Έχω συνεπιμέλεια με τον πρώην άντρα μου κι αυτό με πονάει

Επιτρέψτε μου να πάρω μια βαθιά, μεγάλη αναπνοή, γιατί και μόνο, που έγραψα τον τίτλο, βούρκωσα. Είμαι μια μαμά, που μοιράζεται την επιμέλεια των παιδιών της με τον πρώην άντρα της.

Δεν καθόμαστε μαζί στο τραπέζι να φάμε, δεν τα πηγαίνω εγώ σχολείο, δεν τα βάζω εγώ για ύπνο το βράδυ, δεν τα κυνηγάω εγώ να πλύνουν τα δόντια τους, πριν κοιμηθούνε. Τις μισές φορές το κάνω εγώ, τις μισές ο μπαμπάς τους.

Ως ψυχολόγος, που έχω αναλάβει εκατοντάδες οικογένειες όλα αυτά τα χρόνια, που θέλουν να επανέλθουν και να προχωρήσουν, πίστευα ότι 8 χρόνια μετά το διαζύγιό μου, θα είχα γιατρέψει τις πληγές μου και θα μπορούσα κι εγώ να προχωρήσω. Κι όμως. Ακόμα παλεύω να είμαι σωστή με τα παιδιά μου, αλλά στο μισό χρόνο, που μου αναλογεί.

Πίστευα ότι οι σπουδές, η μόρφωση, η εμπειρία μου, όλα αυτά τα βιβλία, που έχω διαβάσει, ακόμα και η yoga, θα με βοηθούσαν να προσαρμοστώ πιο εύκολα στα νέα δεδομένα. Δεν τα κατάφερα. Τα δάκρυα στέρεψαν και εγώ πλέον παλεύω να το αντιμετωπίσω βοηθώντας άλλες οικογένειες να τα βγάλουν πέρα. Είναι η λύτρωσή μου, η μόνη μου παρηγοριά. Νιώθω ότι βοηθάω και τον εαυτό μου, όταν προσφέρω στους άλλους μια χείρα βοηθείας, έναν ώμο να κλάψουν και ένα αφτί να ακούσει τον πόνο τους.

Ωστόσο, ακόμη και σήμερα μετά από 8 χρόνια κάθε αποχωρισμός με τα παιδιά μου είναι πολύ επώδυνος για μένα.

Υποσχέθηκα να είμαι εδώ για αυτά τα δύο μικρά τερατάκια κάθε μέρα της ζωής μου, σωματικά και συναισθηματικά.

Τα κρατάω αγκαλιά και μετά τα παραδίδω στο μπαμπά τους. Και κάπου εκεί αρχίζει η αυτο-ψυχοθεραπεία. Σιωπή, κλάμα, πόνος και μετά «Ψυχραιμία, όλα καλά θα πάνε». Οι άλλοι απορούν πώς τα καταφέρνω τόσο καλά. Που να ‘ξεραν…

Μη με παρεξηγήσετε: ο πατέρας τους είναι ο καλύτερος μπαμπάς στον κόσμο. Δεν έχω τίποτα να φοβάμαι, όσο είναι μαζί τους. Έχει και εξακολουθεί να χτίζει μια όμορφη σχέση με τα παιδιά του κατά τη διάρκεια του χρόνου του, ο οποίος πιστεύω ότι ούτε και αυτόν φτάνει και θέλει παραπάνω. Γνωρίζω πάρα πολλούς γονείς χωρίς την ύπαρξη ενός υποστηρικτικού πρώην ή νυν συντρόφου στη ζωή τους και είμαι ευγνώμων για εκείνον κάθε μέρα.

Αλλά μου λείπουν. 8 χρόνια μου λείπουν τη μισή εβδομάδα. Ο πόνος δεν φεύγει κι ας έχουν έναν εξαιρετικό μπαμπά, κι ας έχει περάσει τόσος καιρός. Πονάω κι ας έχω νέο σύντροφο τον τελευταίο χρόνο. Πονάω κι ας ξέρω ότι είναι καλά. Πονάω και ας ξέρω ότι περνάνε καλά και είναι ευχαριστημένα. Πονάω και ας μου λένε όλοι ότι τώρα, που τα παιδιά λείπουν, θα έχω περισσότερο χρόνο για τον εαυτό μου. Τί να τον κάνω, αν λείπουν τα παιδιά μου;

Έχω κουραστεί να περιμένω τη μέρα, που θα σταματήσω να πονάω. Δεν υπάρχει χρονοδιάγραμμα, που να σου λέει πότε θα τελειώσει η θλίψη σου. Πρέπει να αποδεχτείς την κατάσταση και να «πονέσεις» όσο θες, να το βιώσεις δηλαδή όπως και όσο εσύ θέλεις χωρίς να νοιάζεσαι τί θα πουν οι άλλοι και χωρίς να φοβάσαι μη χαλάσει η εικόνα της «Κυρίας Τέλειας».

Είναι μεγάλο όφελος για μια μάνα, που μοιράζεται την επιμέλεια των παιδιών της αυτή η αποδοχή. Το ξέρω από εκατοντάδες άλλους γονείς, με τους οποίους δουλεύω.

Συνεπώς, θα συνεχίσω να μοιράζομαι τον πόνο μου μέχρι να μπορέσω κάποια στιγμή να τον κάνω πιο ανεχτό. Εμείς και τα παιδιά μας αξίζουμε ποιοτικό χρόνο μαζί. Μπορούμε να ανακάμψουμε και να προσαρμοστούμε μέχρι να βρούμε την αληθινή ευτυχία.

Πηγή: divorcedmoms.com