Γιατί κάποιοι άνθρωποι εξαφανίζονται ξαφνικά από τη ζωή μας;

Πρίν από λίγες μέρες γνώρισα μια κοπέλα στο ίντερνετ και  ήμουν πεπεισμένος ότι είχα κάνει μια νέα φίλη.

Γέλασε με τα αστεία μου.  Μας άρεσαν τα ίδια πράγματα. Είχαμε μετακομίσει στην ίδια πόλη, περίπου την ίδια εποχή. Η συνομιλία μας έρεε αβίαστα. Χωρίς αμήχανες παύσεις. Χωρίς πολλές άχρηστες πληροφορίες. Ήμασταν σαν παλιοί φίλοι, ακόμα κι αν είχαμε συναντηθεί μόλις λίγα λεπτά πριν. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα και κανονίσαμε να συναντηθούμε για φαγητό.

Της έστειλα μήνυμα  την επόμενη εβδομάδα και συμφωνήσαμε να συναντηθούμε την Τετάρτη μετά τη δουλειά. Της  ξαναέγραψα την Τρίτη: “Καφέ, φαγητό ή ποτό; Τι προτιμάς;”Εκείνη παιχνιδιάρικα απάντησε: “Ας τα κάνουμε όλα!”.

Αργότερα εκείνο το βράδυ μου  έστειλε μήνυμα: Συγνώμη, αλλά μπορούμε να βρεθούμε την Πέμπτη αντί για τη Τετάρτη;

Απάντησα: Βέβαια, κανένα πρόβλημα.

Την Πέμπτη το πρωί, μου έστειλε μήνυμα ότι θα με ενημέρωνε, όταν ήταν στο δρόμο για το σπίτι της και ότι θα έρθει περίπου στις 18:30. Της είπα ότι μπορώ οποιαδήποτε ώρα μετά μετά τις 6.

Στις 6 μ.μ. της έγραψα: Γεια σου, είμαι στο κέντρο της πόλης. Πες μου να ξέρω πότε θα είσαι εδώ. 🙂

Τίποτα.

Δεν απάντησε ποτέ. Δεν τηλεφώνησε ποτέ. Δεν έστειλε ποτέ ξανά μήνυμα ή email.

Δεν ήξερα που βρισκόταν. Θα μπορούσε να  βρίσκεται  σε κώμα κάπου. Και όσο απαίσιο και αν ακούγεται αυτό,πρέπει  να παραδεχτώ, πως είχα μια ελπίδα ότι ήταν αλήθεια. Τουλάχιστον, αυτό θα ήταν μια λογική εξήγηση στο γιατί ποτέ δεν άκουσα νέα της.

Εμπιστεύτηκα στη φίλη μου αυτή τη μυστηριώδη εξαφάνιση και εκείνη, αντί να ανταποκριθεί με σοκ και δυσπιστία, απάντησε αναστενάζοντας  “Μμμμ κατάλαβα, σε στοίχειωσε!”.

Ώστε, υπάρχει  όρος για αυτού του είδους την απαίσια συμπεριφορά. Ακόμη χειρότερα, είναι ένα σχετικά διαδεδομένο φαινόμενο.

Το λεγόμενο ”Στοίχειωμα” (αγγλικά Ghosting”) συμβαίνει όταν ένα πρόσωπο  που μόλις έχεις γνωρίσει, ξαφνικά εξαφανίζεται από προσώπου γης. Αυτό σημαίνει είτε να σε αγνοεί, ή να μην ανταποκρίνεται σε οποιεσδήποτε απόπειρες επικοινωνίας, ακόμη και να προσποιείται ότι δεν γνωρίζεστε όταν θα πέσετε πάλι πρόσωπο με πρόσωπο.

Όπως υποδηλώνει και ο όρος, εξαφανίζεται χωρίς να αφήνει  ίχνη.

Έχοντας πέσει η ίδια θύμα του “Στοιχειώματος” η φίλη μου παραδέχθηκε, επίσης, ότι στο μέλλον θα κάνει και εκείνη το ίδιο σε διάφορους άντρες με τους όποιους θα βγει ραντεβού. Μάλιστα από καιρό σε καιρό το κάνει και στην ίδια της την μητέρα.

“Αυτό δείχνει μεγάλη αγένεια!” της είπα. Συμφώνησε, αλλά δικαιολογήθηκε λέγοντας, “Δίνεις πολύ υψηλή αξία στην ευγένεια”. Από πότε η ευγένεια έχει γίνει κάτι προαιρετικό; Για μένα, ήταν πάντα μια απαίτηση.

Ήμουν τρελός;

“Δεν είσαι τρελός», με καθησύχασε, «αλλά δεν ζουν όλοι στον ίδιο κόσμο που ζεις εσύ.Έχεις μείνει εκτός παιχνιδιού,όσον αφορά τα ραντεβού,για πολύ καιρό. Οι κανόνες έχουν αλλάξει”.

Προφανώς, τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ απ΄όταν βρισκόμουν στο κυνήγι των ραντεβού πριν από λίγα χρόνια. Δεν μπορούσα να καταλάβω τη συγκίνηση που μπορεί να σου προσφέρουν τα γραπτά μηνύματα και τα mail,σε σύγκριση με την πραγματική επαφή που έχεις με τον άλλον,όταν βρίσκεστε πρόσωπο με πρόσωπο. Το πιο σημαντικό, δεν είχα “πιάσει” το νέο μήνυμα της εποχής που δυστυχώς είναι:

Οι άνθρωποι δεν αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους σαν ανθρώπους πια!

Το Στοίχειωμα, είναι τόσο προκλητικά εύκολο, αφού αποφεύγεις τις δικαιολογίες και τις εξηγήσεις όταν θες να ξεφορτωθείς κάποιον.

Πέρυσι, μια αναγνώστρια έγραψε σε ένα άρθρο της στη Huffington Post:

“Ακόμα και μετά από ένα ή δύο ραντεβού κάποια άτομα εξακολουθούν να είναι απλά ακόμα μόνο ένα προφίλ για εμένα, όχι άνθρωποι. Δεν αισθάνομαι την ίδια συμπάθεια που θα αισθανόμουν  για κάποιον που γνώρισα προσωπικά”.

Αυτό που με σοκάρει είναι το πώς αυτή η γυναίκα, η οποία παραδέχεται ότι έχει βρεθεί στο άλλο άκρο αυτού του τύπου της απόρριψης,  συμπεριφέρεται στους άλλους με αυτόν τον τρόπο.

Επιστρέφοντας  στο δικό μου πρόβλημα είπα στη φίλη μου “Οκ δεκτό, αλλά μου έστειλε μήνυμα δύο φορές εκείνο το πρωί. Γιατί να μπει σε όλη αυτή την διαδικασία αν σκόπευε να εξαφανιστεί την ίδια ημέρα; Δεν θα ήταν ευκολότερο να μην προγραμματίσει τίποτε από όλα αυτά; Ή να μην απαντήσει στο αρχικό μου email;”

“Δεν υπάρχει κανένας λόγος ή αφορμή”, είπε. “Είναι συνήθως μια απόφαση της στιγμής”.

“Μα δεν τους νοιάζει αν χαρακτηριστούν άσχημα;” τη ρώτησα και μου απάντησε: “Κάποιοι άνθρωποι, το να πρέπει να απολογηθούν για την ακύρωση ενός ραντεβού ή να ζητήσουν συγγνώμη, είναι κάτι που τους φέρνει σε δύσκολη θέση. Ουσιαστικά είναι σαν να παραδέχονται ότι έκαναν κάτι λάθος και θα πρέπει να αισθανθούν άσχημα γι ‘αυτό. Η εξαφάνιση όμως, τους απαλλάσσει από αυτή την διαδικασία. Με αυτόν τον τρόπο αποφεύγουν να στείλουν μηνύματα του τύπου: « Λυπάμαι που πρέπει να το  ακυρώσω».

“Μα αφού δεν εμφανίζονται, ουσιαστικά το ακυρώνουν Δεν συνειδητοποιούν ότι η εξαφάνιση χωρίς καμιά εξήγηση, είναι ένα εκατομμύριο φορές χειρότερη από ό, τι ένα γραπτό μήνυμα;”

“Γι ‘αυτούς, δεν είναι χειρότερο, διότι ποτέ δεν πρέπει να παραδεχτούν τίποτα. Η σιωπή είναι καλύτερη από ό, τι να παραδεχτούν ότι έσφαλαν” είπε η φίλη μου.

Έχει δίκιο: οι άνθρωποι μισούν να απολογούνται. Αναγνωρίζοντας τα λάθη τους αισθάνονται  σαν ηττημένοι, σαν να παραδέχονται την αποτυχία. Κανείς δεν εκτιμά την ήττα.

Η απροθυμία μας να πούμε «έκανα λάθος» έχει βιολογική βάση. Ο Elliot Aronson, συγγραφέας του “Έγιναν λάθη” (αλλά όχι από μένα) , αποδίδει αυτή τη συμπεριφορά  στην γνωστική ασυμφωνία – “μια κατάσταση έντασης που συμβαίνει κάθε φορά που ένα πρόσωπο κατέχει δύο ιδέες ή πεποιθήσεις που το κάνουν  ψυχολογικά ασυνεπή. Το παράδειγμα που χρησιμοποιεί είναι το πώς γνωρίζουμε ότι το κάπνισμα είναι κακό για την υγεία , αλλά συνεχίζουμε να καπνίζουμε.

Αυτή η ασυμφωνία, συχνά μας προκαλεί άγχος, το οποίο προσπαθούμε να ανακουφίσουμε μέσω της αυτο-δικαιολογίας . Στο παράδειγμα του καπνίσματος, θα μπορούσαμε να προσπαθήσουμε να σταματήσουμε το κάπνισμα. Εάν αποτύχουμε, τότε προσπαθούμε να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι  πραγματικά δεν χρειάζεται να σταματήσουμε το κάπνισμα, χρησιμοποιώντας  δικαιολογίες του τύπου ”το κάπνισμα, δεν είναι τόσο κακό τελικά” ή “μας βοηθά να χάσουμε βάρος”.

Με άλλα λόγια, ο ανθρώπινος εγκέφαλος, υποσυνείδητα μας κάνει να σκεφτόμαστε ότι έχουμε δίκιο, ακόμα και όταν όλα τα στοιχεία μαρτυρούν το αντίθετο!

Πηγή: https://www.psychologytoday.com