Έπαθα επιλόχειο ψύχωση και δεν ντρέπομαι γι’ αυτό!

Δύο εβδομάδες μετά τη γέννηση της κόρης μου, ο σύζυγός μου αναγκάστηκε να με κλείσει σε μία ιδιωτική ψυχιατρική κλινική.

Δεν είχα κοιμηθεί 11 ολόκληρες μέρες, από τότε δηλαδή, που η κόρη μου ήρθε στον κόσμο: θηλασμός, αϋπνία, αλλαγές στον τρόπο ζωής μου και την καθημερινότητά μου, άγνοια σε πολλά θέματα, που αφορούσαν το μωρό και δεν ήξερα πώς να τα διαχειριστώ. Ανεξάρτητα από το πόσο καλά διαβασμένη και προετοιμασμένη είσαι, αυτό, που θα συναντήσεις είναι πέραν της φαντασίας σου. Δεν ήταν όμως μόνο αυτό.

Ας το πάρουμε από λίγο πιο παλιά. Το πρόβλημά μου με το άγχος και την κατάθλιψη δεν είναι καινούργιο. Παλεύω εδώ και 11 χρόνια. Όταν ο σύζυγός μου και εγώ αποφασίσαμε να κάνουμε παιδί, το δούλεψα πολύ με τον ψυχολόγο μου συναισθηματικά και από άποψη φαρμάκων μιας και έπρεπε να μειώσω τη δόση στο ελάχιστο, ώστε να μην αντιμετωπίσω προβλήματα στην εγκυμοσύνη μου. Εγγύηση δεν υπήρχε καμία ότι αυτή η εγκυμοσύνη θα ήταν ασφαλής, αλλά εγώ από τη μεριά μου έπρεπε να ελαχιστοποιήσω τους κινδύνους.

Γυναικολόγος και ψυχολόγος συνεργάζονταν άψογα καθ’ όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου, αν και ο κίνδυνος για επιλόχειο κατάθλιψη ήταν μεγάλος λόγω του ιστορικού μου σε άγχος και κατάθλιψη.

Αυτό, για το οποίο δεν ήμασταν προετοιμασμένοι ήταν η επιλόχεια ψύχωση.

Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, παρά μόνο ότι μερικά από τα συμπτώματά της είναι εκτός απ’ την κατάθλιψη, τα παραληρήματα, οι σκέψεις από πλευράς της μητέρας να βλάψει είτε το παιδί της, είτε τον εαυτό της και οι αυτοκτονικές τάσεις. Σε πιο τραβηγμένες περιπτώσεις μπορούμε να μιλήσουμε για διπολική διαταραχή κ.ο.κ. Νιώθω μεγάλη αμηχανία, όταν μιλάω για αυτή την περίοδο της ζωής μου. Ξέρω ότι σε θέματα υγείας δεν χωράνε ντροπές, αλλά δεν είναι και λίγο να κινδυνεύει το 11 ημερών βρέφος από τα χέρια της ίδιας του της μητέρας λόγω παραισθήσεων, παραληρήματος, αϋπνίας και χημικής ανισορροπίας από τις ορμόνες, που απελευθερώθηκαν μετά τον τοκετό.

Ποτέ δεν είχα ακούσει ξανά για την επιλόχειο ψύχωση, μέχρι που έμεινα αρχικά 5 μέρες σε ιδιωτική ψυχιατρική κλινική, μέχρι δηλαδή να βγω από αυτό το σκούρο συννεφάκι, στο οποίο είχα μπει και δεν έβρισκα την έξοδο.

Μετά το εξιτήριό μου, αν και ήμουν ακόμη υπό την επήρεια δυνατών αντιψυχωσικών φαρμάκων, που δεν μου επέτρεπαν πλέον να θηλάσω, δεν υπήρχε άλλη μητέρα στον κόσμο, που να νιώθει τόσο άσχημα όσο εγώ. Ένιωθα απομονωμένη, ντροπή και μοναξιά. Κρατούσα την κόρη μου αγκαλιά και αναρωτιόμουν αν ήμουν ικανή να είμαι η μητέρα αυτού του καταπληκτικού πλάσματος. Του άξιζε;

Ναι, υπάρχουν πολλοί, που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με μένα, αλλά πόσοι από αυτούς τους ανθρώπους μόλις γέννησαν; Μου φαινόταν λες και ήμουν η μοναδική στον κόσμο, που ζούσε κάτι τέτοιο. Δεν ήξερα πώς να βγω από το τούνελ. Ήθελα, αλλά δεν μπορούσα. Δεν είχα φτάσει στο σημείο της διπολικής διαταραχής, αλλά ένιωθα ότι ήμουν πολύ κοντά.

Μέσω της κλινικής, που νοσηλεύτηκα, ήρθα σε επαφή με μια γυναίκα, την Κατερίνα, η οποία, αν και πολύ απασχολημένη, τα παράτησε όλα, για να μου μιλήσει και να μοιραστεί μαζί μου την ιστορία της: μετά τον τοκετό του πρώτου της παιδιού παρουσίασε ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή (OCD). Ήθελε να με κάνει να νιώσω ασφαλής και “κανονική”.

Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μεγάλο βάρος πήρε από τους ώμους μου λέγοντάς μου ότι δεν πρέπει να ντρέπομαι και ότι αυτό είναι φυσικό, κάτι που συμβαίνει συχνά και ότι η επιλόχειος ψύχωση είναι μια κατάσταση, που μπορεί να ξεπεραστεί. Συνήθως συμβαίνει μία φορά, στην πρώτη γέννα, όχι κάθε φορά, που μια γυναίκα γεννάει.

Δεν ξαναμίλησα ποτέ μαζί της, αλλά εκείνη η μία φορά ήταν αρκετή. Μου πήρε μεγάλο χρονικό διάστημα μέχρι να βρω τις ισορροπίες μου: Πολλά φάρμακα, νέος τρόπος ζωής και πάντα αυτός ο φόβος μην κάνω κακό στην κόρη μου.

Δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος, που ήμουν, πριν από τη γέννηση της κόρης μου, αλλά είμαι καλύτερα και σίγουρα βλέπω τα πράγματα από άλλη οπτική γωνία. Έχω καλύτερη γνώση των ορίων μου.

Η κόρη μου είναι τώρα 10 μηνών και μπορώ να πω ότι είμαι χαρούμενη. Μπορώ επίσης να πω ότι το 2017 ήταν ο πιο ευτυχισμένος χρόνος της ζωής μου: μισές χαρές, μισές δυσκολίες.

Αλλά όπως και η μητρότητα, έτσι και η αρρώστια μου ήταν ένα ταξίδι προς την αυτογνωσία.

Βρήκα μια γυναίκα ψυχίατρο, που ασχολείται με την επιλόχειο ψύχωση. Παίρνω φάρμακα, που δεν με κάνουν να νυστάζω (από την κλινική μου είχαν δώσει να παίρνω κάτι φάρμακα, που με βοηθούσαν να κοιμηθώ εξαιτίας της αϋπνίας και των παράλογων σκέψεων, που έκανα). Και αντί να είμαι 24 ώρες το 24ωρο με το μωρό, επέλεξα να είμαι τα πρωινά μαζί του και τα απογεύματα να τα περνάω με τη γιατρό μου.

Θέλησα να μοιραστώ αυτή την ιστορία μαζί σας για έναν λόγο:

Όταν διστακτικά και με μισή καρδιά είπα την ιστορία μου για την επιλόχειο ψύχωση σε μια άλλη μητέρα στη γειτονιά μου, απάντησε: «Τί είναι αυτό; Πρώτη φορά το ακούω».

Θα ήθελα ο κόσμος να ήξερε περισσότερα. Θα ήθελα να μπορούσε να με έχει στηρίξει, όταν άρχισε ο Γολγοθάς μου. Θα ήθελα να μη χρειάζεται να το κρύβω από ντροπή. Ειδικά οι γυναίκες, πρέπει να γνωρίζουν και να μη ντρέπονται να το μοιραστούν, όταν βλέπουν ότι το πρόβλημα γιγαντώνεται.

Ως μαμά – ως νέα μαμά – απώτερος σκοπός μου ήταν να είναι το παιδί μου υγιές και ασφαλές. Για να γίνει, όμως, αυτό, πρέπει πρώτα η μητέρα του να είναι υγιής και να νιώθει ασφαλής, αλλιώς δεν θα υπάρξει αποτέλεσμα. Αυτή τη στιγμή αισθάνομαι ότι μπορώ να είμαι καλύτερη μαμά για την κόρη μου (και καλύτερη σύζυγος), αλλά ξέρω ότι – όπως και με τις περισσότερες εμπειρίες στη ζωή – έχω περιθώρια βελτίωσης.

Πηγή: scarymommy.com