Έπαψα να κρίνω τους ανθρώπους, που ρίχνουν ξυλιές στα παιδιά τους

Ένα κοριτσάκι, φίλη των παιδιών μου, μου είπε, ότι η μητέρα της τη δέρνει, όταν κάνει αταξίες. Έμεινα έκπληκτη. Είχα μιλήσει πολλές φορές με τη μητέρα της στις κούνιες και απ’ όσα μου είχε πει σχετικά με την ανατροφή των παιδιών, το μεγάλωμά τους και τις συμβουλές της, δεν μου είχε δώσει την εντύπωση, ότι ήταν απ’ αυτές, που δέρνουν τα παιδιά τους.

Αναρωτήθηκα, αν επίτηδες απέφυγε το θέμα, για να μη την κριτικάρω ή απλά δεν το έφερε η κουβέντα.

Δεν δέρνω τα δικά μου παιδιά. Δεν είμαι της γνώμης, ότι το ξύλο είναι ένας τρόπος αντιμετώπισης της «κακής συμπεριφοράς» κυρίως, επειδή δεν πιστεύω στην καλή και την κακή συμπεριφορά – για μένα, η συμπεριφορά είναι μια μορφή επικοινωνίας. Προτιμώ μια πιο «ειρηνική» προσέγγιση.

Παρά τον τρόπο, που έχω επιλέξει να προσεγγίζω τα παιδιά μου, στην ερώτηση, αν κρίνω αρνητικά τους ανθρώπους, που δέρνουν τα παιδιά τους, απαντώ: Όχι. Και ιδού ο λόγος.

Αγωνίζομαι για το καλό τους κάθε ώρα και στιγμή της ημέρας; Απολύτως. Μπορώ να πετύχω στο 100%, όσων κάνω; Με τίποτα. Έχω απαιτήσεις από τα παιδιά μου; Και πολλές μάλιστα.

Και κάπου εδώ έρχονται τα θετικά και τα αρνητικά της τελειομανίας.

Η τελειομανία σαν όρος της ψυχολογίας έχει την αρνητική και τη θετική πλευρά του. Όταν μιλάμε για την αρνητική τελειομανία, εννοούμε, ότι: παλεύω να επιτύχω το ιδανικό, το στόχο του δηλαδή και αν δεν τα καταφέρω, κατηγορώ τον εαυτό μου και του επιρρίπτω ευθύνες.

Η θετική τελειομανία είναι: Έχω ένα στόχο και παλεύω να τον πετύχω. Εργάζομαι σκληρά, αγωνίζομαι, προσπαθώ να ξεπεράσω τις αδυναμίες μου και, ταυτόχρονα, αναγνωρίζω, ότι το ιδανικό, δηλαδή το στόχο μου ενδεχομένως να μην τον πετύχω ποτέ. Αντί να αισθανθώ άσχημα γι’ αυτό και να τα βάψω «μαύρα», εστιάζω στο τί μπορώ να κάνω, για να πλησιάσω έστω στο επιθυμητό.

Συνήθως, όταν σκεφτόμαστε την τελειομανία, σκεφτόμαστε τον αρνητικό τύπο, αυτόν, που επιφέρει ενοχές, ντροπή και αυτοκαταστροφή.

Χωρίς την τελειομανία, τίποτα απ’ ότι υπάρχει γύρω μας δεν θα είχε επιτευχθεί. Από ανθρώπους, που επιδιώκουν μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού τους, που έχουν στόχους και είναι αρκετά γενναίοι, για να φτάσουν μέχρι εκεί, που δεν εγκαταλείπουν, επειδή ξέρουν, ότι υπάρχει ακόμα κάτι, που πρέπει να κάνουν.

Η θετική τελειομανία μας δίνει κατεύθυνση και σκοπό και μας βοηθά να ανακαλύψουμε ένα καλύτερο μέλλον. Είναι προσανατολισμένη είτε στο παρόν, είτε στο μέλλον και συνήθως συνοδεύεται από μία αίσθηση ικανοποίησης και ολοκλήρωσης μετά από την επίτευξη ενός στόχου.

Η αρνητική τελειομανία είναι εξουθενωτική και απογοητευτική και δεν πρέπει να τη συγχέουμε με το υγιές κυνήγι της τελειότητας. Η αρνητική τελειομανία δεν είναι μία υγιής συμπεριφορά. Οι τελειομανείς θέτουν πολύ υψηλούς, πολλές φορές άπιαστους στόχους, τους οποίους είναι δύσκολο να πετύχουν με αποτέλεσμα να μην είναι ποτέ ευχαριστημένοι από την επίδοσή τους. Επικεντρώνεται περισσότερο στο παρελθόν.

Βλέπω το ιδανικό, βλέπω το στόχο μου και ενεργώ προς αυτή την κατεύθυνση. Αυτό δεν πάει να πει, ότι το κάνουν και όλοι ή θα τους κρίνω εγώ, επειδή δεν το κάνουν.

Ξέρω, πόσο δύσκολο είναι να είσαι ένας ήρεμος γονιός όλη την ώρα. Γνωρίζω, επίσης, πως ό,τι έχει συμβεί στη ζωή σου, οι συνθήκες και τα προβλήματα, που έχεις βιώσει στο παρελθόν και οι διάφορες καταστάσεις, που αντιμετωπίζεις έρχονται όλα να παίξουν το ρόλο τους στο πώς εσύ συμπεριφέρεσαι στα παιδιά σου.

Είμαι τυχερή, που έγινα ψυχολόγος και μπορώ μέσα από τη δουλειά μου να βοηθώ και να συμβουλεύω ανθρώπους, που έχουν ζήσει δύσκολες καταστάσεις. Αυτό, που μου δίδαξε η εμπειρία μου είναι ότι ποτέ δεν πρέπει να κρίνεις κάποιον μέχρι να μάθεις τα πάντα γι’ αυτόν. Ακόμα, όμως, κι όταν τα μάθεις, πάλι δεν πρέπει να τον κρίνεις.

Πρέπει να δεις τον κόσμο μέσα από τα μάτια του άλλου και να καταλάβεις, τί του συμβαίνει και τί έχει ζήσει, για να ερμηνεύσεις τη συμπεριφορά του.

Βλέποντας τον κόσμο μέσα από τα μάτια άσχημα πληγωμένων ανθρώπων, συνειδητοποίησα, ότι όλοι είμαστε ικανοί για τα πάντα ανάλογα με τις συνθήκες.

Η συμπεριφορά των ανθρώπων δεν έχει να κάνει πάντα με το “καλό” ή το “κακό”, αλλά με το αν δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους και αν προσπαθούν να ανταποκριθούν, όσο καλύτερα μπορούν στις τρέχουσες συνθήκες.

Όταν μιλάω με τους πελάτες μου, τους λέω πάντα αυτό: Να έχετε ένα στόχο στο μυαλό σας, που για σας είναι το ιδανικό. Να αγωνίζεστε γι’ αυτό ασχέτως αποτελέσματος. Να αγαπάτε τον εαυτό σας, όπως είναι με όλα τα λάθη και τις αδυναμίες του και να μαθαίνετε από τα λάθη σας.

Η ανατροφή ενός παιδιού είναι σκληρή δουλειά – η πιο σκληρή, κατά τη γνώμη μου. Και δεν χρειάζεσαι καμία αρνητική τελειομανία ή κακή κριτική να προσθέσεις στο ήδη βεβαρυμένο σου φορτίο, ούτε από εμένα, ούτε από κανέναν.

Πηγή: yourtango.com