Απασχολίτιδα: Το πρόβλημα με τους γονείς είναι ότι είναι μόνιμα…”πολυάσχολοι”

Δύο μητέρες συναντιούνται για καφέ.

«Τί κάνεις», λέει η μία.

«Καλά μωρέ», λέει η άλλη. «Τα ίδια. Δουλειές και τρέξιμο».

«Λες και δεν τα ξέρω. Μια ζωή λείπει ή τελειώνει κάτι, που χρειαζόμαστε και τρέχουμε τελευταία στιγμή να το βρούμε».

Και πάνω,  που και οι δυο συνειδητοποιούν τί ειπώθηκε, κοιτιούνται με ένα βλέμμα απελπισίας και τρόμου, βουτάνε τα τηλέφωνά τους και παίρνουν τους άντρες τους, η μία μην ξεχάσει γάλα για τα παιδιά, η άλλη να του πει να μην ξεχάσει πάνες.

Συνέβη προχτές μπροστά στα μάτια μου. Αν είσαι γονιός, σίγουρα το κατάλαβες, πριν στο πω. Σίγουρα έχει συμβεί και σ’ εσένα να ακούσεις κάποια παρόμοια.

Το να είσαι συνεχώς απασχολημένη είναι καθημερινότητα πλέον για σένα. Ούτε το επέλεξες, ούτε ζήτησες. Έτσι είναι. Αυτή είναι η πραγματικότητα μιας μητέρας. Είναι σαν ασθένεια με συμπτώματα, όπως η κόπωση, η ευερεθιστότητα, η αϋπνία, το άγχος, οι πονοκέφαλοι, ο πόνος στην πλάτη και η αύξηση βάρους. Δεν υπάρχουν αιματολογικές εξετάσεις ή ακτινογραφίες, που να διαγιγνώσκουν αυτή την κατάσταση και όμως είναι εύκολο να αναγνωριστεί. Η κατάσταση είναι λέγεται οξεία “υπερ-απασχολήτιδα”.

Είναι δυνατόν εμείς οι μαμάδες να πάσχουμε από κάτι τέτοιο; Και όμως είναι. Είναι η ασθένεια της εποχής και δεν καταλαβαίνεις ότι νοσείς μέχρι, που στο επισημαίνει κάποιος ή συγκρίνοντας τον εαυτό σου με κάποια άλλη μαμά, βλέπεις τις ομοιότητες ανάμεσά σας και συνειδητοποιείς ότι είναι περισσότερες απ’ ότι περίμενες.

Την περασμένη εβδομάδα, βρήκα τυχαία ένα φίλο μου στο δρόμο και με ρώτησε τί κάνω και πώς είμαι. Απασχολημένη πολύ, του είπα. Στο τρέξιμο, όπως πάντα. Αντί να μου πει «Κι εγώ το ίδιο», όπως θα έλεγε ο καθένας, εκείνος με ρώτησε κάπως ειρωνικά: «Δηλαδή τί ακριβώς έχεις να κάνεις σήμερα και είσαι τόσο απασχολημένη;».

Και τί δεν έχω, έπρεπε να του πω. Πώς τόλμησε να με αμφισβητήσει; Είχα να ψωνίσω, να πάρω τα παιδιά απ’ το σχολείο, να τα διαβάσω, να τα πάω αγγλικά, να πλύνω την κουζίνα, δύο προθεσμίες στη δουλειά μου, που έτρεχαν, μια άρρωστη φίλη, που έπρεπε να πάω, για να τη βοηθήσω, σιδέρωμα και πόσα ακόμα. Τελικά, εσείς τί λέτε; Είμαι πολυάσχολη ή δεν είμαι;

Όταν τελείωσα τη λίστα μου, χαμογέλασε.

“Πολλά είναι. Μήπως να κάνεις κανένα διάλειμμα που και που, για να μπορέσεις να απολαύσεις τη ζωή σου και λίγο;”.

Ενοχλήθηκα πολύ από τον τρόπο του και το υφάκι του. Γιατί σκέφτηκε ότι μπορεί να μη μου άρεσε η ζωή μου, όπως είναι τώρα; Είπα απλώς πόσο απασχολημένη ήμουν, όχι ότι ήμουν δυσαρεστημένη. Γιατί να είναι τόσο προκατειλημμένος και κακοπροαίρετος;

Η όλη αλληλεπίδραση μαζί του με άφησε κάπως σκεπτική και προβληματισμένη και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί.

Εκείνη τη νύχτα, αφού έβαλα τα παιδιά για ύπνο, έκατσα λίγα λεπτά μόνη μου στο σκοτάδι να το επεξεργαστώ. Γιατί προσβλήθηκα; Ήταν ένας καλός φίλος, που προσπαθούσε να συζητήσει μαζί μου και δεν το είπε από κακία. Γιατί μια αθώα ερώτηση να τη θεωρήσω επίθεση στο εγώ μου;

Αποδείχτηκε ότι τελικά παρά τα παράπονά μου, μου άρεσε, που ήμουν πολυάσχολη. Είναι αυτό, που λέμε, τραβάτε με κι ας κλαίω. Θέλω να είμαι συνεχώς απασχολημένη κι ας γκρινιάζω όλη την ώρα. Είναι σαν ένα ναρκωτικό, που όσο κακό κι αν μου κάνει, εγώ θέλω να συνεχίσω να το παίρνω.

Φαντάζομαι ότι πολλές από εσάς, που διαβάζετε αυτή τη στιγμή, γνέφετε καταφατικά.

Επιλέγουμε την «υπερ-απασχολίτιδα», προσθέτοντας επιπλέον δραστηριότητες στο καθημερινό πρόγραμμά μας. Περισσότερα tasks στη δουλειά, περισσότερες ευθύνες στο σπίτι και τα συμπιέζουμε όλα όσο περισσότερο μπορούμε σε μια μικροσκοπική τρύπα στο χρονοδιάγραμμά μας.

Τρέξιμο, τρέξιμο, τρέξιμο. Ούτε ο Σπύρος Λούης να ήσουν.

Όλες βλαστημάμε την ώρα και τη στιγμή, που τρέχουμε να τα προλάβουμε όλα. Έχεις αναρωτηθεί, όμως, ποτέ, αφού μας ενοχλεί όλο αυτό και μας βαραίνει, γιατί συνεχίζουμε να το κάνουμε; Μήπως γιατί δεν γίνεται αλλιώς ή μήπως γιατί το θέλουμε κατά βάθος και μας αρέσει, που όλα περνάνε από το χέρι μας;

Στην κοινωνία μας έχουμε εξισώσει την «πολυ-ασχολησιμότητα» με την αυτοπεποίθηση. Συζητάμε συνεχώς για το πόσο απασχολημένοι είμαστε, λες και περιμένουμε να ακούσουμε αυτό το πολυπόθητο «μπράβο», που θα μας τονώσει. Το διαλαλούμε παντού πιο πολύ με χαρά τελικά, παρά με άγχος.

Από τη στιγμή, που ξυπνάμε το πρωί, σχεδιάζουμε τα εκατομμύρια πράγματα, που πρέπει να κάνουμε κατά τη διάρκεια της ημέρας. Ταΐζουμε τα παιδιά λάχα λάχα και μετά ανεβαίνουμε σε έναν τροχό, σαν αυτόν, που έχουν τα χάμστερ στα κλουβάκια τους και αρχίζουμε να τρέχουμε, αγωνιωδώς και ασταμάτητα, λες και η ζωή μας εξαρτάται από αυτό.

Γονείς, ακούστε με: Η ζωή μας δεν εξαρτάται από αυτό.

Πρέπει να σταματήσουμε να πιστεύουμε το ψέμα ότι η αυτοπεποίθησή μας ως γονείς ή σύζυγοι καθορίζεται από το επίπεδο «απασχολησιμότητάς» μας. Εάν επιτρέψουμε στον εαυτό μας να αποτοξινωθεί από την ασάφεια αυτής της έννοιας και ηρεμήσουμε λίγο, ίσως σοκαριστούμε από αυτό που αναδύεται από μέσα μας.

Σκοπός της ζωής σου δεν είναι το να είσαι όσο πιο απασχολημένη γίνεται. Η «υπερ-απασχολησιμότητα» μπορεί να είναι σκόπιμη και παραγωγική, αλλά όταν είσαι μόνιμα απασχολημένη, αυτό είναι σημάδι ότι φοβάσαι μη φανείς ανεπαρκής στους άλλους, αναξιόπιστη ή χωρίς να έχεις έναν σκοπό ζωής.

Πέταξε τον τροχό του χάμστερ για μια στιγμή. Ξέφυγε από αυτόν τον εθισμό.

Πάντα θα υπάρχουν πράγματα, που πρέπει να γίνουν, υποχρεώσεις, που πρέπει να φέρεις εις πέρας, ανεξάρτητα από το πόσο κουρασμένη ή ταλαιπωρημένη είσαι. Οι περισσότεροι από εμάς μπορούμε να αφήσουμε κάτι στην άκρη άφτιαχτο, χωρίς να χαλάσει ο κόσμος γύρω μας. Θα κάνεις καλό στον εαυτό σου και στην οικογένειά σου.

Τα σημαντικά πράγματα συμβαίνουν σε ήσυχες στιγμές. Αξίζει να τα δοκιμάσεις.

Πηγή: scarymommy.com