Καλή μητριά δεν γεννιέσαι, γίνεσαι. Κι εγώ είμαι και μητριά και μαμά!

Είμαι μαμά και μητριά μαζί. Ξέρω ότι και οι δύο «δουλειές» είναι από τις δυσκολότερες, που υπάρχουν, αλλά μία από τις δύο είναι μεγαλύτερη πρόκληση για μένα από την άλλη. Μπορείς να μαντέψεις ποια;

Ναι, αυτή της μητριάς.

Πέρασα τα πρώτα χρόνια του ρόλου μου ως μητριά προσπαθώντας πολύ σκληρά, κατηγορώντας τον εαυτό μου σε κάθε αποτυχία και φτάνοντας τελικά στα όρια της κατάρρευσης περισσότερες από μία φορές.

Τα πρώτα χρόνια ως μητριά ήταν δύσκολα. Ήταν συντριπτικά. Το καλοκαίρι και οι γιορτές ήταν οι πιο δύσκολες εποχές του χρόνου, ειδικά αφού είχα και δικό μου παιδί να φροντίσω. Έπρεπε να κάνω «ντελίβερι» καθημερινά στο σχολείο και να παρίσταμαι στις σχολικές παραστάσεις, κατάσταση δύσκολη με ένα νεογέννητο αγκαλιά. Έπρεπε να βρίσκομαι ταυτόχρονα σε δέκα μεριές, για να εκπληρώσω τις ανάγκες ενός παιδιού, που χρειαζόταν τη μητέρα του (κι ας μην ήμουν εγώ αυτή) και ενός παιδιού, που ήταν δικό μου. Αλλά ξανά και ξανά, τα έκανα όλα.

Παράτησα τη δουλειά μου, όταν την επιμέλεια την πήρε ο άντρας μου. Εκείνος έπρεπε να δουλεύει περισσότερες ώρες, οπότε όλο το βάρος της ανατροφής των παιδιών έπεσε σε μένα. Ένιωσα ναυαγός, μόνη μου σε ένα νησί, απομονωμένη. Χίλιες φορές να είχα μόνο το νεογέννητο και ας με ταλαιπωρούσε όλη νύχτα, κι ας έκλαιγε και ας έπρεπε να σηκώνομαι συνέχεια, ας γκρίνιαζε, επειδή ήθελε να φάει, παρά να έχω και το μωρό και το θετό παιδί μου.

Υπήρχαν φορές, που ευχόμουν να τελείωνε η θητεία μου ως μητριά. Υπήρχε δυσαρέσκεια (ένα από τα πιο άσχημα συναισθήματα, που μπορεί να βιώσει κάποιος). Χρειάστηκε να κάνω πολλή υπομονή. Έκανα. Δεν την έχασα.

Και πολύ καλά έκανα. Υπήρχε κάτι, που με κρατούσε στη σφαίρα της λογικής. Ήξερα μέσα μου ότι κάπου θα με βγάλει όλο αυτό. Όλη αυτή η αφοσίωση και η υπομονή ξεπληρώθηκαν.

Εφτά χρόνια αργότερα μπορώ να δω όλη μου την αγάπη, το χρόνο και τις προσπάθειες να μεταμορφώνονται σε μια πραγματική και ουσιαστική σχέση με το θετό μου παιδί. Η σχέση μας δεν είναι τέλεια, αλλά πιστεύω ότι βρίσκεται σε καλό δρόμο, επειδή αφιέρωσα χρόνο να την καλλιεργήσω και να χτίσω τα θεμέλια για μια αγαπημένη ζωή, όταν πολύ συχνά το μόνο, που ήθελα να κάνω ήταν να φύγω.

Είμαι μια απίστευτα αφοσιωμένη, παθιασμένη και στοργική θετή μαμά. Είμαι καλύτερη σαν άνθρωπος και σαν μητέρα. Είναι λες και το’ χα μέσα μου χωρίς να το ξέρω και βγήκε σιγά σιγά στην επιφάνεια.

Μήπως έπρεπε να είχα κάνει ένα διάλειμμα τότε, που μου φαίνονταν όλα βουνό και ένιωθα ότι θα κλατάρω με δύο παιδιά; Ναι. Θα έπρεπε να είχα ζητήσει περισσότερη βοήθεια; Σίγουρα. Όταν το σκέφτομαι τώρα πια, που έχουν ηρεμήσει και αλλάξει πολύ τα πράγματα, βλέπω, πως αυτός ο ρόλος ήταν να μου δοθεί. Γεννήθηκα με αυτό το σκοπό ζωής. Στην αρχή δεν ήμουν σε θέση να το καταλάβω, αλλά τώρα πια το βλέπω. Είναι μια απάντηση, που μου δόθηκε ελθέτω χρόνω.

Ανακάλυψα ότι κάθε πρόβλημα, που προέκυπτε στο ρόλο μου ως μητριά, με έμαθε περισσότερα για τον εαυτό μου απ’ όσο μπορούσα ποτέ να φανταστώ. Κάθε φορά, που χτυπούσα έναν τοίχο και ήθελα να τα παρατήσω, έπρεπε να ηρεμήσω και να σκεφτώ ένα νέο τρόπο να αντιμετωπίσω το πρόβλημά μου, περισσότερο ψύχραιμα και παραγωγικά.

Το ότι παλεύεις να προσαρμοστείς και να είσαι καλή και για τα δυο σου παιδιά, δεν σημαίνει ότι δεν είσαι καλός άνθρωπος. Δεν υπάρχει βιβλιαράκι οδηγιών. Μπαίνεις ξαφνικά σε μια κατάσταση, που ΠΡΕΠΕΙ να χειριστείς όσο καλύτερα μπορείς.

Η καλή μητριά δεν γεννιέται, γίνεται. Μαθαίνει μέσα από τις δυσκολίες του ρόλου της, τα δάκρυα που κυλούν κρυφά και τα μαθήματα, που παίρνει μέσα από τις δοκιμασίες και τα λάθη της.

Μια παθιασμένη μητριά υπάρχει μέσα σε όλους μας. Κάνει λάθη. Έχει ισχυρές απόψεις, που συχνά δεν μπορεί να εκφράσει. Παραμένει σιωπηλή, όταν θέλει να ουρλιάξει. Κάνει θυσίες, που άλλοι μπορεί να μην είναι ικανοί να κάνουν. Μαθαίνει πώς να αγαπά με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους. Και δίνει. Δίνει την καρδιά της, την ψυχή της και τη ζωή της, για να βεβαιωθεί ότι ένα παιδί, που δεν γέννησε, χαμογελά, έχει υπέροχες αναμνήσεις και – το πιο σημαντικό – αισθάνεται αγάπη.

Πηγή: huffingtonpost.com