Είμαι παντρεμένη και θέλω να κάνω έκτρωση

Είμαι έγκυος.

Ήμουν και παλιότερα, πριν από περίπου 3 χρόνια, για να είμαι ακριβής. Τότε ήμουν ακόμα αρραβωνιασμένη. Ας πάρω τα πράγματα με τη σειρά.

Πριν αρραβωνιαστώ, ήμουν με ένα παιδί 2 χρόνια. Ιδιαίτερα ελαφρόμυαλος και οξύθυμος, δεν έκανε για φίλος, πόσο μάλλον για πατέρας.  Είχα μόλις πάρει προαγωγή και εργαζόμουν πλέον στο κέντρο της πόλης. Έψαχνα  για διαμέρισμα κοντά στη δουλειά μου αρκετούς μήνες και ήμουν έτοιμη για ένα νέο, δυναμικό ξεκίνημα.

Ένα μεσημέρι αγόρασα ένα τεστ εγκυμοσύνης, αν και ήμουν σίγουρη ότι δεν ήμουν έγκυος. ‘Ένιωθα άρρωστη και μόνο στην ιδέα ότι το κουβαλούσα στην τσάντα μου. Ήταν αρνητικό τελικά. Τί καλά. Το ξεφορτώθηκα μαζί με το φίλο μου, που ούτως ή άλλως δεν έκανε για μένα. Το κεφάλαιο έκλεισε οριστικά και ανυπομονούσα να γνωρίσω κάποιον άξιο να τον λατρεύω και να με λατρεύει.

Καθώς καθόμουν στην τουαλέτα της δουλειάς μου, κοίταξα γεμάτη άγχος και πανικό το νέο τεστ.

Και εκεί ήταν. Αυτή τη φορά ήταν θετικό. Είχε περάσει ένας χρόνος από τότε.  Αυτές οι ελάχιστα ορατές ροζ γραμμές πάνω στο τεστ έρχονταν να καθορίσουν το μέλλον μου. Κάθισα εκεί για μερικά λεπτά μη μπορώντας να το χωνέψω. Το περίμενα. Αυτή τη φορά το περίμενα να είναι θετικό. Δεν ήταν όπως τότε. Επέστρεψα στο γραφείο μου και τηλεφώνησα, για να προγραμματίσω την άμβλωση μου μια εβδομάδα μετά. Στη συνέχεια επέστρεψα στη δουλειά μου.

Το έκανα τέσσερις ακόμα φορές, πριν πάρω την απόφαση να το κρατήσω. Δεν μπορούσα να βάλω το σώμα μου και τις σκέψεις μου μέσα σε μια τέτοια διαδικασία.

Το είπα στον τότε φίλο μου μια εβδομάδα αργότερα μετά από έναν ποδοσφαιρικό αγώνα.

Δεν με έκανε να αισθανθώ καλύτερα. Ήταν ενθουσιασμένος, αλλά με έναν τρόπο, που μαρτυρούσε ότι δεν ήταν έτοιμος και δεν το είχε συνειδητοποιήσει ακόμα. Χοροπήδαγε και ανυπομονούσε να ξεκινήσει μια ζωή, που δεν ήταν έτοιμη να ξεκινήσει.

Το έβλεπα, αλλά δεν μπορούσα να το αντιμετωπίσω. Τί να έκανα άλλωστε; Ήταν πια αργά.

Παντρευτήκαμε δύο μήνες αργότερα. Ήμουν ήδη 3 μηνών έγκυος.

Ο γάμος ήταν μια ευχάριστη έκπληξη – όχι επειδή ήμουν εκστασιασμένη με αυτόν, που παντρευόμουνα ή για το λόγο, για τον οποίο παντρευόμουνα, αλλά γιατί όλοι όσοι αγαπούσα – φίλοι, συγγενείς και λοιποί – ήταν εκεί και μου αποσπούσαν την προσοχή.

Τσακωμοί, βαρεμάρα, «εγώ δεν είχα φανταστεί έτσι τη ζωή μου» και 6 μήνες αργότερα το τέλειο, μελαχρινό αγοράκι μου γεννήθηκε.

Έγινε 2 ετών την περασμένη εβδομάδα.

Υπάρχει στη ζωή μου 1.003 μέρες (από τότε που έμαθα την ύπαρξή του). 1.003 μέρες, που έχω αφήσει στην άκρη το φόβο, μη μείνω μόνη και έμαθα να μοιράζομαι τη ζωή μου με κάποιον, που πραγματικά με κάνει να γελάω ή και με βάζει στη διαδικασία να σκέφτομαι.

Βρήκα την ευτυχία στη σγουρομάλλικη μικρογραφία μου και αγάπησα τον άντρα μου περισσότερο από όσο πίστευα ότι θα μπορούσα ποτέ να αγαπήσω. Ό, τι αγαπάμε περισσότερο στον κόσμο είναι αυτή η μικρή οντότητα και αυτό είναι κάτι, που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει.

Και εδώ βρίσκεται το δίλημμά μου.

Βρίσκω τον εαυτό μου από τη μία να θέλει ένα δεύτερο παιδί και από την άλλη να ψάχνω φυσικούς τρόπους να αποβάλλω. Ξέρω τί σημαίνει αυτό. Ότι είμαι εγωίστρια.

Είμαι μητέρα. Και ποια μητέρα θέλει να κάνει κάτι τέτοιο στο απροστάτευτο παιδί της; Ακόμη και αν αυτό το παιδί έχει το μέγεθος ενός σπόρου παπαρούνας;

Είμαι έγκυος. Πάλι.

Αγχωμένη. Τρομοκρατημένη. Αβέβαιη.

Αυτά είναι τα λόγια, που στοιχειώνουν τις σκέψεις μου.

Ο γιος μου είναι ό, τι καλύτερο έχω. Και είμαι σίγουρη ότι και εκείνος ο μικρός σπόρος παπαρούνας θα μπορούσε να με κάνει ευτυχισμένη. Θα μπορούσε όμως να με ολοκληρώσει; Αυτό το δίλημμα με τυραννά μέρα νύχτα.

Μόνο ο χρόνος θα μου πει την αλήθεια. Αλλά δεν μπορώ να το αφήσω και στη μοίρα του. Αν επιλέξω να το αφήσω στη μοίρα, επιλέγω να μην κάνω τίποτα. Τα άφησα όλα στην τύχη τους μία φορά, τότε, αλλά μου βγήκε σε καλό. Τώρα;

Δεν νομίζω ότι μπορώ να το ξαναζήσω. Δεν νομίζω ότι θα επιβιώσω. Είναι η σειρά μου να πιάσω τη ζωή απ’ τα μαλλιά και να γίνω εγώ η ίδια η μοίρα μου.

Αλλά ποια είμαι εγώ, για να στερήσω ένα αδερφάκι από το γιο μου; Πώς να αρνηθώ σε μένα να αγαπήσω κάτι τόσο πολύ και εκείνο αντίστοιχα εμένα; Στην τελική εγώ το δημιούργησα. Ποιος μου έδωσε το δικαίωμα να του στερήσω τη ζωή; Από την άλλη, γιατί να βάλω σε ρίσκο τη ζωή μου; Αφού δεν θέλω άλλο παιδί. Ούτε το πρώτο ήθελα, αλλά τα έφερε έτσι η ζωή και αγαπηθήκαμε με πάθος.

Όλα αυτά φαίνονται τόσο ασήμαντα, όταν είναι γραμμένα. Αλλά όταν τα ζεις είναι διαφορετικά. Αποκτούν μεγάλη σημασία. Τελικά μόνο ο χρόνος θα δείξει.

Πηγή: scarymommy.com