fbpx

Γιατί οι άνθρωποι γυρίζουν τη πλάτη σε οικογένειες με χρόνια προβλήματα;

| 14 Μαρτίου 2014
ADVERTISEMENT

Είναι κοινό και μπορεί να συμβεί σε όλους. Κάτι δεν πάει καλά στην οικογένεια. Ένα παιδί διαγιγνώσκεται με χρόνια πάθηση ή αναπηρία. Κι εκεί που νομίζετε ότι οι φίλοι, οι συγγενείς, οι δικοί σας άνθρωποι θα σας αγκαλιάσουν, εκεί τους βλέπετε να σας γυρίζουν τη πλάτη και να φεύγουν.

«Πέρσι ο γιός μου, διαγνώστηκε με νοητική καθυστέρηση κι οι περισσότεροι φίλοι μας, εξαφανίστηκαν. Από την άλλη κι εμείς αφοσιωθήκαμε στη φροντίδα του οπότε δεν μπορούσαμε να έχουμε τη κοινωνική ζωή που είχαμε πρίν» μας λέει η μαμά του Μίλτου.


ADVERTISEMENT

Τα λόγια της Κατερίνας, αντηχούν τον πόνο πολλών γονιών σε παρόμοια θέση «Η 15χρονη κόρη μας άρχισε να κλέβει πράγματα από τους φίλους μας. Στην αρχή ήταν μικρο-αντικείμενα, ένα τετράδιο, ένα κραγιόν. Μετά όμως άρχισε να κλέβει κοσμήματα και λεφτά. Ανακαλύψαμε ότι τα πούλαγε για να πάρει ναρκωτικά. Φυσικά μετά από αυτό, οι φίλοι μας σταμάτησαν να μας καλούν στα σπίτια τους. Κι αυτό είναι απολύτως κατανοητό. Μετά όμως σταμάτησαν και να μας παίρνουν τηλέφωνο. Αυτό δεν το κατάλαβα ποτέ…».

Ο Ιάκωβος είναι το ίδιο στενοχωρημένος γι’ αυτό «Όταν ο γιός μας, διεγνώστηκε με καρκίνο, οι φίλοι του αλλά και οι δικοί μας φίλοι, έρχονταν συχνά και ήταν εκεί για εμάς. Οι θεραπείες συνεχίζονται εδώ και τρία χρόνια και οι φίλοι του, δεν τον παίρνουν πια τόσο συχνά. Έχουμε στο κύκλο μας μόνο δύο στενούς φίλους και μέχει εκεί».

Η Αδαμαντία αναρωτιέται που είναι οι φίλοι της «Η κόρη μου είναι 19 ετών και πέρσι, της βρήκαν σχιζοφρένεια. Το ανακαλύψαμε όταν άρχισε να λέει πολλά ψέμματα στους φίλους μας και να δραματοποιεί λίγο τα γεγονότα. Οι φίλοι μας έχουν εξαφανιστεί. Ήμασταν καλοί για παρέα όσο η κόρη μου ήταν καλά και τώρα δεν είμαστε; Μόνο όσοι έχουν την υγεία τους έχουν και φίλους;» λέει με παράπονο.


ADVERTISEMENT

Οικογένειες σαν τις παραπάνω, αισθάνονται εγκαταλελειμμένες αλλά και οι ίδιες, είναι γενικά πολύ πιεσμένες με τις απαιτήσεις που έχει η φροντίδα ενός παιδιού αλλά και με τη διαχείριση πολλών πραγμάτων ταυτόχρονα, όπως είναι τα νοσοκομεία, τα φάρμακα, η γραφειοκρατία, τα ασφαλιστικά ταμεία που τους κάνουν μπαλάκι. Τι συμβαίνει όμως με αυτούς τους φίλους που σταμάτησαν να συμμετέχουν στη ζωή τους;

Συνήθως έχει να κάνει με το τελετουργικό, το οποίο από τη φύση του, είναι πιο κατανοητό στους ανθρώπους. Όταν για παράδειγμα κάποιος πεθαίνει, οι άνθρωποι επισκέπτονται, την οικογένειά του, της πηγαίνουν φαγητό, είναι εκεί γι αυτή. Καθώς η κηδεία γίνεται μια φορά και τα μνημόσυνα που ακολουθούν είναι 3 το πολύ 4 κι αυτά το πρώτο χρόνο, λόγω της έλλειψης τελετουργικού, η επαφή αυτή με τον καιρό, εξασθενεί. Ωστόσο δεν ισχύει το ίδιο όταν μιλάμε για μια λιγότερο οριστική κατάσταση ή μια κατάσταση που διαρκώς λαμβάνει χώρα και εξελίσσεται. Δεν υπάρχει τελετουργικό όταν η ζωή του παιδιού και της οικογένειάς του, αλλάζει για χρόνια, μπορεί και για πάντα. Δεν υπάρχουν τελετές μνήμης στα προβλήματα υγείας και στα στάδια μιας αρρώστιας.

Το 1967 ο Simon Olshansky, ερευνητής και σύμβουλος απεξάρτησης, αναφέρθηκε στον όρο «χρόνια θλίψη». Με τον όρο αυτό, ο Olshansky μιλούσε συγκεκριμένα για την ανταπόκριση της οικογένειας όταν ένα παιδί διαγιγνώσκεται με κάποια αναπτυξιακή δυσλειτουργία και ότι, παρ’ όλο που η οικογένεια σε αυτές τις περιπτώσεις αγκαλιάζει το παιδί της, βρίσκεται συνέχεια αντιμέτωπη με την «απώλεια» του παιδιού και της ζωής που πίστευαν πως θα είχαν ως οικογένεια. Σε κάθε νέα φάση της ασθένειας του παιδιού, οι γονείς αντιμετωπίζουν και μια νέα διάγνωση επομένως ζούν και ξαναζούν τη θλίψη που είχαν βιώσει όταν έμαθαν για το πρόβλημα, τη πρώτη φορά. Βλέποντας τα παιδιά των άλλων, να προοδεύουν φυσιολογικά μέσα στο χρόνο, οι δυσκολίες και τις «ανεπάρκειες» του παιδιού τους, γίνονται μια ακόμα πιο επώδυνη πραγματικότητα. Για αυτούς τους γονείς, ο πόνος που προέρχεται από τη συνειδητοποίηση ότι το παιδί είναι εκτός του κύκλου των συνομιλήκων του, είναι διάσπαρτος με μακρύτερες περιόδους όπου αισθάνονται ότι είναι εντάξει, περνώντας παράλληλα περιόδους όπου βιώνουν μια χαμηλής έντασης θλίψη.

Παρά το γεγονός ότι ο Olshansky μιλούσε συγκεκριμένα για τις οικογένειες με παιδιά που αντιμετωπίζουν αναπτυξιακές δυσκολίες, ο τρόπος ζωής των οικογενειών που αντιμετωπίζουν άλλα χρόνια προβλήματα, δεν διαφέρει. Οι φίλοι των οικογενειών αυτών, συνήθως δεν ξέρουν πώς να φερθούν, ειδικά όταν δεν υπάρχει κάποιο τελετουργικό στο οποίο να συμμετάσχουν ενώ η οικογένεια, απορροφιέται τόσο πολύ από το πρόβλημα που φαίνεται απρόσιτη ή μη διαθέσιμη.

Κάποιοι άλλοι φίλοι, το παίρνουν προσωπικά. Αισθάνονται ότι η οικογένεια, τους απορρίπτει όταν δεν τους συμπεριλαμβάνει στις συζητήσεις και στις αποφάσεις που είναι να παρθούν για το πρόβλημα, οπότε παρεξηγούνται και απομακρύνονται. Άλλοι φοβούνται ότι θα «κολλήσουν» την όποια αρρώστια ενώ άλλοι, αδυνατούν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της οικογένειας. Χωρίς να γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν ή να πούν, συνήθως δεν κάνουν τίποτα. Εκείνοι που έχουν ηθικούς φραγμούς σχετικά με την αρρώστια ενός παιδιού ή δεν νιώθουν άνετα με τα νοσοκομεία, τα ιατρεία και τα δικαστήρια, η στήριξή τους στην οικογένεια, αποτελεί πραγματική πρόκληση. Υπάρχουν βέβαια και άλλοι που απορροφιούνται από τα δικά τους προβλήματα και δεν έχουν την ενέργεια να στηρίξουν τους φίλους τους. Παρά τις καλές προθέσεις τους, δεν είναι παράξενο που οι άνθρωποι αυτοί, απομακρύνονται από την οικογένεια.

Είναι λοιπόν πολύ σημαντικό για την πάσχουσα οικογένεια, να μην παίρνει την απομάκρυνση των φίλων της, προσωπικά, ακόμη κι αν αισθάνεται άσχημα. Φίλοι που δυσκολεύονται να διαχειριστούν το πρόβλημα της οικογένειας, είναι πάντα καλοδεχούμενοι να επιστρέφουν στη ζωή τους και αξίζουν ελαφρυντικά. Ίσως να μην ήθελαν να ενοχλήσουν ή να μην ήξεραν πώς να βοηθήσουν και το σίγουρο είναι ότι σε ορισμένες περιπτώσεις, η έλλειψη επαφής είναι προτιμότερη από το να πουν ή να κάνουν κάτι λάθος. Αν είστε κι εσείς μια οικογένεια με κάποιο χρόνιο πρόβλημα, εξηγήστε στους φίλους σας ότι δεν περιμένετε να σας λύσουν το πρόβλημα ή να γίνουν κεντρικό πρόσωπο στη φροντίδα του παιδιού σας ή οποιουδήποτε ασθενεί μέσα στην οικογένειά σας.

Ναι, είναι άδικο να πρέπει να ρυθμίσετε και τις φιλικές σας σχέσεις όταν μέσα στο σπίτι σας, γκρεμίζεται το σύμπαν αλλά ειδικά στην ανάγκη, οι άνθρωποι χρειάζονται τους ανθρώπους και είναι πολύ σημαντικό κομμάτι της αυτό-φροντίδας σας, να ζητήσετε τη βοήθεια των άλλων. Με το να απομονώνεστε ή να ταράζεστε, το μόνο που θα καταφέρετε είναι να εξαντληθείτε γρήγορα και να μην είστε σε θέση εκτός από τον εαυτό σας, να φροντίσετε και το παιδί σας ή όποιο άλλο μέλος της οικογένειάς σας, νοσεί.

Ευτυχώς υπάρχουν φίλοι που δεν χρειάζεται να τους ζητήσει κάποιος τη βοηθειά τους ή να τους υπενθυμίσει την ύπαρξή του. Είναι οι φίλοι που γίνονται οι καλύτεροί μας σύμμαχοι και ο συνδετικός κρίκος με τους γύρω μας. Αυτοί οι καλοί φίλοι μπορούν να ενημερώσουν τον υπόλοιπο φιλικό κύκλο της οικογένειας, σχετικά με το τι χρειάζεται και πώς μπορούν να τη στηρίξουν. Ευτυχώς, οι περισσότεροι άνθρωποι ανταποκρίνονται θετικά και με γενναιοδωρία σε ένα τέτοιο κάλεσμα μόλις καταλάβουν ότι η «απόσυρση» μιας οικογένειας, δεν έχει να κάνει προσωπικά με εκείνους.

Τέλος, μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν ομάδες και κέντρα στήριξης όπου συμμετέχουν οικογένειες με παρόμοια προβλήματα, ανθρώπους με τους οποίους μπορεί να μιλήσει μια οικογένεια και να νιώσει ότι τη καταλαβαίνουν. Αυτοί οι νέοι φίλοι, μπορούν να γεμίσουν τα κενά που δεν μπορούν να γεμίσουν οι παλιότεροι.

Πηγή: http://psychcentral.com/

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ