fbpx

Γιατί οι μόνες μαμάδες νιώθουν μοναξιά;

| 3 Απριλίου 2018
ADVERTISEMENT

«Μισώ να βλέπω γυναίκες να πηγαίνουν μαζί για ψώνια, για καφέ, για φαγητό. Μισώ να βλέπω φωτογραφίες άλλοτε φίλων μου να πηγαίνουν διακοπές με τις καλύτερές τους φίλες. Μισώ να βλέπω να ταγκάρουν η μία την άλλη σε ποστ σχετικά με τη φιλία με 25 καρδούλες δίπλα και δέκα «Σ’ αγαπώ». Δεν έχω απολύτως κανέναν να στηριχτώ, να μιλήσω, να πάω μια βόλτα να ξεσκάσω. Νιώθω τόσο μόνη. Η μητρότητα με κατέστρεψε» έγραφε μια μόνη μαμά στον τοίχο της.

Μια άλλη μαμά έγραψε: “Άντε να έχω επαφές με το πολύ 4 άτομα και να μιλήσουμε μια φορά στους 2 μήνες…Θέλω φίλους…Γιατί η ζωή μιας μόνης μαμάς πρέπει να συνοδεύεται από τη μοναξιά;”

Ακόμα μια τρίτη μαμά να λέει: «Οι μόνοι ενήλικες με τους οποίους έχω κάποια επαφή και επικοινωνία είναι οι πελάτες στο φούρνο, που δουλεύω. Δεν υπάρχουν άλλοι ενήλικες στη ζωή μου διαθέσιμοι έστω και για μία 5λεπτη επίσκεψη».


ADVERTISEMENT

Δεν είστε οι μόνες.

Μελέτη που έκανε η «Action for Children» ανάμεσα σε 2.000 άτομα διαπίστωσε ότι περισσότερες από το 50% μόνες μαμάδες αισθάνθηκαν κάποια στιγμή στη ζωή τους μοναξιά μετά τη γέννηση του παιδιού τους. Για να είμαστε ακριβείς, ένα επιβλητικό 68% αισθάνεται «αποκομμένο» από οικογένεια και φίλους και νιώθουν μεγαλύτερη μοναξιά από τότε που έγιναν γονείς. Η ανεργία, η άδεια μητρότητας (που σε κρατάει μακριά από την εργασία σου) και τα οικονομικά προβλήματα μπορεί να συμβάλουν στην ένταση του προβλήματος.

Η πρώτη φορά που συνειδητοποιείς ότι είσαι μόνη είναι συγκλονιστική. Είναι όπως στο κρυφτό, που παίζαμε παιδάκια, όταν περιμέναμε κρυμμένοι ώρα πολλή και στο τέλος συνειδητοποιούσαμε ότι κανείς δεν μας ψάχνει και ότι τα παιδιά παράτησαν το κρυφτό και παίζουν μήλα.


ADVERTISEMENT

Το πιο πιθανό είναι ότι παλεύεις απεγνωσμένα να διατηρήσεις κάποιες φιλίες ή να σώσεις μια νέα σχέση, αλλά φοβάσαι να αφήσεις το μωρό σου έστω και για λίγο σε ξένα χέρια ή είσαι πολύ εξαντλημένη για να το διαχειριστείς, οπότε το αφήνεις στη μοίρα του. Μόνο κάποιος που περνάει τα ίδια με σένα μπορεί να καταλάβει πώς νιώθεις: κουρασμένη, απογοητευμένη, άυπνη.

Αν έχεις σύντροφο και είναι εμπιστοσύνης, άφησε του για λίγο το παιδί μία στις τόσες και βγες με τις φίλες σου για έναν καφέ ή να δείτε μια ταινία. Μη χάνεστε. Βούλιαξε στην αφράτη, αναπαυτική θέση του σινεμά, χαλάρωσε και κοίτα να χαρείς τη στιγμή γιατί άγνωστο πότε θα την ξαναζήσεις. Στο χέρι σου είναι να το κάνεις όσο πιο συχνά μπορείς και αντέχεις.

Αν σε προσκαλούν, αλλά εσύ αρνείσαι όλη την ώρα, τί περιμένεις; Οι άνθρωποι εκτός από υπομονή, έχουν και έναν εγωισμό. Τους λες όχι μία, δύο, τρεις, στο τέλος παύουν να ασχολούνται. Είναι όμως και το άλλο. Έχετε μια σημαντική διαφορά μεταξύ σας: Εκείνοι δεν έχουν γίνει γονείς ακόμα. Δεν έχουν ένα μικροσκοπικό πλασματάκι να εξαρτάται απόλυτα από αυτούς. Ίσως πάλι να μη θέλουν να σε ενοχλήσουν τώρα που έχεις παιδί και να περιμένουν από εσένα να κάνεις την πρώτη κίνηση.

Όλοι μας λένε να κάνουμε κάτι να βγούμε από αυτή την κατάσταση. Τόσα μαμαδογκρουπ και μαμαδοπαρέες υπάρχουν, κάπου θα βρεις να ταιριάξεις. Τί γίνεται όμως αν υποφέρεις από επιλόχεια κατάθλιψη (εσύ και άλλο ένα 30%) π.χ.; Μια ομάδα ξένων προς εσένα γυναικών θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα; Χειρότερο κακό θα σου κάνει. Επιπλέον, όλες οι ομάδες λένε τα ίδια και τα ίδια: Πρέπει να θηλάσεις, πρέπει να χάσεις τα κιλά της εγκυμοσύνης, συν κάτι παλαβά που διαβάζουμε από νέες μαμάδες και απορούμε σε ποιο πλανήτη ζουν και γιατί υπάρχουν (π.χ. μην πλησιάσει το παιδί σου τσιγγάνα με περίοδο, γιατί μετά πρέπει να το φτύσεις 3 φορές, να το διαβάσουν 10 παπάδες, να το θηλάσει λεχώνα που έκανε τρίδυμα και να του δώσεις να πιει μελισσόχορτο με λάδι σαύρας!!!). Όχι ευχαριστώ, προτιμώ τη μοναξιά.

Υπάρχουν τόσοι πολλοί λόγοι για τους οποίους μια μαμά μπορεί να υποφέρει από τη μοναξιά, η οποία οδηγεί στην εξάντληση τόσους νέους γονείς. Είναι δύσκολο να ζητήσουν βοήθεια. Το περνάνε μόνες, χωρίς να έχουν κάπου να στηριχτούν και χωρίς να υπάρχει κανένας να πει: «Τα ίδια έζησα κι εγώ (έτσι για να δώσει λίγο κουράγιο). Ήταν δύσκολο στην αρχή, αλλά τα κατάφερα. Κοίτα τώρα ένα γιο/μια κοράκλα που έχω;».

Δεν υπάρχουν πια «κοινότητες» στις οποίες μπορεί να απευθυνθεί μια μαμά και να μοιραστεί τα προβλήματα και τις εμπειρίες της με άλλες γυναίκες, που βιώνουν τα ίδια. Ή μάλλον υπάρχουν, αλλά είναι ιντερνετικές. Όχι σαν κάποτε που είχες όλη τη γειτονιά στο πλευρό σου και όλες μαζί οι μαμάδες μεγαλώνατε μαζί τα παιδιά σας. Οι online…φιλενάδες μου, δεν λέω, ζουν τα ίδια, μπορώ να μοιραστώ τα πάντα μαζί τους και έχουμε ένα κοινό σκοπό. Μπορώ να τους τηλεφωνήσω, όταν χρειάζομαι κάτι και με κάνουν να αισθάνομαι μιαν άλφα ασφάλεια. Δεν παύουν ωστόσο να είναι μόνο…online. Δεν θα μου κρατήσουν τα παιδιά όταν έχω γρίπη. Δεν μπορούν τελευταία στιγμή να πεταχτούν σπίτι μου να με βοηθήσουν με το παιδί που ψήνεται στον πυρετό. Χρειάζομαι κάποιον έμπρακτα και όχι διαδικτυακά.

Έκανα…φιλίες μέσω διαδικτύου, δεν μπορώ να πω, με άλλες ομοϊδεάτισσες μητέρες. Αλλά τα χρόνια πέρασαν και τα μωρά, έπαψαν πια να είναι μωρά. Με αυτές τις φίλες δεν είχαμε πια τίποτα κοινό να μοιραστούμε. Τελείωσαν, όπως τελείωσε και ο θηλασμός και τα μπιμπερό.

Τώρα προσπαθώ απεγνωσμένα να βρω καμία μαμά διαθέσιμη να κάνουμε παρεούλα. Είναι δύσκολο. Έχουν και οι άλλες παιδιά, σύζυγο, οικογένεια να φροντίσουν, δεν θα ασχολούνται με εμένα και τη μοναξιά μου. Μα κι εμένα ο χρόνος μου είναι περιορισμένος. Έτσι είναι η μητρότητα. Δεν μπορείς να κάνεις κι αλλιώς. Σου αφήνει ελάχιστο χρόνο, τον οποίο θα ήθελε σαν περάσεις με κάποια φίλη. Στέλνω μηνύματα σε παλιές μου φίλες που ζουν μακριά και κλαίω. Μακάρι να είχα έστω και μία κοντά μου να πω δυο κουβέντες, να περάσει η λιγοστή μας ώρα παρέα, να βοηθάμε η μία την άλλη. Δεν χρειάζεται να μένει και δίπλα μου. Αρκεί να τη νιώθω κοντά μου. Είναι βαριά η μοναξιά, ασήκωτη για τις πλάτες μου.

Καλές και οι δυνάμεις μου, στηρίζομαι πολύ σε αυτές, αλλά άλλο μια παρεούλα.

Πηγή: scarymommy.com

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ