Δεν φταίω εγώ!

Άραγε ποιος φταίει, για το πόσο ανεύθυνοι ενήλικες είμαστε; Άραγε μπορούμε να κατηγορήσουμε τον τρόπο που μας μεγάλωσαν οι γονείς μας, γι’ αυτό; Άραγε την όλη ζημιά, μας την έκανε το «ντα» στο τραπέζι του σαλονιού, που έκανε ο μπαμπάς μας όταν σκοντάψαμε στα 2 μας χρόνια και χτυπήσαμε το μικρό δαχτυλάκι του ποδιού μας; Άραγε αυτό φταίει, που μεγαλώνοντας δεν μπορούμε να αναλάβουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν και να αντιμετωπίσουμε τις όποιες συνέπειες των πράξεών μας;

Όταν η ζωή ξεκινά με

«Δεν φταίω εγώ! Η Ελένη μου είπε να το κάνω!» ή με «Δεν φταίω εγώ! Μόνο του έσπασε!»

και η απάντηση είναι

…»Όχι αγάπη μου! Δεν φταις εσύ! Την ξέρουμε δα, αυτή την Ελενίτσα!» ή «Όχι μωρό μου! Δεν φταις εσύ! Φύσηξε αέρας απ’ το κλειστό παράθυρο κι έριξε το βάζο!»

μήπως η λογική συνέχεια είναι

… «Δεν φταίω εγώ! Εκείνη μ’ έβγαλε εκτός εαυτού και τη χτύπησα!» ή «Δεν φταίω εγώ! Η άλλη με προκάλεσε και απάτησα τη γυναίκα μου!» ή «Δεν φταίω εγώ! Αν με πλήρωνε καλύτερα δεν θα τ’ άρπαζα!»;

Φαντάζομαι, πως ο τρόπος που μεγαλώνουμε, επηρεάζει ως ένα βαθμό το χαρακτήρα και τη συμπεριφορά μας. Φαντάζομαι πως ο τρόπος που αντιδράμε, έχει τις ρίζες του και στο παρελθόν. Δεν ξέρω… Ξέρω όμως πως υπάρχουν άνθρωποι που μεγάλωσαν με κακοποιητικούς γονείς κι ουδέποτε σήκωσαν χέρι στα παιδιά ή το σύντροφό τους. Ξέρω πως υπάρχουν άνθρωποι, που μεγάλωσαν με ανάξιους κι αδιάφορους γονείς κι έγιναν υποδειγματικοί οικογενειάρχες. Ξέρω πως υπάρχουν άνθρωποι που μεγάλωσαν με απόντες γονείς κι έφτιαξαν οικογένειες που τις κοιτάς και τις ζηλεύεις. Ξέρω πως υπάρχουν άνθρωποι που μεγάλωσαν με εξαρτημένους από ουσίες γονείς και δεν καπνίζουν ούτε camel…

Πως λέγονται αυτές οι περιπτώσεις; Θες να τις λες «εξαιρέσεις»; Θες να τις λες «καθαρή τύχη»; Ή μήπως προτιμάς το «δύναμη της θέλησης»;

Της Κικής Γιοβανοπούλου