Η Λένα Μαντά, παιδί μονογονεϊκής οικογένειας, μιλάει για τον καρκίνο

Η Λένα Μαντά σε πρόσφατη συνέντευξή της στο περιοδικό «Όμικρον» και στον Πιερή Παναγή, μίλησε για τη δύσκολη μάχη της με τον καρκίνο, την οικογένειά της και τον σύζυγό της, Γιώργο. Πρόσφατα το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου ανακοίνωσε πως είστε απ’ τους συγγραφείς που καθορίζουν τη ζωή των αναγνωστών τους. Τη δική σας τη ζωή τι είναι εκείνο που την καθόρισε;

“Κυρίως η οικογένειά μου. Γνώρισα τον άντρα μου πριν κλείσω τα 19 μου και παντρευτήκαμε πριν κλείσω τα 20. Αυτός ήταν από μονογονεϊκή οικογένεια γιατί είχε χάσει τον πατέρα του, εγώ από μονογονεϊκή οικογένεια γιατί είχαν χωρίσει οι δικοί μου. Το πάθος μας ήταν ένα: θέλαμε και οι δυο να κάνουμε οικογένεια.”

Ο Γιώργος, ο σύζυγός σας, πόσο επηρέασε τη ζωή σας;
“Χωρίς αυτόν δεν θα ήμουν η Λένα που είμαι σήμερα. Όταν κάνεις οικογένεια σε τόσο μικρή ηλικία, ουσιαστικά, πλάθεις και πλάθεσαι.”

Πόσα χρόνια είστε μαζί;
“Συνολικά 30. Μια ζωή…”

Και αυτό το πλάσιμο που λέτε πώς λειτούργησε σε συνάρτηση με τους χαρακτήρες των δυο σας;
“Τα πρώτα χρόνια ήταν περισσότερο αναγνώριση πεδίου. Ο καθένας έθετε τα θέλω του. Η κοινή συνιστώσα ήταν ότι και οι δυο θέλαμε οικογένεια και παιδιά. Απ’ εκεί και έπειτα δεν υπήρχαν εγωισμοί. Το βασικότερο ήταν πως υπήρχε συζήτηση για κάθε τι έτσι ώστε να μην υπάρχουν δεύτερες ή κρυμμένες σκέψεις. Αυτά που αισθανόμασταν τα λέγαμε έτσι ώστε να ξέρει και ο άλλος με ποιον είχε να κάνει. Αν παίζεις κρυφτό δεν θα βγει συμπέρασμα.”

Στη διάρκεια αυτών των 30 χρόνων, υπήρξαν στιγμές που νιώσατε ότι χάθηκε η επικοινωνία;
“Είναι ορισμένες φορές που αυτό το κανάλι επικοινωνίας φράζει. Ακόμα και όταν λες το σωστό πράγμα ο άλλος το εκλαμβάνει λάθος. Εκεί χρειάζονται γερά νεύρα, υπομονή και χιούμορ. Και ευτυχώς και οι δυο μας είμαστε πλακατζήδες. Κάποιες φορές, όταν τσακωνόμασταν και η κατάσταση έφτανε σε οριακό σημείο ένας απ’ τους δυο πέταγε μια χαζομάρα. Και αν δεν έπιανε ούτε αυτό, με τα χρόνια καλλιεργήσαμε μια ατάκα «ώρα να πάμε για ύπνο» έτσι ώστε να τελειώσει η μέρα. Κοιμόμασταν, αποφορτιζόμασταν και την επόμενη ήταν μια άλλη μέρα. Δεν είναι πάντα εύκολο…Εκείνο που ξέρω στα σίγουρα είναι πως κανένας από τους δυο δεν σκέφτηκε ποτέ ότι εδώ είναι το τέρμα ή ότι μπορεί να χωρίσουμε.”

Μιας και είστε μαζί από τόσο μικρή ηλικία θα περίμενε κανείς ότι με μεγαλύτερη ευκολία θα χωρίζατε για να περάσετε στην επόμενη σχέση.
“Κάποιοι μπορεί να μας το είχαν πει, τότε στην αρχή, αλλά εμείς τους κοιτάγαμε λες και έλεγαν κινέζικα. Δεν μας περνούσε απ’ το μυαλό ότι παντρευτήκαμε για να χωρίσουμε.”

Έπαιξε ρόλο το ότι και οι δυο προέρχεστε από μονογονεϊκή οικογένεια;
“Μάλλον… Εκείνο που ξέρω είναι πως μια σχέση μπορεί να αντέξει τα πάντα εκτός από την ανέντιμη συμπεριφορά. Είχαμε κάνει μάλιστα μια συμφωνία, ακριβώς επειδή ήμασταν μικροί και όλα ήταν μέσα στο παιχνίδι. Είπαμε λοιπόν πως αν συνέβαινε κάτι με κάποιον άλλο, προτού γίνει το χαρακτηριστικό βήμα θα προηγείτο ένα τηλεφώνημα όπου θα έλεγε «τελειώσαμε». Αυτό το είχαμε υποσχεθεί αλλά ευτυχώς δεν χρειάστηκε ποτέ να γίνει αυτό το τηλεφώνημα.”

Μιλήσατε πάντως με τα καλύτερα λόγια για τη στήριξή του στην πρόσφατη περιπέτειά σας με τον καρκίνο.
“Ευτυχώς το προλάβαμε πριν ακουστεί αυτή η λέξη. Σταματήσαμε στο λέμφωμα. Ήταν ένα προκαρκινικό λέμφωμα όπου απαραίτητη προϋπόθεση για αντιμετώπισή του ήταν οι χημειοθεραπείες οι οποίες ολοκληρώθηκαν τον Ιούνιο. Η αλήθεια είναι πως ο Γιώργος ήταν συνέχεια στο πλευρό μου. Έκανα 6 χημειοθεραπείες, των 2 ημερών η κάθε μια… Δεν το πήρα πολύ σοβαρά.”

Δεν σας τρόμαξε όταν το ακούσατε πρώτη φορά;
“Στην αρχή με τρόμαξε. Η λέξη και μόνο σε παγώνει. Ειδικά όταν ξέρεις και τις συνέπειες… Αυτές τις συνέπειες της αντιμετώπισα με σκουφάκι γιατί δεν μπορούσα να υποστηρίξω μια περούκα. Ένιωθα ότι δούλευα τον εαυτό μου, τον κόσμο. Δεν σταμάτησα τις δραστηριότητές μου. Μόνο στο τέλος, επειδή ο οργανισμός εξασθενούσε, ήταν επώδυνο και δύσκολο γιατί είχα παρουσιάσεις σε όλη την Ελλάδα. Μόνο με βαμβάκια και ορούς δεν έκανα παρουσίαση!”

Απ’ την άλλη η επαφή με τόσο κόσμο δεν σας έδινε δύναμη;
“Απίστευτη. Απ’ το να κάθομαι σπίτι να κλαίω τη μοίρα μου και να μιζεριάζω ήθελα να βγω έξω. Ξέχναγα τους πόνους και όλα. Και ο κόσμος ήταν συγκινητικός. Μου έφερναν φυλακτά, προσευχές, μου έκαναν τάματα, είχα τις ευχές τους.”

Υπήρξαν στιγμές που φοβηθήκατε ότι ο θάνατος ήταν κοντά;
“Το θάνατο τον σκέφτηκα απ’ την πρώτη στιγμή που άκουσα τη λέξη καρκίνος. Θυμάμαι ήταν Μάρτιος όταν ξεκίνησαν οι θεραπείες και όταν χρειάστηκε να κατεβάσω τα καλοκαιρινά για να ανεβάσω τα χειμερινά πέρασε απ’ το μυαλό «Θα ζω άραγε να ξανακατεβάσω χειμωνιάτικα;». Είναι σκέψεις που τις κάνεις και που είναι ανθρώπινες. Έκλαψα, στενοχωρήθηκα, λυπήθηκα και δεν σου κρύβω πως εκείνο που με έριξε απίστευτα ήταν όταν χρειάστηκε να ξυρίσω το κεφάλι μου.”

Αυτό για μια γυναίκα πρέπει να είναι απ’ τα πιο επώδυνα στάδια.
“Μα είναι η θηλυκότητα μιας γυναίκας τα μαλλιά της. Η απώλειά τους, επειδή είναι μαζική και άμεση, είναι σοκαριστική. Στις 10 μέρες των χημειοθεραπειών άρχισαν να πέφτουν. Είπα όμως ότι δεν θα κάτσω να δω το τέλος. Πήρα την ξυριστική μηχανή και τα ξύρισα μια και έξω και έβαλα σκουφάκι. Δεν ήθελα να με πάρει άλλο από κάτω. Γι’ αυτό ντυνόμουν, βαφόμουν, έβαζα τα σκουλαρίκια μου λες και θα πήγαινα θέατρο και πήγαινα στο γιατρό.”

Τώρα που πέρασε τι είναι εκείνο που συνειδητοποιήσατε;
“Μετά απ’ αυτή την περιπέτεια κατάλαβα ότι η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή. Κακά τα ψέματα, άνθρωπος χωρίς αρρώστια δεν νοείται. Ευτυχώς πέρασα κάτι που αντιμετωπίζεται. Συνεχίζω να έχω τον άντρα μου, να καμαρώνω το σπίτι μου, τα παιδιά μου, να έχω τις συνήθειές μου – δεν μπορώ να τα αναιρέσω όλα αυτά επειδή είχα ένα λέμφωμα ή επειδή έπεσαν τα μαλλιά μου.”

Την υπέροχη αυτή συνέντευξη, διαβάσαμε στο News.gr