Είμαι γονιός σημαίνει αφήνω κάποιες φιλίες πίσω μου

Η γάτα της κολλητής μου πέθανε πριν από μερικές μέρες. Την είχε βρει μωρό γατάκι, όταν ήμασταν ακόμα συγκάτοικοι στο πανεπιστήμιο και είχαμε αποφασίσει να την κρατήσουμε. Ούτε το φύλο της δεν ξέραμε. Ήταν ένα πανέμορφο, μαύρο γατάκι και το είχαμε βγάλει Λούσιφερ. Δεν ξέραμε, αν ήταν αρσενικό ή θηλυκό, δηλαδή η κολλητή μου, ήξερε, ότι είναι θηλυκό, αλλά με είχε αφήσει να νομίζω, ότι είναι αρσενικό. Όταν τελειώσαμε τις σπουδές μας, κράτησε εκείνη το Λούσιφερ και έβλεπα και τους δυο τους μια στις τόσες.

Όταν είδα την ανάρτησή της στο Facebook, ότι ο Λούσιφερ πέθανε λόγω γηρατειών, έκλαψα και μάλιστα πολύ.

Μια ανάρτηση στο Facebook. Δεν με πήρε τηλέφωνο. Ούτε μήνυμα μου έστειλε. Τη βλέπω σπάνια, παρόλο που ζούμε στην ίδια πόλη. Καλούμε η μία την άλλη στις γιορτές ή μιλάμε μία στις τόσες να πούμε τα νέα μας. Πάνε εκείνες οι εποχές, που ήμασταν όλη μέρα και όλη νύχτα μαζί. Τα δάκρυα δεν ήταν μόνο για το γατούλη μας, που χάθηκε, αλλά και για το χρόνο, που πέρασε και τις σχέσεις, που άλλαξαν.

Δεν έγινε κάτι και χαθήκαμε. Απλά, έτυχε. Όλα αλλάζουν, όταν αποκτήσει κανείς παιδιά. Απαιτεί μεγάλη προσπάθεια και από τις δύο πλευρές, ώστε να μη χαθείτε και να είστε κοντά, ειδικά όταν τα παιδιά σας έχουν διαφορετικές ηλικίες. Πρέπει να επιλέξεις. Εσύ διαλέγεις με ποιους θα παραμείνεις κοντά και θα κάνεις ό, τι περνάει απ’ το χέρι σου, για να κρατήσετε επαφή και να μην χαθείτε. Όχι ότι κάτι τέτοιο είναι εύκολο, ειδικά για μια μάνα, που έχει παιδιά να τρέχει όλη μέρα και στον ελάχιστο ελεύθερό της χρόνο θέλει, είτε να ξεκουραστεί, είτε να κοιμηθεί λιγάκι.

Αυτό σημαίνει, ότι κάποιες φιλίες είναι καταδικασμένες και όσες επιβιώσουν, πρέπει να περάσουν από 40 κύματα. Έχω μια φίλη, που γνώρισα, όταν έκανα μαθήματα ζωγραφικής, πριν από 10 χρόνια. Ξαναβρεθήκαμε πρόσφατα και πιάσαμε τη φιλία μας από κει, που την είχαμε αφήσει με τη διαφορά, ότι είναι «πλουσιότερη» κατά ένα διαζύγιο, δύο παιδιά και εξωφρενικά πολλές ώρες εργασίας, άρα δύσκολο ακόμα και το να μιλήσουμε στο τηλέφωνο κάποιες φορές.

Θα τα καταφέρουμε, όμως, ακόμα κι έτσι. Δεν θα τα παρατήσουμε. Η θέληση είναι πάνω απ’ όλα. Και υπάρχει μπόλικη από εμάς. Κανονίζουμε και πηγαίνουμε μαζί σούπερ μάρκετ και λαϊκή, για να μπορούμε να βλεπόμαστε, καλούμε η μία την άλλη για φαγητό σπίτι, συναντιόμαστε στο γήπεδο, που πηγαίνουμε, για να δούμε τους αγώνες των παιδιών μας. Ξέρει, ότι μπορεί, όποτε θελήσει να μου αφήσει τα παιδιά της και να κάνει τις δουλειές της, όπως επίσης ξέρει, ότι δεν της το πρότεινα τυπικά, αλλά το εννοούσα, γι’ αυτό και μου τα φέρνει. Διατηρούμε τη φιλία μας «αναμμένη». Όταν συνειδητοποιώ, ότι έχουμε καιρό να τα πούμε, της στέλνω μήνυμα στο Facebook: “Στη λαϊκή στις δώδεκα;”. Θα πάμε, θα ψωνίσουμε, ίσως κάτσουμε και για ένα καφεδάκι, ίσως έρθει και ο άντρας μου μαζί, αν έχει ρεπό.

Δεν είναι η μόνη φιλία από παλιά, που έχω κρατήσει. Όταν παντρεύτηκα και μετακομίσαμε με τον άντρα μου στο καινούργια μας σπίτι, γνωριστήκαμε με ένα άλλο ζευγάρι, που σήμερα έχουν 3 παιδιά. Ακόμα κάνουμε πολλή παρέα. Τους λατρεύουμε και μας λατρεύουν, είναι ευγενικοί, δοτικοί και το δείχνουν, ότι αγαπούν την παρέα μας και την αποζητούν.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, έτσι έχουν τα πράγματα και όταν έχεις παιδιά, πρέπει να κάνεις τις επιλογές σου. Μακάρι να είχες και χρόνο και ψυχικά αποθέματα να τους προλάβεις όλους, αλλά δεν γίνεται. Χρειάζεσαι χρόνο για την οικογένειά σου, δεν μπορείς πια να βγαίνεις κάθε βράδυ έξω. Έχεις παιδιά, άρα και υποχρεώσεις.

Δεν θες δίπλα σου ανθρώπους, στους οποίους θα πρέπει να δικαιολογείσαι συνέχεια για την ύπαρξη των παιδιών σου. Χρειάζεσαι φίλους, που θα βλέπουν το λερωμένο από σοκολάτα πρόσωπο του παιδιού σου και θα χαμογελάνε, δεν θα ενοχλούνται. Αυτοί οι φίλοι δεν είναι άλλοι, από εκείνους, που έχουν παιδιά.

Χρειάζεσαι επίσης φίλους, που θα είναι εκεί για σένα. Που θα έχουν χρόνο για σένα. Που θα τους εμπιστεύεσαι με τα παιδιά σου. Που θα σου προσφέρουν τη βοήθειά τους, όταν τη χρειάζεσαι. Που θα τους δώσεις τα κλειδιά του αυτοκινήτου σου με κλειστά μάτια. Που θα δουν το ακατάστατο σπίτι σου και δεν θα ντραπείς, αντίθετα θα το «διασκεδάσετε» κιόλας.

Πριν αποκτήσω παιδιά, είχα έναν τεράστιο κοινωνικό κύκλο. Τα πάρτι; Ξέφρενα. Τα ξενύχτια; Είχαμε κάνει τη νύχτα μέρα. Τα ποτά; Η μέρα έρχεται, ο Johny φεύγει…Πάνε αυτές οι εποχές. Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει, μαζί και οι προτεραιότητες. Αυτός ο τεράστιος κοινωνικός κύκλος έπρεπε να υποβληθεί σε μια σοβαρή αναμόρφωση, πράγμα που σήμαινε, ότι έπρεπε να δώσω προτεραιότητα σε κάποιες σχέσεις σε αντίθεση με κάποιες άλλες, που έμειναν στα τυπικά και σε καμιά χριστουγεννιάτικη κάρτα χρόνο παραχρόνο. Τώρα τα πάρτι γίνανε…παιδικά πάρτι στις 7 το απόγευμα με χυμούς, κεφτεδάκια και μπόμπες. Και το χειρότερο; Στις 10, που έχουν τελειώσει, σέρνεις τα πόδια σου, όταν παλιότερα στις 10 ετοιμαζόσουν να βγεις φορώντας 12ποντα. Αλλά, είπαμε. Τα πράγματα έχουν αλλάξει.

Ας κάνουμε όλοι μια προσπάθεια να μη χάνουμε τις σημαντικές για εμάς φιλίες. Προσωπικά αισθάνομαι ενοχές και λύπη για τους φίλους, που δεν βλέπω συχνά. Μου λείπουν. Τους αγαπώ, πάντα τους σκέφτομαι και θέλω να είναι ευτυχισμένοι στη ζωή τους. Νιώθω, όμως, και χαρά για τις φιλίες, που ήρθαν στη ζωή μου στην πορεία κι αυτό γιατί είναι λίγες και καλές.

Πηγή: scarymommy.com