fbpx

Έγινα καλύτερη μονογονέας χάρις σε αυτές τις αλλαγές!

| 25 Αυγούστου 2015
ADVERTISEMENT

Πίστευα ότι ήμουν το καλύτερο παράδειγμα μητέρας. Γενναιόδωρη, ανιδιοτελής…ένας οσιομάρτυρας, όπως ο σύζυγός μου έλεγε συχνά. Περνούσα κάθε στιγμή επικεντρωμένη στο να κάνω την παιδική ηλικία των παιδιών μου όσο το δυνατόν πιο ευτυχισμένη και αξέχαστη. Είχα ένα μοναδικό στόχο στη ζωή – να εξασφαλίσω την ευτυχία των παιδιών μου και να την προωθήσω με κάθε δυνατό τρόπο. Έγινα “σούπερ μαμά” και με την πάροδο του χρόνου, όλο και λιγότερο σούπερ σύζυγος, κόρη, αδελφή και φίλη. Τα παιδιά μου έρχονταν πάντα πρώτα – πριν από τον μπαμπά τους, την οικογένεια, τους φίλους και κυρίως, τον ίδιο μου τον εαυτό.

Κοιτάζοντας το παρελθόν συνειδητοποιώ πώς κάνοντας κάθε χατίρι στα παιδιά μου δεν ήταν το καλύτερο πράγμα που μπορούσα να κάνω σαν γονιός, όπως κάποτε νόμιζα. Χωρίς να είμαι πλέον παντρεμένη και έχοντας τη πλήρη επιμέλεια των τριών παιδιών μου, έχω αναγκαστεί να περιορίσω πολλές από τις προηγούμενες υλικές και συναισθηματικές απολαύσεις μου.


ADVERTISEMENT

Αυτό που έχω ανακαλύψει είναι ότι, όχι μόνο απολαμβάνω τη γονεϊκή-και μονογονεϊκή ζωή-ακόμη περισσότερο αλλά και τα παιδιά μου συμπεριφέρονται πολύ καλύτερα, είναι προσανατολισμένα στους στόχους τους και εκτιμούν περισσότερο τα πράγματα απ’ ότι όταν ήμουν παντρεμένη. Αυτό οφείλεται στο ότι άλλαξα:

Τις προτεραιότητες μου. Τα πρώτα χρόνια του γάμου μου, λίγο πολύ το μόνο που σκεφτόμουν ήταν το μέλλον των παιδιών μου. Πήγαιναν στα καλύτερα σχολεία; Ήταν η διδακτέα ύλη αρκετά δύσκολη; Έκαναν υγιείς φιλίες; Στη βιασύνη μου να τα πάω από το σημείο Α στο σημείο Β, σταδιακά ξέχασα τον ίδιο μου τον εαυτό. Στη συνέχεια, πριν το καταλάβω, το μέλλον που είχα προγραμματίσει για εκείνα είχε φτάσει. Τα παιδιά μου ήταν ξαφνικά πιο αυτάρκη και εγώ είχα περισσότερο χρόνο στη διάθεση μου από ότι πριν. Βλέποντας τα παιδιά μου να πετυχαίνουν τους στόχους τους, αν και μου προσέφερε μια ικανοποίηση που μόνο ένας γονέας μπορεί να καταλάβει, με έκανε να συνειδητοποιήσω πως αγνόησα εντελώς τις δικές μου ανάγκες όλα αυτά τα χρόνια. Η μητρότητα-και γενικά η γονεϊκότητα- δεν θα πρέπει να είναι βασισμένη στο “όλα ή τίποτα”. Αλλά έτσι την είχα κάνει. Η ευτυχία μου και η ευεξία μου έχουν και αυτές σημασία. Αν και εξακολουθώ να είμαι απίστευτα απασχολημένη σαν μαμά δυο παιδιών δημοτικού και ενός παιδιού γυμνασίου, τώρα αφιερώνω χρόνο και στο δικό μου μέλλον, τόσο στο επαγγελματικό όσο και στο προσωπικό. Τα παιδιά μου σύντομα θα ζήσουν μόνα τους. Βάζοντας τον εαυτό μου σαν προτεραιότητα στη ζωή μου ξέρω ότι θα είμαι καλά προετοιμασμένη για όταν θα έρθει εκείνη η μέρα.

Δείτε σχετικά: Μονογονεϊκοί μύθοι: Αποδεικνύοντας ότι δεν είσαι ελέφαντας!


ADVERTISEMENT

Τα όρια μου. Λόγω της απόφασης μου να δώσω προτεραιότητα τόσο στις δικές μου ανάγκες όσο και στων παιδιών μου, άρχισα να θέτω και να εφαρμόζω κάποια όρια μεταξύ εκείνων και του εαυτού μου. Η διαχωριστική γραμμή που επέλεξα βρίσκεται μεταξύ της οικογενειακής και της κοινωνικής μου ζωής. Όταν άρχισα να βγαίνω με διάφορους άντρες μετά το χωρισμό μου, άκουσα παράπονα από τα παιδιά μου που έβγαινα έξω χωρίς εκείνα. Δεν είχαν συνηθίσει να με μοιράζονται, ειδικά μ’ έναν ξένο. Αισθάνθηκα ένοχη, πάρα πολύ, όχι μόνο επειδή τα άφηνα, αλλά και επειδή αισθανόμουν την επιθυμία να τα αφήσω για λίγες ώρες. Η αλήθεια είναι ότι ανυπομονώ γι’ αυτές τις λίγες ώρες που περνάω μαζί με ένα άλλο ενήλικα, μακριά τους. Χρειάζομαι τον χρόνο αυτό χωρίς τα παιδιά μου, για να καθαρίσει το κεφάλι μου και για να μην είμαι μόνο μαμά στα παιδιά μου. Οπότε αναγκάζω τόσο εκείνα όσο και τον εαυτό μου ν’ αντιμετωπίσουμε αυτόν τον αποχωρισμό, γιατί, ειλικρινά,αυτό είναι το καλύτερο για όλους μας. Είμαι περισσότερο συγκεντρωμένη όταν επιστρέφω στο σπίτι μετά από ένα βράδυ έξω και είμαι και σε καλύτερη θέση ν’ αντιμετωπίσω όλες τις δυσκολίες που προκύπτουν από το να είσαι μονογονέας. Τα οφέλη δεν σταματούν εκεί. Επειδή είμαι τυχερή που έχω μια μητέρα και έναν πατριό που προσέχουν συχνά τα παιδιά μου, όταν δεν είμαι στο σπίτι, κατά τη διάρκεια των λίγων αυτών ωρών κάθε εβδομάδα, τα παιδιά μου έχουν έρθει πιο κοντά στους παππούδες τους και ανυπομονούν να περνάνε χρόνο μαζί τους. Αν δεν είχα μοιραστεί τα παιδιά μου ο οικογενειακός δεσμός που απολαμβάνουν σήμερα, πιθανόν να μην ήταν τόσο ισχυρός.

Την εικόνα μου. Και οι μονογονείς μπορούν να είναι όμορφοι! Πάνε οι μέρες που ξόδευα όλα μου τα χρήματα για τα παιδιά μου και δεν έκανα τίποτα για μένα. Σήμερα φτιάχνω τα νύχια μου και πηγαίνω κομμωτήριο. Όχι κάθε εβδομάδα αλλά συχνά. Πάνε οι μέρες που δεν γυμναζόμουν επειδή δεν είχα χρόνο. Σήμερα βρίσκω χρόνο. Πάνε οι μέρες που δεν διάβαζα, κάτι που πάντα λάτρευα. Αυτές τις μέρες, η μύτη μου είναι χωμένη σ’ ένα βιβλίο ή σ’ ένα άρθρο, όταν έχω λίγο χρόνο. Θέλω τα παιδιά μου να με βλέπουν σαν άτομο και όχι μόνο σαν την μητέρα τους. Είμαι περήφανη για την εμφάνιση μου. Έχω κι άλλα ενδιαφέροντα εκτός από το να είμαι γονιός.

Τη στάση μου. Το καλύτερο που μπορώ είναι αρκετό – για όλους μας. Σταμάτησα να κατηγορώ τον εαυτό μου επειδή δεν έδινα το 100% του εαυτού μου όλη την ώρα. Έχω και εγώ τις άσχημες μέρες μου. Όλοι μας τις έχουμε. Αλλά παλεύω την θλίψη μου, την απαισιοδοξία μου και την ανασφάλεια μου και πορεύομαι προς την νέα μέρα – μια καλύτερη μέρα. Πριν από δυο περίπου χρόνια, η κόρη μου πήγε κατασκήνωση και αισθάνθηκε μεγάλη νοσταλγία για το σπίτι, μάλλον εξαιτίας της ταραχής που επικρατούσε στο σπίτι μας τον καιρό που ο γάμος μας με τον μπαμπά της, διαλύονταν. Με παρακάλεσε να γυρίσει σπίτι, αν και πραγματικά πίστευα ότι η κατασκήνωση ήταν το καλύτερο μέρος για εκείνη, μακριά από την ταραγμένη οικογενειακή ζωή. Επέμεινα να μείνει εκεί και ν’ αντιμετωπίσει την κατάσταση, υπενθυμίζοντας της ότι είναι μια”έξυπνη, δυνατή, όμορφη και ανεξάρτητη γυναίκα”. Την έβαλα να επαναλαμβάνει αυτή την φράση κάθε φορά που επικοινωνούσαμε. Καθώς έπεισα την κόρη μου για την δύναμη της, έπεισα και τον εαυτό μου για την δική μου. Η κόρη μου τα έβγαλε πέρα και έτσι έκανα και εγώ. Αν και στην αρχή δεν πίστευα τα λόγια που έλεγα και μάλλον ούτε και η κόρη μου, το ότι δεν υποκύψαμε στους φόβους μας και βγήκαμε πιο δυνατές μες από αυτές τις καταστάσεις, είναι η απόδειξη ότι είμαστε αυτό που προσπαθούμε.

Τις απαντήσεις μου. Το “όχι” δεν είναι πια μια κακιά λέξη στο σπίτι μας. Τελευταία την χρησιμοποιώ περισσότερο από το “ναι”. Όχι, δεν έχουμε αρκετά χρήματα αυτό τον μήνα. Όχι, δεν έχουμε χρόνο σήμερα. Όχι δεν μπορείς να με ξυπνάς κάθε ώρα της νύχτας για κάτι που δεν είναι επείγον. Όχι δεν θ’ ακυρώσω τα σχέδια μου αφού περάσαμε όλη την ημέρα μαζί. Στην αρχή το να λέω”όχι” ήταν ένα σοκ τόσο για τα παιδιά όσο και για ‘μένα. Σίγουρα υπήρξαν αρκετές αντιδράσεις κάθε φορά που το έλεγα. Αλλά σύντομα προσαρμόστηκαν.

Σαν μονογονέας ζω έτσι κι αλλιώς με τόσες τύψεις. Ξέρω ότι δεν είμαι η μόνη που νιώθει έτσι. Οι μονογονείς κάνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να τα κάνουν όλα. Μέσα στο συνεχές άγχος, ζω με τον φόβο ότι δεν κάνω αρκετά πράγματα για τα παιδιά μου ή ότι δεν τα κάνω σωστά. Όμως όσο περνάει ο καιρός εφαρμόζοντας στη ζωή μου αυτές τις αλλαγές, τόσο τα παιδιά μου δεν παίρνουν τίποτα δεδομένο. Και είμαι χαρούμενη γι’ αυτό!

Πηγή: http://www.huffingtonpost.com/

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ