Αν είσαι μαμά, που δεν θέλει την επιμέλεια του παιδιού της, δεν πειράζει!

“Ο πρώην μου κι εγώ έχουμε κοινή επιμέλεια της 8χρονης κόρης μας και έχω αρχίσει να σκέφτομαι να του ζητήσω να την πάρει αποκλειστικά”

Αυτά έγραψε μια μαμά σε μια ομάδα στο Facebook πρόσφατα. Μου κόπηκε η αναπνοή, όχι τόσο για αυτά, που έγραφε, όσο για το θάρρος της να τα ομολογήσει και να είναι τόσο ειλικρινής.

Αμέσως κι άλλες μαμάδες μοιράστηκαν τις ιστορίες τους για την κατάθλιψη, την απογοήτευση και τις κρυφές τους επιθυμίες για περισσότερη βοήθεια από τους μπαμπάδες των παιδιών τους. Σκέφτηκα, πώς αισθανόμουν κάποτε εγώ: από τη μία χάλια, όταν έπρεπε να αποχωριστώ τα παιδιά μου, για να πάνε στο μπαμπά τους και από την άλλη να τον παρακαλάω να τα κρατήσει λίγο παραπάνω.

Να έχεις λοιπόν ή να μην έχεις ένα μέρος της επιμέλειας ή ολόκληρη;

Δεν μπορούμε να έχουμε ισότητα των φύλων στην εργασία, στο Κοινοβούλιο ή στην οικονομία, αν δεν έχουμε πρώτα ισότητα στο σπίτι.

Όσο περισσότερο η αντρική στάση συμβάλλει στο να βγάζουν οι γυναίκες λιγότερα και γενικά να έχουν λιγότερη πρόσβαση στο κεφάλαιο, τόσο περισσότερη ανισότητα υπάρχει ανάμεσα στα δύο φύλα.

Οι γυναίκες αναζητούν χαμηλότερα αμειβόμενη εργασία, γιατί έτσι θα έχουν πιο ευέλικτες ώρες εργασίας, ώστε να μπορούν αυτές πρωτίστως να φροντίζουν τα παιδιά τους.

Επίσης, οι γυναίκες αναγκάζονται να εγκαταλείπουν, όλο και συχνότερα, τη δουλειά τους, για να φροντίσουν τα παιδιά ή κάποιον άρρωστο συγγενή σε πολύ υψηλότερο ποσοστό από τους άνδρες.

Είναι συχνό φαινόμενο στα ζευγάρια, γυναίκες με λαμπρές σπουδές να διαλέγουν λιγότερο απαιτητικές και χαμηλότερης αμοιβής δουλειές για χάρη της οικογενειακής ισορροπίας. Μελέτες έδειξαν, ότι οι έγγαμες γυναίκες είναι πιθανό να εγκαταλείψουν την εργασία τους τη στιγμή, που το εισόδημά τους είναι έτοιμο να ξεπεράσει αυτό των συζύγων τους – προφανώς επειδή αισθάνονται, ότι οι γάμοι τους δεν θα μπορέσουν να επιβιώσουν, εάν οι ρόλοι αλλάξουν.

Σε χωρισμούς και διαζύγια, όταν εμπλέκονται και παιδιά, οι μητέρες έχουν την κύρια επιμέλεια με 80% στις περισσότερες περιπτώσεις.

Η άλλη περίπτωση; Επιμέλεια 50-50.

Τουλάχιστον, έτσι μοιράζονται ισότιμα οι ευθύνες των γονέων κι ας πρέπει τα παιδιά να μάθουν να ζουν σε ξεχωριστές οικογένειες.

Με την κοινή επιμέλεια ή την επιμέλεια στον πατέρα, περισσότερες γυναίκες θα είναι ελεύθερες από το βάρος της κύριας φροντίδας των παιδιών και θα έχουν περισσότερο χρόνο, για να συνεχίσουν τη σταδιοδρομία τους και να κερδίσουν. Όταν μια γυναίκα αποτινάξει από πάνω της το ρόλο της παραδοσιακής μάνας και συζύγου, βγαίνοντας από έναν γάμο, θα πάρει καλύτερες αποφάσεις σχετικά με την εξασφάλιση της οικονομικής της αυτονομίας.

Το πιο σημαντικό; Το είπα και παραπάνω. Η γυναίκα θα πάψει να είναι αποκλειστικά επιφορτισμένη με τη φροντίδα των παιδιών.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι είναι τόσο ριζωμένη η αντίληψη, ότι οι μητέρες πρέπει να αναλάβουν τη φύλαξη και τη φροντίδα των παιδιών, που είναι πραγματικά ντροπή, όταν δεν το κάνουν.

Αν μια μητέρα αρνηθεί ή δεν θέλει ή δεν μπορεί να φροντίσει εκείνη αποκλειστικά τα παιδιά της, είναι ασταθής, αμελής ή πάσχει από ψυχολογικά προβλήματα. Αυτό θα σκεφτεί ο καθένας.

Σύμφωνα με στοιχεία, το 18% των γονέων, που πήραν την επιμέλεια των παιδιών τους το 2011, ήταν πατέρες. Το 32% αυτών, δεν έλαβε επί σκοπού κανένα από τα επιδόματα τέκνων, που τους είχαν χορηγηθεί σε σύγκριση με το 25% των μητέρων. Οι λόγοι; Οι μπαμπάδες κερδίζουν περισσότερα από τις μαμάδες.

Επίσης, όπως είπε μια άλλη χρήστης του Facebook: Το ότι παίρνει κάποιες φορές ο πατέρας εξ ολοκλήρου την επιμέλεια, σημαίνει, ότι συχνά η μητέρα μπορεί να μην βρίσκεται και στην καλύτερη θέση. Μπορεί να μη μπορεί να βρει δουλειά. Μπορεί να έχει προβλήματα με αλκοόλ ή ναρκωτικά. Μπορεί να έχει άλλα προβλήματα. Αυτό επιδρά άσχημα στις μητέρες, που δεν μπορούν να στηρίξουν τα παιδιά τους.

Έτσι είναι τα πράγματα και αποτελούν στερεότυπο.

Πρέπει, όμως, να αντιμετωπίσουμε τις προκαταλήψεις μας και να παραιτηθούμε από κάθε κριτική προς τις γυναίκες, που επιλέγουν να αποχωρήσουν από το σπίτι τους και από τον πρωταρχικό ρόλο του φροντιστή των παιδιών. Οι μαμάδες, που παραμένουν στο σπίτι δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι είναι πιο επιρρεπείς στην κατάθλιψη, στο θυμό, στην ενδοοικογενειακή βία και στη φτώχεια, ειδικά μετά το τέλος του γάμου ή μιας σχέσης.

Σε προσωπικό επίπεδο, η μοιρασιά της επιμέλειας ήταν τόσο εξιλεωτική και καθαρκτική. Όταν είσαι μόνη μαμά υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα, που μπορούν να συμβάλουν στο αίσθημα της ντροπής: το τέλος ενός γάμου, η εγκυμοσύνη εκτός γάμου, τα λίγα χρήματα, το συναίσθημα, ότι δεν κάνεις πολλά για τα παιδιά σου ή ότι είσαι εντελώς μόνη σε έναν κόσμο παντρεμένων. Αλλά αυτό το ένα πράγμα, που έμαθα μοιραζόμενη τη δική μου ιστορία είναι, ότι δεν είμαι μόνη. Υπάρχουν τόσες πολλές γυναίκες εκεί έξω, που αισθάνονται τα ίδια.

Αισθάνεσαι ντροπή, επειδή είσαι μόνη μαμά; Θες να έχεις λιγότερο χρόνο με τα παιδιά σου; Το να είσαι γονιός, σου στερεί την ελευθερία σου; Δεν πειράζει να νιώθεις, όπως νιώθεις. Είμαστε πολλες!

Πηγή: wealthysinglemommy.com