fbpx

Καμιά μας δεν το είχε όνειρο ζωής να γίνει μητριά. Αλλά μάθαμε να ζούμε με αυτό

| 18 Μαΐου 2018
ADVERTISEMENT

Η μητρότητα δεν υπήρξε ποτέ προτεραιότητα για μένα, ούτε καν ο γάμος, πόσο μάλλον το να γίνω μητριά. Ειδικά το τελευταίο μου φαινόταν πάντα μακρινό και απίθανο να γίνει.

Σε αυτά που λες «Όχι, ποτέ», αυτά λούζεσαι. Οι γονείς μου είναι ακόμα μαζί. Δεν είχαμε διαζύγια, μητριές, πατριούς και τέτοια στην οικογένειά μας ποτέ, ούτε κάποιο φίλο-φίλη είχα που είχε μητριά ή πατριό. Καμιά φορά αν τύχαινε να ακούσω κάτι τέτοιο για κάποιον, δεν έδινα καν σημασία στις λεπτομέρειες, γιατί δεν με αφορούσε το θέμα.


ADVERTISEMENT

Όπως είπα και πριν, «λούζεσαι» αυτά που σνομπάρεις. Σήμερα είμαι μητριά και πολύ περήφανη μάλιστα. Ξέρω τί σκέφτεσαι. Εγώ που άκουγα για μητριές και έφευγα τρέχοντας; Εγώ που δεν διανοούμουν καν να βάλω τον εαυτό μου στη θέση μιας μητριάς; Και όμως. Υπήρξαν κάποιες εμπειρίες στη ζωή μου, που μου άλλαξαν τελείως τη νοοτροπία που είχα. Άλλαξαν τα πάντα. Οι σκέψεις, τα συναισθήματά μου, η αντίληψή μου για γονείς, σχέσεις, αλλά και για τον εαυτό μου.

Το γεγονός ότι έγινα μητριά άνοιξε πληγές, που δεν ήξερα πως είχα. Η εμπιστοσύνη μου  δοκιμάστηκε πολύ, το ίδιο και η υπομονή μου. Για πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα συμπόνια και λύπηση για το δράμα που περνούν άλλοι άνθρωποι γύρω μου.

Η εμπειρία της «μητριάς» με άλλαξε πολύ, πολύ περισσότερο απ’ ότι αν γινόμουν μητέρα. Άλλαξε τον τρόπο που βλέπω τα παιδιά. Είναι ανθρώπινα όντα με συναισθήματα και με προσωπικότητα και οι ενήλικες συχνά το αγνοούν αυτό (όπως το αγνοούσα και εγώ μέχρι πρότινος) ή νομίζουν ότι τα παιδιά αγνοούν αυτούς…

Δεν ισχύει. Παρακολουθούν τις κινήσεις μας, μας ακούνε και μας μιμούνται. Απορροφούν τα πάντα. Λέξεις, χειρονομίες, συμπεριφορές.


ADVERTISEMENT

Το πιστεύω όταν λέω ότι δεν είναι όλες οι γυναίκες ικανές να γίνουν μητριές. Είναι μια διαδικασία δύσκολη και λεπτή. Πρέπει να γίνεις ένας άνθρωπος διαφορετικός από αυτόν που ήσουν μέχρι τώρα. Υπάρχει ένα παιδί ή και παιδιά στη μέση, που στέκονται με το βλέμμα καρφωμένο πάνω σου και «ζυγίζουν» ό, τι κάνεις και λες.

Δεν μιλάω για το τί θα του μαγειρέψεις, πώς θα το ντύσεις, πώς θα φτιάξεις το δωμάτιό του. Δεν είναι «υλικό» το θέμα. Είναι συναισθηματικό. Απαιτείται διπλωματία, ωριμότητα και πολλές θυσίες. Η εμπιστοσύνη ανάμεσά σας δεν θα «χτιστεί» σε μία μέρα. Θα περάσουν χρόνια πολλά και θα γίνουν πολλά λάθη, αλλά στο τέλος η σχέση που θα έχει δημιουργηθεί ανάμεσα στη μητριά και το παιδί μόνο από αγάπη και στοργή θα απαρτίζεται.

Η μητρότητα έχει από μόνη της πολλές δυσκολίες. Η μητρι-ότητα όμως έχει τις διπλάσιες. Έχεις να κάνεις με ένα παιδί, που βιολογικά δεν είναι δικό σου, το βρήκες έτοιμο σε κάποια ηλικία και καλείσαι να το πείσεις να σε συμπαθήσει και να σε δεχτεί στη ζωή του. Γι’ αυτό πρέπει να προσέχεις πολύ πώς μιλάς μπροστά του και πώς του φέρεσαι. Δεν είσαι μόνη σου πια.

Υπάρχει και ένα παιδί που στα μάτια σου βλέπει μια μητρική φιγούρα, οπότε πρέπει να δώσεις το καλό παράδειγμα και να του αποδείξεις ότι είσαι εκείνη η μητέρα, που αναζητά. Το πράγμα γίνεται πιο πολύπλοκο όταν το παιδί δεν είναι ένα, αλλά περισσότερα, έχει μια βιολογική μάνα, που έχει ξαναπαντρευτεί και έχει κάνει κι άλλα παιδιά και ο πατέρας το έχει «παρκάρει» στη μητριά και δουλεύει ή περνά με άλλους τρόπους το χρόνο του.

Οι γύρω μου, όσοι δηλαδή με ξέρουν καλά απορούν με τις αλλαγές και τα βήματα που έχω κάνει. Οι περισσότεροι δεν θα τα έβγαζαν πέρα ούτε με το μισό από το χάος που τα βγάζω πέρα εγώ. Δεν είναι η δουλειά των ονείρων μου, ούτε αυτό που φανταζόμουν μικρή, αλλά το θετό μου παιδί είναι όλη μου η ζωή και δεν με νοιάζει ό, τι κι αν κάνω γι’ αυτό.

Κανένα κορίτσι δεν μεγαλώνει έχοντας όνειρο να γίνει μητριά, πολλές γυναίκες όμως  μεγαλώνουν και γίνονται οι μητριές που τα παιδιά έχουν ανάγκη. Υπάρχουν παιδιά σε αυτόν τον κόσμο που χρειάζονται έναν «βοηθό», μια καθοδήγηση, έναν προστάτη. Δεν είναι ρόλος που επιλέγεις. Αυτός σε επιλέγει.

Συνήθως είναι άλλες οι επιδιώξεις μας και αλλιώς μας τα φέρνει η ζωή. Θέλουμε μεγαλώνοντας να κάνουμε πράγματα, που δεν είναι πάντοτε εφικτά, αλλά στο τέλος μας «κάθονται» αυτά που είναι ιδανικά.

Η «κηπουρική» δεν μου άρεσε ποτέ. Τώρα όχι μόνο μου αρέσει, αλλά στέκομαι κάθε μέρα πάνω από τα λουλουδάκια μου για να δω πόσο μεγάλωσαν και αν είναι υγιή….Ο νοών νοείτω…

Πηγή: scarymommy.com

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ