fbpx

Γιατί δεν μιλάμε για τις μητέρες που κακοποιούν τα παιδιά τους παρά μόνο για τους μπαμπάδες;

| 27 Ιουνίου 2017
ADVERTISEMENT

Ήξερες ότι τα παιδιά έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να κακοποιηθούν από τη βιολογική τους μητέρα παρά από τον πατέρα; Ούτε εγώ, μέχρι πρόσφατα. Αλλά αυτό που με σοκάρει, και πρέπει να σοκάρει και εσένα, είναι ότι κανείς δε μιλάει γι’ αυτό. Κανείς δε θέλει να μιλήσει γι’ αυτό. Η κοινωνία βρίσκεται σε παντελή άρνηση ότι οι γυναίκες δεν είναι πάντοτε τα θύματα.

Έχουμε μάθει να πιστεύουμε ότι η πλειονότητα των ανθρώπων που κακοποιεί είναι άντρες – αλλά δεν είναι αλήθεια. Υπάρχουν καλές γυναίκες και κακές γυναίκες. Τα παιδιά είναι πολύ πιο πιθανό να υποφέρουν από παραμέληση ή κακοποίηση στα χέρια των μητέρων τους. Είναι πάρα πολύ σημαντικό να αφήσουμε όλοι μας τις προκαταλήψεις μας και να δούμε τα γεγονότα, όσο άβολα και αν είναι.

Οι στατιστικές δείχνουν μια διαφορετική εικόνα από αυτήν που είμαστε συνηθισμένοι να πιστεύουμε. Σύμφωνα με στοιχεία από τις κοινωνικές υπηρεσίες για την προστασία των παιδιών στις ΗΠΑ, τα οποία δείχνουν το πρότυπο κακοποίησης παιδιών σε όλο τον κόσμο, από τα παιδιά που πέφτουν θύματα κακομεταχείρισης, η τεράστια πλειοψηφία των δραστών είναι οι βιολογικοί γονείς (και όχι οι ανάδοχοι γονείς, όπως ίσως νόμιζες).

Η Child Family Community Australia αναφέρει ότι “Μια βρετανική μελέτη 2669 νεαρών ενηλίκων ηλικίας 18-24 ετών διαπίστωσε ότι οι μητέρες είχαν περισσότερες πιθανότητες από τους πατέρες να είναι υπεύθυνες για σωματική κακοποίηση, με ποσοστό 49% σε σχέση με το αντίστοιχο 40% για τους πατέρες.” Άλλες πηγές, οι οποίες προσπαθούν να ευαισθητοποιήσουν πάνω σε αυτό το θέμα, σε βομβαρδίζουν με στατιστικά στοιχεία.


ADVERTISEMENT

Η ‘Breaking the silence’, για παράδειγμα, λέει ότι 71% των παιδιών που σκοτώνονται από έναν γονέα, σκοτώνονται από τις μητέρες τους, ενώ το 60% των θυμάτων αυτών είναι αγόρια. Σύμφωνα με μια έκθεση του Αυστραλιανού Ινστιτούτου Οικογενειακών Σπουδών, που κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2016, «τα αγόρια είναι πιο πιθανό να πέσουν θύματα σωματικής κακομεταχείρισης, παραμέλησης ή συναισθηματικής κακοποίησης από τα κορίτσια». Τα στοιχεία DHHS του Ηνωμένου Βασιλείου δείχνουν ότι, από τα παιδιά που κακοποιήθηκαν από ένα γονέα μεταξύ του 2001 και του 2006, το 70,6% υπέστησαν κακοποίηση από τις μητέρες τους, ενώ μόλις το 29,4% από τους πατέρες τους.

Δε χρειάζεται να πνιγείς στις στατιστικές για να δεις την πραγματικότητα. Μόνο να διαβάσεις τους τίτλους των ειδήσεων, βλέπεις πόσα από αυτά τα περιστατικά συμβαίνουν δίπλα μας. Η αλήθεια για τη βία είναι ότι έχει περισσότερη σύνδεση με την ηθική απ’ ότι με το φύλο. Και, δεν είναι όλες οι γυναίκες καλές μητέρες.

Την Κυριακή διάβασα ότι μια μητέρα στην Αυστραλία, κηρύχθηκε ένοχη για 26 αδικήματα, μεταξύ των οποίων της σεξουαλικής κακοποίησης των τριών παιδιών της. Θα είναι στο Επαρχιακό Δικαστήριο του Newcastle αυτή την εβδομάδα για την καταδίκη. Η φρίκη είναι πολύ μικρή λέξη για να περιγράψω την κόλαση που βίωσαν αυτά τα παιδιά.


ADVERTISEMENT

Υπάρχουν άπειρες τρομακτικές ιστορίες. Αλλά, γιατί παραμένουμε ακόμα σε άρνηση, αν και τελικά, τα παιδιά συνεχίζουν να υποφέρουν;

Γιατί η κοινωνία δεν είναι ειλικρινής σχετικά με την κακοποίηση και τη βία;

Δεν είναι δική μας ευθύνη να βοηθήσουμε αυτά τα παιδιά;

Αυτό δε θα γίνει, όταν αποδεχτούμε, επιτέλους, την αλήθεια;

Η συγγραφέας και ψυχολόγος Meredith Fuller λέει: “Υπάρχει μια κοινωνική ιδέα ότι είναι εύκολο να έχεις παιδιά και ότι θα πρέπει να τα αγαπάς και να νιώθεις ευλογημένος. Οι μητέρες που κακοποιούν τα παιδιά τους είναι ένα πραγματικό πρόβλημα και πρέπει να αρχίσουμε να μιλάμε ανοιχτά γι΄αυτό, ώστε να μπορέσουμε να βοηθήσουμε. Δεν υπάρχει καμία ενημέρωση γύρω από αυτό το θέμα.

Θεωρούμε εντελώς αδύνατο για μια μητέρα να πει «αισθάνομαι βίαιη. Θέλω να βλάψω το παιδί μου. Είμαι συγκλονισμένη και δεν ξέρω τι να κάνω.» Οι μητέρες λυγίζουν γιατί είναι απογοητευμένες, θυμωμένες και απελπισμένες. Θέλουν να σταματήσουν τις φωνές και τον πόνο και δεν ξέρουν τι να κάνουν. Είμαστε σε άρνηση και αυτό βλάπτει τα παιδιά”.

“Δημιουργήσαμε μια κουλτούρα, όπου τα παιδιά μπορούν να σταθούν με τα χέρια τους σταυρωμένα στο στήθος τους και να πουν στον γονιό τους: «Δεν κάνει να με αγγίξεις. Δεν μπορείς να με χτυπήσεις». Οι γονείς αισθάνονται αδύναμοι. Δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν και να δουν το αποτέλεσμα, αλλά, από την άλλη, εμείς δεν είμαστε πρόθυμοι να μιλήσουμε για το τι μπορούμε να κάνουμε για να τους βοηθήσουμε πριν φτάσουν σε αυτό το οριακό σημείο”.

Πηγή news.com.au

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ