Η ζωή μετά το σύνδρομο αιφνιδίου θανάτου

Θες να μάθεις πώς είναι η ζωή μετά από ένα σύνδρομο αιφνιδίου θανάτου;

Γυρνάς σπίτι. Σιωπηλή. Παγωμένη. Έξω βρέχει. Δεν ξέρεις αν θες να κλάψεις ή όχι. Φοράς ακόμα τη νοσοκομειακή ποδιά και δίπλα σου συνοδηγός ένα ροζ μαλλιαρό αρκουδάκι. Μόνο το αρκουδάκι. Όχι το μωρό σου. Αυτό έμεινε στο νοσοκομείο. Ή μάλλον στο νεκροτομείο.

Η ζωή μετά το σύνδρομο αιφνιδίου θανάτου είναι ξένη, αλλόκοτη. Στο σαλόνι είναι ακόμα πεταμένα δεξιά και αριστερά τα παιχνίδια του και εσύ προσπαθείς να χωνέψεις την ιδέα ότι δεν θα ξανάρθει. Και τα παιχνίδια; Τί θα γίνει με τα παιχνίδια; Όχι δεν μπορείς να τα βλέπεις πόσο μάλλον να τα μαζέψεις. Ούτε τα σωληνάκια, τις σύριγγες και τον απινιδωτή μπορείς να μαζέψεις από το πάτωμα του υπνοδωματίου. Τα αφήνεις εκεί να σε κοιτάζουν και να τα κοιτάζεις υπενθυμίζοντάς σου τί συνέβη.

Θες να μάθεις πώς είναι η ζωή μετά από ένα σύνδρομο αιφνιδίου θανάτου;

Ας πούμε ότι η καρδιά σου θρυμματίζεται σε μικρά κομμάτια ξανά και ξανά κάθε μέρα. Νιώθεις μια απίστευτη λαχτάρα για κάποιον που δεν είναι πλέον εδώ. Πας για ύπνο και νιώθεις τα χέρια σου άδεια. Πέφτεις με τα μούτρα στα ζωντανά σου παιδιά με την ελπίδα να ξεχάσεις το νεκρό μωρό.

Γραφεία κηδειών και κηδειόχαρτα. Άλλο μαρτύριο. Ένα μικρό λευκό φέρετρο και μέσα ένα μωρό ντυμένο με το λευκό φορεματάκι του. Μια εικόνα χίλια συναισθήματα.

Θες να μάθεις πώς είναι η ζωή μετά από ένα σύνδρομο αιφνιδίου θανάτου;

Μαύρα ρούχα, μαύρη ψυχή. Ατελείωτες επισκέψεις για συμπαράσταση και δεκάδες ώμοι μουσκεμένοι με δάκρυα. Το μωρό «κοιμάται» και εσύ το χαζεύεις. Δεν θες να το αγγίξει κανείς και ανακουφίζεσαι όταν δεν το κάνει.

Τη μία μέρα τα πράγματα είναι έτσι και την άλλη αλλιώς. Δεν ξέρεις τί σου ξημερώνει. Το κοιτάζεις ασπροντυμένο και προσπαθείς να το χορτάσεις, έτσι ώστε όσα χρόνια κι αν περάσουν να μην ξεχάσεις τίποτα.

Τα δάκρυα που σκουπίζεις από τα μάγουλά σου είναι, δυστυχώς, δικά σου. Θες πολύ να ήταν αλλουνού, αλλά δεν είναι.

Το σκεπάζεις με τη ροζ κουβερτούλα του. Είναι η τελευταία φορά που το βλέπεις. Θες να «αποτυπώσεις» την εικόνα του στο μυαλό σου προτού φύγει για πάντα.

Θες να μάθεις πώς είναι η ζωή μετά από ένα σύνδρομο αιφνιδίου θανάτου;

Είναι μια κηδεία διακοσμημένη με ροζ μπαλόνια. Μια λιποθυμία, ενώ οδηγούν το μωρό στην τελευταία του κατοικία. Μια έντονη επιθυμία να μείνεις όλη τη νύχτα στο νεκροταφείο, απλώς για να το νιώθεις κοντά σου.

Ξυπνάς το επόμενο πρωί και χτυπάς τα πόδια σου στο πάτωμα ουρλιάζοντας «Γιατί;». Νιώθεις ένα κόμπο στο λαιμό, ένα βάρος στο στομάχι και την καρδιά σου άδεια.

Ζωή μετά από ένα σύνδρομο αιφνιδίου θανάτου δεν υπάρχει. Μένεις κολλημένη στο παρελθόν ενώ γύρω σου όλοι προχωράνε. Νιώθεις προδομένη γιατί όλοι το ξέχασαν και μόνο εσύ το θυμάσαι.

Θες να μάθεις πώς είναι η ζωή μετά από ένα σύνδρομο αιφνιδίου θανάτου;

Χαμογελάς για πρώτη φορά μετά από καιρό και αμέσως τρέχεις να το «μαζέψεις» επειδή νιώθεις ένοχη. Πώς μπορείς εξάλλου να χαμογελάς όταν το παιδί σου είναι νεκρό;

Κοιμάσαι αγκαλιά με τα ρουχαλάκια του και τα σεντονάκια του ακόμα και μήνες μετά. Το βλέπεις στον ύπνο σου πρώτη φορά μετά από καιρό και δεν θες να ξυπνήσεις. Κοιτάζεις τα φορεματάκια του και θυμάσαι μόνο εκείνο με το οποίο το έθαψες.

Η ζωή σου δεν θα ξαναγίνει ποτέ όπως ήτανε, αλλά πρέπει να ζήσεις. Το οφείλεις στα δίδυμα κοριτσάκια σου, που γεννήθηκαν 2 χρόνια μετά. Νιώθεις ευλογημένη, αλλά παράλληλα φοβάσαι μη συμβεί το ίδιο. Τα κοιτάζεις κάθε λεπτό αν είναι καλά, αν αναπνέουν, αν κουνιούνται. Είσαι χαρούμενη αλλά όχι ευτυχισμένη. Προσεύχεσαι κάθε βράδυ να είναι γερά και δυνατά. Να είναι καλά και να συνεχίσουν να υπάρχουν στη ζωή σου.

Η θλίψη εξακολουθεί να υπάρχει ακόμα και στις πιο ευτυχισμένες στιγμές.

Θες να μάθεις πώς είναι η ζωή μετά από ένα σύνδρομο αιφνιδίου θανάτου;

Είναι γλυκόπικρη όταν τη βλέπεις μέσα από τα άλλα σου παιδιά.

Βρες την ευτυχία στα απλά πράγματα και προσπάθησε να μην πάρεις άλλο δευτερόλεπτο ως δεδομένο. Μετά από καιρό, δεν θα χρειαστεί να λες ψέματα όταν κάποιος σε ρωτάει πώς είσαι.

Υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν καλές και κακές μέρες. Θέλει δύναμη να ξαναβρείς τη χαρά στη ζωή. Το μωρό σου δεν θα ήθελε να βλέπει τη μαμά του στεναχωρημένη εκεί που βρίσκεται. Πρέπει να νιώθεις μεγάλη ευγνωμοσύνη για τους τέσσερις αυτούς μήνες που μείνατε μαζί…Κανείς δεν θα μπορούσε να το αγαπήσει περισσότερο στη ζωή και στο θάνατο πέρα από σένα.

Αυτή είναι η ζωή μετά το σύνδρομο αιφνιδίου θανάτου.

Πηγή: scarymommy.com