Είναι φυσιολογικό να νιώθεις θυμό όταν ο γονιός πεθαίνει;
Κανείς δεν μπορεί να σου πει πώς θα νιώσεις, όταν ένας από τους γονείς σου πεθάνει. Όταν ο πατέρας μου πέθανε πριν από λίγες εβδομάδες, πίστευα ότι θα ήμουν πάρα πολύ λυπημένη, απλώς και μόνο επειδή αυτό θα είχε νόημα, έτσι;
Ενώ βίωνα την απώλεια του πατέρα μου και την θλίψη, ένιωσα κάτι άλλο, το οποίο ήταν απροσδόκητο: θυμό. Οτιδήποτε δεν πήγαινε όπως το περίμενα, με έκανε να γκρινιάζω και να δυσφορώ.
Τότε, συνέβη κάτι που μετέτρεψε απότομα την οργή μου σε θλίψη και δάκρυα. Όταν γύρισα σπίτι ένα βράδυ, συνειδητοποίησα ότι η πόρτα του σπιτιού μου ήταν ακριβώς απέναντι από το κατάστημα Popcorn του Garrett. Τί σημαίνει αυτό; Για χρόνια, πριν επισκεφτώ τους γονείς μου, αγόραζα μια τσάντα Garrett με popcorn καραμέλας και τυριού για τον μπαμπά μου. Ήταν το αγαπημένο του.
Είναι φυσιολογικό να νιώθεις οργισμένος, όταν ένας από τους γονείς σου πεθάνει; Νιώθουν και οι άλλοι έντονο θυμό όπως τον δικό μου; Για να βρω απαντήσεις, επικοινώνησα με τον Δρ. Evan Byer, ψυχολόγος και σύμβουλος πένθους. Ο Byer επιβεβαίωσε ότι ναι, ο θυμός είναι ένα κοινό συναίσθημα, όταν θρηνείς την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου.
“Ο θυμός είναι βαθιά ριζωμένος στη θλίψη”, δήλωσε ο Byer, ο οποίος εργάζεται και ως ψυχολόγος για το κέντρο Καρκίνου, μια μη κερδοσκοπική οργάνωση με βάση το Northbrook που προσφέρει δωρεάν εκπαίδευση και υποστήριξη σε καρκινοπαθείς και τις οικογένειές τους. “Εκδηλώνεται όταν νιώθεις πιο ενοχλημένος από πράγματα που, συνήθως, δεν σε ενοχλούν και είναι μια μικρή απογοήτευση, η οποία αμέσως μεταμορφώνεται σε έντονο θυμό που συνδέεται με την απώλεια. Ο θυμός καλύπτει τη θλίψη.”
Ο Byer, ο οποίος ερευνά αυτό το θέμα για επτά χρόνια, δήλωσε ότι η διαδικασία θλίψης είναι πολύ προσωπική και, επίσης, μη γραμμική.
“Η θλίψη έχει τα πάνω και τα κάτω της. Είναι σύνηθες για τους ανθρώπους να νιώθουν μερικές φορές ότι είναι καλά, και την επόμενη μέρα να μην μπορούν να σηκωθούν από το κρεβάτι”, είπε. “Είναι συνηθισμένο να αμφιταλαντεύεσαι ανάμεσα στην υπερβολική θλίψη και την υπερβολική άρνηση ή αποφυγή”.
Ο Byer συμβουλεύει τα παρακάτω, σχετικά με με την αντιμετώπιση της απώλειας ενός γονέα:
- Να περνάς χρόνο με φίλους και συντρόφους, που σε αγαπάνε και καταλαβαίνουν το Γολγοθά σου.
- Προσπάθησε να γελάς, όσο περισσότερο μπορείς. Διάβασε ένα κωμικό βιβλίο ή δες μία αστεία τηλεοπτική εκπομπή ή ταινία.
- Αντιμετώπισε την πραγματικότητα με ρεαλιστικό τρόπο. Συζήτα ανοιχτά για ό, τι συνέβη, είτε με φίλους είτε με κάποιον ψυχολόγο.
- Η χαλαρωτική μουσική και η τέχνη βοηθούν στην διαδικασία επούλωσης.
Μπορεί σε εμένα να συνέβη πριν λίγες εβδομάδες, αλλά μερικά πράγματα με βοήθησαν να το αντιμετωπίσω:
- Προσευχή και πίστη. Το να μιλάω στον Θεό και στον μπαμπά μου με ηρεμούσε και μου έδινε μία αίσθηση αποδοχής.
- Μιλούσα με την οικογένειά μου. Ακούγοντας τις φωνές τους, οι οποίες μου θύμιζαν την παιδική μου ηλικία και λέγοντας αστείες ιστορίες για την οικογένειά μας ήταν αναζωογονητικό.
- Μιλούσα για τον μπαμπά μου. Πριν δύο μέρες, συνάντησα μία φίλη, η οποία μου είπε συλλυπητήρια και πόσο λυπάται για την απώλειά μου. Τότε είπε: “Πες μου για τον μπαμπά σου”. Όλο το πρόσωπό μου φωτίστηκε και άρχισα να μιλάω γι ‘αυτόν, λέγοντάς της για την προσωπικότητά του και τα θαυμάσια επιτεύγματά του. Περιγράφοντάς τον, μαζί με λεπτομέρειες της ζωής του, τον έφερα πίσω για λίγα λεπτά. Το βρήκα πολύ θεραπευτικό.
Τις τελευταίες ημέρες, ο θυμός μου έχει ξεθωριάσει και αντικαθίσταται από κενό και αποδοχή, σαν να μην έχω ενέργεια για άλλο θυμό. Τα καλά νέα είναι ότι νιώθω γεμάτη αγάπη. Σε αντίθεση με τους ανθρώπους, η αγάπη δεν πεθαίνει. Η καρδιά μου αισθάνεται γεμάτη ζεστασιά, σεβασμό και θαυμασμό, και αισθάνομαι τεράστια υπερηφάνεια που ήμουν η κόρη του καλύτερου μπαμπά που θα μπορούσα ποτέ να έχω.
Πηγή: chicagotribune.com
Σχόλια