Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή: Η ιστορία του Μινιόν ξεκινάει το 1934, όταν ο Ιωάννης Γεωργακάς, ένα φτωχό παιδί της επαρχίας ανοίγει το πρώτο περίπτερο μαζί με το συνέταιρό του, Άγγελο Σεραφειμίδη με την ονομασία Μινιόν, το οποίο διέθετε μια ευρεία ποικιλία προϊόντων, όπως τσιγάρα, εφημερίδες, στυλό, γυαλιά, είδη καπνού και μια σειρά από χρηστικά μικροαντικείμενα.
Που να φανταστεί ο Γεωργακάς τότε, ότι η μοίρα του Μινιόν ήταν να εξελιχθεί στο μεγαλύτερο κολοσσό της εποχής και ότι ο ίδιος θα γινόταν μία από τις πλέον αξιοσέβαστες και υπολογίσιμες επιχειρηματικές φυσιογνωμίες της σύγχρονης Ελλάδας. Έχοντας ήδη εργαστεί ως σερβιτόρος, στο μπακάλικο ενός θείου του και σε πρατήριο τσιγάρων, είχε «μπει» στα πράγματα και είχε λάβει τις βάσεις, που χρειαζόταν. Λίγο η εμπειρία, λίγο το επιχειρηματικό πνεύμα, φτάσαμε το 1950 στο Μινιόν της Πατησίων, που δεν ήταν πια ένα απλό περίπτερο, αλλά το μεγαλύτερο και πλουσιότερο πολυκατάστημα της Ελλάδας.
Από απλό περίπτερο είχε γίνει ένα δεκαώροφο κτίριο και ο Γεωργακάς, που πλέον έχει μείνει, μόνος μετά την αποχώρηση του Σεραφειμίδη από την εταιρεία, αγοράζει λίγο μετά και το διπλανό του.
Το Μινιόν πέρασε πολλά, αλλά άντεξε: λεηλατήθηκε από δυνάμεις του ΕΛΑΣ, δέχτηκε τον ανταγωνισμό του «Μπιζού», το οποίο προσπάθησε ανεπιτυχώς να αντιγράψει τις μεθόδους του Μινιόν, αλλά και την προσπάθεια σπίλωσης του ονόματος του Γεωργακά με την κατηγορία της προδοσίας. Τίποτα όμως δεν ήταν αρκετό, για να μπορέσει να βλάψει τη φήμη του Μινιόν, που εξαπλωνόταν με τεράστια ταχύτητα.
Στην εποχή της Δικτατορίας, το Μινιόν είναι το μεγαλύτερο κατάστημα της Αθήνας με τεράστια κερδοφορία. Τις ημέρες του Πολυτεχνείου, προσφέρει καταφύγιο σε δεκάδες φοιτητές, που προσπαθούν να ξεφύγουν τη σύλληψη, δίνοντάς τους να φορέσουν ρούχα υπαλλήλων του καταστήματος.
Στη δεκαετία του ’70, το Μινιόν διανύει την πιο ακμάζουσα περίοδό του. Είναι ένα τεράστιο, υπερσύγχρονο πολυκατάστημα, το 11ο μεγαλύτερο σε όλη την Ευρώπη με ετήσιες απολαβές ύψους ενός δισεκατομμυρίου δραχμών.
Ο κόσμος λάτρευε το Μινιόν, γιατί ήξερε, πως ό, τι επιθυμούσε μπορούσε να το βρει εκεί στις καλύτερες τιμές της αγοράς. Δεν υπήρχε κάτι, που να μην έβρισκες στο Μινιόν. Από πινέζες μέχρι και αυτοκίνητα. Οι Αθηναίοι, που ζούσαν εκείνη την εποχή έχουν απ’ το Μινιόν τις καλύτερες αναμνήσεις. Ειδικά την περίοδο των εορτών, ο κόσμος κυριολεκτικά συνέρρεε με τις ουρές να φτάνουν έξω απ’ το κατάστημα. Με τον Άγιο Βασίλη να περιμένει τα παιδάκια και τον Γεωργακά να τους μοιράζει σοκολάτες, υπήρχε καλύτερο μέρος για τα παιδιά εκείνες τις μέρες;
Από πού νομίζετε, ότι ξεκίνησαν οι εκπτώσεις στα μαγαζιά, οι διαφημίσεις στο ραδιόφωνο, η χρήση του Η/Υ, οι κυλιόμενες σκάλες, η λίστα αγορών και η λίστα γάμου και η χρήση του κλιματιστικού; Μα από το Μινιόν φυσικά, πράγμα που μας δείχνει πόσο μπροστά από την εποχή του ήταν. Στις εγκαταστάσεις του λειτουργούσε μέχρι και κομμωτήριο, καφετέρια, εστιατόριο, μπαρ, ακόμα και ταξιδιωτικό γραφείο.
Και κάπου εδώ ερχόμαστε στα Χριστούγεννα του 1980, στη μαύρη χρονιά του Μινιόν. Ήταν παραμονές Χριστουγέννων, όταν στις 3 η ώρα τη νύχτα εκδηλώθηκε πυρκαγιά μετά από εκρήξεις στους τελευταίους ορόφους του πολυκαταστήματος, όπου βρίσκονταν τα εύφλεκτα υλικά, γεγονός, που βεβαιώνει, ότι πρόκειται για εμπρησμό.
42 οχήματα με 135 άνδρες της πυροσβεστικής κατέφθασαν στο σημείο και η ηλεκτροδήτηση διακόπηκε σε όλη την περιοχή λόγω της κατάρρευσης δύο κολωνών της ΔΕΗ έξω από τα καταστήματα. Η καταστροφή ήταν εκτεταμένη. Από το «Μινιόν» απέμεινε μόνο ο σκελετός του κτιρίου με τις ζημίες να ανέρχονται στα 2 δισ. δραχμές.
Η οργάνωση «Επαναστατική Οργάνωση Οκτώβρης 80» ανέλαβε την ευθύνη του εμπρησμού με επιστολή της στις εφημερίδες. Στην προκήρυξη αναφερόταν, ότι «κάθε επιχείρηση, έτσι και αυτές στηρίζονται στην εκμετάλλευση των προλετάριων. Τα αφεντικά εκμεταλλεύονται της ανάγκη των προλετάριων να έχουν ένα εισόδημα για να ζήσουν και τους στριμώχνουν στο μεροκάματο, την αλλοτρίωση και τη μιζέρια».
Ο Γεωργακάς παρόλα αυτά, αρνείται να κηρύξει πτώχευση και ξεκινά απ’ την αρχή. Το νέο Μινιόν άνοιξε σχεδόν αμέσως, αλλά δεν είχε καμία σχέση με το προηγούμενο. Το 1983 πέρασε στα χέρια τού κράτους ως «προβληματική επιχείρηση». Ο Γεωργακάς, μαζί με μια ομάδα επιχειρηματιών, αποκτά ξανά, το 1991, τον έλεγχο της εταιρείας, αλλά ένα χρόνο μετά αποφασίζει να αποχωρήσει οριστικά πουλώντας το μερίδιό του. Ήταν πια 79 ετών και οι δυνάμεις του τον εγκατέλειπαν. Απεβίωσε το 2002 σε ηλικία 90 ετών.
Πλέον, έχουν εμφανιστεί νέοι ανταγωνιστές στο προσκήνιο, όπως ο Λαμπρόπουλος, πράγμα, που δυσχεραίνει την κατάσταση. Άλλα προβλήματα, όπως προβλήματα ρευστότητας, κακές σχέσεις με προμηθευτές, αποκάλυψη κυκλώματος εκβιαστών που λειτουργούσε στον ημιώροφο του κτιρίου, βάζουν τελικά λουκέτο στο Μινιόν το 1998.
«Τον άντρα μου τον έχασα πριν από 14 χρόνια. Ένα χρόνο πριν πεθάνει, περάσαμε έξω από το Μινιόν. Ήταν όλα τόσο έρμα και σκοτεινά που με έπιασαν κλάματα. Έκτοτε δεν ξαναπέρασα από την Πατησίων. Ακόμα και σήμερα με παίρνουν τηλέφωνο άνθρωποι της περιοχής και μου λένε: “Ρημάξαμε, καταστραφήκαμε απ’ όταν κλείσατε”. Κάποιοι άλλοι θυμούνται όταν πήγαιναν παιδιά εκεί. Πήγα προχθές στο φαρμακείο και μου είπαν: “Αχ, κυρία Αμαλία… Χριστούγεννα ίσον Μινιόν. Τι δεν θυμάμαι…”» λέει η κυρία Αμαλία, σύζυγος του Γεωργακά.
Φήμες λένε, ότι το Μινιόν θα ξανανοίξει…Ποτέ, όμως, δεν θα ξαναγίνει, όπως παλιά…Είδωμεν…
*Τις φωτογραφίες αντλήσαμε από http://www.mixanitouxronou.gr και από τη σελίδα «Μινιόν Το Πολυκατάστημα της Αθήνας» στο facebook.
Σχόλια