου στα 18 μου με 12 χρόνια διαφορά. Κόλλησα μαζί του. Από την αρχή η σχέση μας δεν ήταν ήρεμη. Είχαμε μικρό καβγάδες και διάφορες, πες λόγω ηλικίας (εγώ 18 αυτός 30), πες επειδή ήταν κολλημένος στην αδελφή του από την αρχή. Παντρευτήκαμε σε 6 μήνες. Οι υποχρεώσεις μεγάλωναν όπως τα παιδιά και με τη βοήθεια κάποιων σοβαρών προβλημάτων υγείας που είχε το δεύτερο παιδί μου (επέμβαση καρδιάς, αφαίρεση όγκου-καρκίνος ΔΕΝ φοβάμαι πια τη λέξη) καθώς και την προωρότητα του τρίτου μου παιδιού με ότι ακολούθησε(2 επεμβάσεις) έτσι μεγάλωσαν τα προβλήματα η κούραση και οι καβγάδες.  Άρχισε ή υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ και η ψυχολογική και λεκτική κακοποίηση. Ήμουν άχρηστη σε όλα!

Περνούσε ο καιρός και άρχισε και να με χτυπάει. Του ζήτησα να κάνει εξετάσεις γιατί δεν παραδεχόταν ότι είχε ξεφύγει με το ποτό και έδειξαν αρχή κύρωσης ύπατος. Οι δικοί του, του έλεγαν ότι δεν είναι τίποτα και όλοι πίνουν λίγο…. Μέχρι που πήγε να με σκοτώσει ενώ οδηγούσα (έχοντας μαζί μου την 6χρονη κόρη μας) χτυπώντας με, με το αυτοκίνητο του γιατί ήμουν έγκυος. Η δικαιολογία του: Είχα πιει! Έφυγε από το σπίτι με αυτεπάγγελτα ασφαλιστικά, έχασα το παιδί και μετά από κανένα μήνα είπε ότι θ’ αλλάξει και γύρισε ενώ άρχισε την αποτοξίνωση.

Του στάθηκα σε όλη τη φάση και τον στήριζα πηγαίνοντας μαζί του στο γιατρό, δίνοντας του τα φάρμακα και ανεχόμουν όλα όσα έχει η φάση της στέρησης. Είχα μιλήσει στα παιδιά και όταν τον έβλεπαν να λέει ή να κάνει ασυναρτησίες έμπαιναν στο δωμάτιο τους. Πόσο μπορείς να αντέξεις; Μια μέρα έκανε τέτοιο καβγά και μου έριξε τόσο ξύλο που δεν άντεξα. Πήρα τα παιδιά μου και φύγαμε γιατί το σπίτι είναι δικό του και δεν ήθελα να του το στερήσω. Στην αρχή αντιδικίες, καβγάδες, πείσματα, τσακωμοί. Μετά όμως άρχισε το πρόβλημα…

Ποτέ δεν υπήρχε ούτε υπάρχει απιστία από μέρους μου και από ότι φαίνεται, ούτε από εκείνον. Πως το ξέρεις θα μου πείτε. Θα σας αφήσω να κρίνετε εσείς. Μετά από ένα μήνα από τη φυγή μας, άρχισε να θέλει να με δει. Ποτέ δεν αρνήθηκα να βλέπει τα παιδιά, αντιθέτως το επεδίωκα για να μην τον στερηθούν ούτε να τα στερηθεί. Είμαστε στη φάση που έρχεται σπίτι και βλέπει τηλεόραση με τα παιδιά, παίζει μαζί τους βοηθάει στα εξωσχολικά δρομολόγια αν χρειαστεί γιατί δουλεύω πρωί-βράδυ, τρώμε μαζί, συζητάμε και έχει κόψει το ποτό! Τους τελευταίους 5 μήνες βγαίνουμε και οι δυο μας για ποτό και έχουμε κάτι σαν σχέση.

Μπορεί να είναι λάθος ότι κάνω. Μπορεί να είναι ανώριμο. Αλλά γιατί να μην έχω καλές σχέσεις με τον άνθρωπο που αγαπάω και μ’ αγαπάει, τον πατέρα των παιδιών μου; Εντάξει δεν μπορούσαμε να ζούμε πια μαζί, είχαμε κουραστεί. Η μόνη διάφορα που υπάρχει τώρα είναι ένα συναινετικό (που δεν έχει υπογράφει ακόμα αλλά θα γίνει σε κανένα μήνα) το ότι δεν κοιμάται μαζί μας και ότι περνά παραπάνω και ποιοτικότερο χρόνο με τα παιδιά και μ’ εμένα. Τα παιδιά γνωρίζουν ότι βγαίνουμε μαζί, ότι έρχεται σπίτι ακόμα και όταν λείπουν και με βλέπουν χαρούμενη και ο 13χρονος είπε ‘είναι ή ζωή σας κάντε ότι θέλετε’, ενώ τα κορίτσια 11 και 7 χρονων λένε με θαυμασμό ότι έχει αλλάξει πολύ ο μπαμπάς . Γιατί όλοι οι άλλοι μας λένε τρελούς και ότι δεν είμαστε λογικοί; Γιατί να πρέπει να τσακωνόμαστε και να μην τον αφήνω να μπαίνει στο σπίτι με τα παιδιά και γιατί να κρατάω μόνο τα τυπικά του συμφωνητικού αφού έχουμε βρει τη λύση να τα βλέπει οπότε θέλει αυτός και οπότε θέλουν τα παιδιά;

Σκέφτομαι ότι μπορεί να είμαι λάθος. Να μην είναι ηθικό , νόμιμο, σωστό αλλά δεν ξέρω. Έχει αλλάξει. Έχει παραδεχτεί τα λάθη του. Λέει ότι δεν γίνεται να μείνουμε ξανά μαζί για να μη λέει το σόι και η κοινωνία, αλλά δεν θέλει να μας χάσει. Απλά δεν μπορούμε να ζούμε στο ίδιο σπίτι. Όταν μ’ έκρινε και με κατσάδιασε η μάνα μου και οι αδελφές μου που βγαίνω ή ξαπλώνω με τον πρώην άντρα μου, τους ρώτησα αν θα προτιμούσαν να έβγαινα με κάποιον άλλο (να ψαχνόμουν κοινώς) και δεν απάντησαν, απλά δεν μου μιλάνε πια. Τι να κάνω; Είμαι μπερδεμένη!”

Απαντάει η Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας-Συνθετική Ψυχοθεραπεύτρια κυρία Αντωνία Αντωνά

Τώρα μπορείς να επισκεφθείς, επιλεγμένους ειδικούς συνεργάτες μας, μέσω του προγράμματος “Πρώτη Επίσκεψη δωρεάν”. Περισσότερες πληροφορίες για το πρόγραμμα μπορείς να δείς εδώ ενώ αν θες να πάρεις απαντήσεις μέσω του Singleparent.gr, μπορείς να υποβάλλεις το ερώτημά σου, μέσω της ειδικής φόρμας εδώ.