“Έ, παλιόφιλε!” Η επανασύνδεση με παλιούς φίλους βοηθάει στο πένθος

Από καιρό σε έχει πιάσει το νοσταλγικό σου και σκέφτεσαι τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι μπαινοβγαίνουν στη ζωή σου. Υπάρχουν πολλοί λόγοι, για να χαθείς με κάποιον. Πέρα από τους προφανείς, δουλειά, οικογένεια, παιδιά, τρέξιμο, δεν με πήρε, άρα σιγά, που θα τον πάρω εγώ, υπάρχουν κι άλλοι, πιο σοβαροί. Όταν βιώνουμε μια απώλεια πχ, πολλοί φίλοι επιλέγουν να εξαφανιστούν ή εμείς από μόνοι μας κλεινόμαστε στον εαυτό μας ή τους αποξενώνουμε, επειδή υποφέρουμε και δεν θέλουμε κανέναν στο πλευρό μας. Και κάπως έτσι χάνουμε φίλους που αγαπάμε. Μετά πιστεύουμε, πως είναι αργά, για να τα ξαναβρούμε μαζί τους και να αρχίσουμε πάλι τις επαφές.

Όπως, όμως, είπα και πριν, υπάρχουν και οι προφανείς λόγοι. Μερικές φορές οι άνθρωποι εξαφανίζονται από τη ζωή μας για λόγους εντελώς άσχετους. Οι προτεραιότητές μας αλλάζουν συνεχώς, πράγμα που σημαίνει, ότι κάποιες «απώλειες» σε φίλους υποχρεωτικά θα τις έχουμε. Η ζωή αλλάζει, η καθημερινότητα, οι υποχρεώσεις επίσης και ξαφνικά κάποιος, που σήμαινε πολλά για εμάς, δεν είναι πλέον εδώ.

Όποιοι κι αν είναι οι λόγοι, συχνά κοιτάζουμε γύρω μας και συνειδητοποιούμε, ότι δεν έχουμε την αγάπη, που είχαμε συνηθίσει να έχουμε. Η απουσία αυτών των ανθρώπων, για όποιους λόγους κι αν τους χάσαμε απ’ τη ζωή μας, μας πονάει πιο πολύ, όταν βιώνουμε πένθος. Πόσο πολύ θα τους θέλαμε τώρα κοντά μας. Πόσο πολύ θα θέλαμε την αγάπη και την υποστήριξή τους.

Εχτές το βράδυ ήρθε σπίτι μου ένας πολύ καλός μου φίλος από τότε, που πηγαίναμε μαζί πανεπιστήμιο. Είναι ένα άτομο, που με κάνει να νιώθω καλά, που κάνει τον κόσμο καλύτερο και που με κάνει και εμένα να θέλω να τον κάνω καλύτερο. Μου θυμίζει, τί είναι αγάπη, συμπόνια και αλληλεγγύη. Πριν από το χθεσινό βράδυ, είχα να τον δω κάτι χρόνια…κυριολεκτικά. Έπρεπε να είχα πάρει την πρωτοβουλία να έρθω σε επαφή μαζί του ή μάλλον να κρατήσω επαφή μαζί του και να μην χαθούμε ποτέ. Αλλά λίγο η αμέλεια, λίγο βαριέμαι τώρα να σηκωθώ να πιάσω το τηλέφωνο, να τα αποτελέσματα. Συναντηθήκαμε τυχαία στο δρόμο μετά από καιρό. Αυτό, που έπρεπε από καιρό να είχα κάνει, μου το έφερε μπροστά μου η Θεά Τύχη. Άρπαξα την ευκαιρία. Μόλις τον είδα, εκεί είναι, που συνειδητοποίησα, πόσο πολύ είχε λείψει απ’ τη ζωή μου. Τον κάλεσα σπίτι μου και οι δύο, ενθουσιασμένοι πολύ, που ξαναβρεθήκαμε, αρχίσαμε μια κουβέντα πολύωρη για το τί συνέβη, όσο καιρό είχαμε να ειδωθούμε.

Μετά από εκείνη τη συνάντηση, μπήκα σε σκέψεις. Πόσοι πολλοί άνθρωποι λείπουν απ’ τη ζωή μας, ζωντανοί και νεκροί. Πρέπει άραγε να τους χάσουμε οριστικά, για να το καταλάβουμε; Έρχονται γιορτές, Άγιες Μέρες, κάτι που με έβαλε σε ακόμα πιο βαθιές σκέψεις. Αφήνουμε ανθρώπους να φύγουν απ’ τη ζωή μας χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Χάνουμε επαφές και μετά, όταν πια συνειδητοποιούμε το λάθος μας, είναι ίσως αργά.

Το ξέρω αυτό το συναίσθημα. Είναι αυτό το ζεστό, γλυκό και νοσταλγικό συναίσθημα, που νιώθεις, όταν αναζωπυρώνεις τη σχέση σου με ανθρώπους, που φέρνουν αγάπη, ελπίδα και υποστήριξη στη ζωή σου. Είναι η χαρά, ότι υπάρχεις στη ζωή κάποιου και είσαι ενθουσιασμένος/η, που βρίσκεσαι κοντά του.

Όταν χάνουμε κάποιον άνθρωπο απ’ τη ζωή μας, αγνοούμε, τί του συμβαίνει στο διάστημα αυτό. Μερικές φορές δεν υπάρχει καν τρόπος να τον φέρουμε πίσω. Οι άνθρωποι, που αγαπάμε, είναι άνθρωποι κι αυτοί και πεθαίνουν. Θα τους αγαπάμε πάντα, θα τους σκεφτόμαστε, αλλά δεν υπάρχει τρόπος να τους φέρουμε πίσω. Κι αυτό πονάει, γιατί θέλαμε να τους πούμε πράγματα, που δεν προλάβαμε να τους πούμε.

Τα καλά νέα είναι, ότι μερικές φορές έχουμε τον έλεγχο, ακόμη και αν νομίζουμε, ότι δεν τον έχουμε. Λέμε πράγματα, όπως:

“Πάει πολύς καιρός. Πώς θα ήταν, αν ξαναβρισκόμασταν;”

“Το πένθος μου τους έδιωξε μακριά. Δεν θα θέλουν να είναι πια φίλοι μου ή μάλλον δεν αξίζουν να είναι φίλοι μου”

“Είπα πράγματα πάνω στον πόνο μου, που δεν εννοούσα. Δεν θα με συγχωρήσουν ποτέ”

“Είναι μάλλον πολύ απασχολημένοι και δεν έχουν χρόνο για μένα ή απλά, έχουν αλλάξει πολύ και ο χρόνος τους έκανε κακό”

Και οι ιστορίες συνεχίζονται και συνεχίζονται.

Το συγκεκριμένο άρθρο δεν έχει μαγικές ιδιότητες, ούτε μπορεί να σε ξαναφέρει κοντά με ανθρώπους, που έχουν χαθεί απ’ τη ζωή σου. Έχω κάποιες συμβουλές να σου δώσω ως παθούσα και μαθούσα. Ό, τι γράψω παρακάτω, δεν είναι πυρηνική φυσική. Είναι πράγματα, που ήδη ξέρεις. Αλλά μια υπενθύμιση δεν βλάπτει.

Εάν αισθάνεσαι, ότι έχεις χάσει επαφή με ανθρώπους, για τους οποίους νοιάζεσαι, εάν αισθάνεσαι απομόνωση και μοναξιά, τότε…:

1. Φτιάξε μια λίστα με όλους τους σημαντικούς, για σένα, ανθρώπους, με τους οποίους έχεις χαθεί. Αυτό σημαίνει, ότι μπορεί να θυμηθείς άτομα, που έχεις να δεις από την εποχή, που ήσουν πανεπιστήμιο ή άτομα, που έχεις να δεις 2-3 μήνες.
2. Άσε τις εικασίες και πιάσε δουλειά: μερικές φορές μένουμε στη σκέψη και είναι λάθος. Το ότι ανησυχείς, ότι ο άλλος ίσως δεν έχει χρόνο, δεν σημαίνει, ότι δεν πρέπει να προσπαθήσεις να έρθεις σε επαφή μαζί του. Αυταπατάσαι και κοροϊδεύεις τον εαυτό σου, όταν λες συνεχώς την ίδια δικαιολογία.
3. Κάν’ το: Σήκωσε το τηλέφωνο, στείλε ένα μήνυμα, ένα email, κάνε την κίνησή σου τέλος πάντων, αλλιώς δεν θα διαπιστώσεις ποτέ, αν αυτό, που σκέφτεσαι είναι αλήθεια ή όχι. Δεν θέλω να ακούσω άλλα κλισέ. Η ζωή είναι μικρή, για να χάνεις χρόνο!
4. Ζήτα συγνώμη, αν χρειαστεί: Σε όλους μας τη «βιδώνει» που και που και λέμε πράγματα, που δεν εννοούμε. Βλάπτουμε άθελά μας τους άλλους και τους στεναχωρούμε. Αν το αφήσουμε να περάσει έτσι, το πιο πιθανό είναι να μείνουμε για πάντα αποκομμένοι μεταξύ μας με ένα τεράστιο «γιατί» και πολλά ακόμη ερωτηματικά στη μέση. Δεν ξέρουμε, αν κάποιος θα μας συγχωρέσει, αν δεν κάνουμε την κίνηση να ζητήσουμε συγνώμη. Που ξέρεις; Μπορεί να εκπλαγείς από την αντίδρασή του. Δεν με πιστεύεις; Πρόσφατα τα βρήκα με μία φίλη, που είχαμε να μιλήσουμε 8 χρόνια. Και ήταν απίστευτο. Απίστευτο!!! Όχι μόνο με είχε από καιρό συγχωρέσει, αλλά σκεφτόταν να με πάρει η ίδια τηλέφωνο. Καταφέραμε να αποκαταστήσουμε μια φιλία, που πίστευα, ότι είχε χαθεί για πάντα.

Πηγή: whatsyourgrief.com