Τί γίνεται με τα online προσωπικά σου δεδομένα μετά θάνατον;

Την προτελευταία φορά που ήμουν στο αεροπλάνο μου πέρασε από το μυαλό η ιδέα πως μπορεί να πέσει. Κουνούσε σαν να σερνόμασταν πάνω στα σύννεφα, το λαμπάκι για τις ζώνες ήταν μόνιμα αναμμένο, και κάθε λίγο αυτό το κουδούνισμα (όταν κάποιος πρόκειται να μιλήσει για να σου πει οτι οι τουαλέτες είναι ανοιχτές ή ότι πετάμε πάνω από τις Άλπεις και δείτε τις κοιλάδες, ή στην προκειμένη, πέφτουμε οπότε προσέξτε λίγο με τους καφέδες σας γιατί μπορεί να κάψετε τον διπλανό) μας προετοίμαζε για κάποια ανακοίνωση, αλλά ποτέ κανείς δεν μιλούσε. Είχα πειστεί πως είναι τα συστήματα ασφαλείας του αεροπλάνου που ένα ένα έβγαιναν εκτός λειτουργίας.

Τελικά δεν πέσαμε, αλλά όπως και ο Ross Geller στο επεισόδιο όπου μια εξάτμιση κάνει μπαμ και νομίζει πως κάποιος τον πυροβόλησε, είχα μια near death experience, και σκεφτόμουν πως είναι σχεδόν σίγουρο πως όλοι θα πεθάνουμε κάποια στιγμή. Και λέω σχεδόν γιατί η Google έχει επενδύσει σε μια εταιρεία που ονομάζεται Calico και πειραματίζεται με την παράταση της ζωής από 20 έως 100 χρόνια. Αν τα καταφέρει τότε θεωρητικά θα βρεθεί μια άλλη εταιρεία που θα κάνει το ίδιο για 200 χρόνια, και χάρη στον καπιταλισμό, την ελευθερη αγορά και την κατανάλωση, κάποια στιγμή μέσα στο 2400 θα βρεθούμε με την επιλογή της αθανασίας.

Από την άλλη, υπάρχουν αρκετές πιθανότητες η Calico να μην τα καταφέρει. Ή ακόμα χειρότερα, να μην τα καταφέρει αρκετά γρήγορα. Φαντάσου να είσαι ετοιμοθάνατος σε κάποιο νοσοκομείο, και στην τηλεόραση να βλέπεις έκτακτο δελτίο ειδήσεων πως μια εταιρεία από την Καλιφόρνια κατάφερε να αντιστρέψει τη γήρανση. Μεγάλη στεναχώρια.

Έχοντας το πρώτο σενάριο σαν αρκετά πιο πιθανό, σκέφτηκα πως αν γίνει η μ@κία εκεί που δεν το περιμένεις, τι θα γίνει με τα online προσωπικά σου δεδομένα; Τα περισσότερα από αυτά βρίσκονται στη Google, την Apple και τη Microsoft, και σε social media λογαριασμούς. Και δεν αναφέρομαι σε στοιχεία που οι εταιρείες χρησιμοποιούν για να προσφέρουν καλύτερο targeting στους διαφημιστές τους. Εννοώ χρήσιμες πληροφορίες, λογαριασμοί, χρήματα, κωδικοί, έγγραφα. Δεν θα σταματήσει η γη να γυρίζει, και οι άνθρωποι με τους οποίους έχεις κάποια σχέση σίγουρα θα χρειαστούν κάποιες από αυτές τις πληροφορίες. Οπότε μπήκα στη διαδικασία να μάθω πως μπορείς να οργανωθείς.

Η Google παρέχει την καλύτερη υπηρεσία. Ονομάζεται Inactive Account Manager, και μέσω αυτής ο κάθε ένας μπορεί να επιλέξει τι θα γίνει με τα δεδομένα του σε περίπτωση που ο λογαριασμός μείνει ανενεργός για 3,6, 9 ή 12 μήνες (κανένα login από καμία συσκευή σε κανένα από τα προϊόντα / υπηρεσίες που προσφέρει η Google). Ο χρήστης μπορεί να επιλέξει την απόλυτη διαγραφή ή μπορεί να επιλέξει τα δεδομένα του να αποσταλλούν σε κάποιο πρόσωπο της επιλογής του. H υπηρεσία Inactive Account Manager βρίσκεται στο Settings / Data Tools μέσα στο λογαριασμό της Google, και είναι δωρεάν.

Η Apple θέλει τα λεφτά σου και η Google θέλει τα δεδομένα σου, για αυτό οι περισσότερες υπηρεσίες της είναι δωρεάν.

Μιλώντας για την Apple, όπως και σε πολλούς άλλους τομείς έτσι και στο θέμα του θανάτου, οι τύποι είναι αρκετά δυσκοίλιοι. Ο λογαριασμός, είτε είναι email είτε κάποιο iTunes με media που έχουν κοστίσει χιλιάδες ευρώ, δεν μεταφέρεται. Αυτό σημαίνει πως αρχεία και υλικό που μπορεί να βρίσκεται οπουδήποτε σε servers της Apple καλό θα είναι να υπάρχουν και κάπου αλλού.

Το Facebook είναι αρκετά καταθλιπτικό με τις υπηρεσίες που προσφέρει. Υπάρχει η δυνατότητα να κάνει κάποιος Export τα δεδομένα, αν κάποιος συγγενής δείξει το πιστοποιητικό θανάτου, αλλά υπάρχει και η σούπερ θλιβερή επιλογή του Memorialize, όπου κάποια ευαίσθητα δεδομένα αφαιρούνται από το λογαριασμό, το profile γίνεται ορατό μόνο στους φίλους, και εκείνοι μπορούν να γράφουν στον τοίχο ή να ανεβάζουν φωτογραφίες από τότε που μαζί με τον νεκρό, ξερνούσαν στις τουαλέτες κάποιου φτηνού ξενοδοχείου στα Κουφονήσια.

To Yahoo είναι εξίσου δυσκοίλιο με την Apple στο θέμα του θανάτου, με τη διαφορά ότι αν του δείξει κάποιος πιστοποιητικό θα διαγράψει τουλάχιστον το λογαριασμό και όσες υπηρεσίες σχετίζονται με αυτό.

Το Twitter προσφέρει ένα αρχείο με όλα τα tweets που έκανε ο νεκρός, αν λάβει φυσικά τα απαραίτητα δικαιολογητικά. Αρκετά άχρηστο γιατί στο Twitter κανείς δεν γράφει σοβαρά πράγματα, εκτός από εκείνους που ασχολούνται με την πολιτική οι οποίοι γράφουν πολύ σοβαρά πράγματα αλλά κανείς δεν τους παίρνει σοβαρά.

H Microsoft στους λιγοστούς ανθρώπους που μοιράζονται ακόμα δεδομένα μαζί της, μπορεί να στείλει έναFloppy Disk CD με όλες τις πληροφορίες, αν βέβαια δει πιστοποιητικό θανάτου.

Το LinkedIn θα σβήσει το λογαριασμό κάποιου αν οι συγγενείς αποδείξουν με έγγραφα πως δεν ζει πια ανάμεσά μας.  Η αλήθεια όμως είναι πως όποιος έχει λογαριασμό στο LinkedIn είναι ήδη νεκρός και δεν το γνωρίζει.

Υπάρχει και μια ακόμα υπηρεσία που λέγεται Planned Departure στην οποία όποιος θέλει στέλνει ότι θεωρεί σημαντικό και δίνει πρόσβαση σε όποιον επιθυμεί. Σε αντίθεση με όλα τα παραπάνω, εδώ υπάρχει κόστος, το οποίο είναι περίπου 2 ευρώ το μήνα, 20 ευρώ το χρόνο, ή 200 ευρώ μια φορά και για πάντα. Φαντάζομαι αν είσαι μεγάλος σε ηλικία το πας με το μήνα, αν είσαι γύρω στα 30-40 αξίζει το πακέτο των 200 ευρώ.

Νομίζω είναι ξεκάθαρο πως η Google προσφέρει την καλύτερη υπηρεσία. Νομίζω επίσης πως αυτό το post δεν θα έπρεπε να το έχω γράψει μια Δευτέρα.

Πηγή: http://www.crackhitler.com/