Ελεύθερη (ποτέ) ξανά

Γράφει η Μαρίνα Χατζηχαραλάμπους…

Έλα μαμά, πες μου, πώς ένιωσες την πρώτη φορά που βγήκες χωρίς το μωρό σου; Για να ψωνίσεις κάτι, για να πας σε έναν γιατρό ή για να πας στο γυμναστήριο, να πιείς έναν καφέ;

Ένιωσες περίεργα έτσι δεν είναι;

Ένιωσες να σου λείπουν κομμάτια απο το σώμα και την καρδιά σου.

Ένιωσες πιο ανάλαφρη, μα με μικρά βαρίδια στα πόδια.

Ένιωσες πιο ελεύθερη, μα με μια αόρατη αλυσίδα στη μέση.

Κοίταξες αχόρταγα γύρω σου, ανέπνευσες βαθιά, προσπάθησες να ισιώσεις τη πλάτη σου, να θυμηθείς πως περπατούσες έξω πριν κάνεις παιδί. Θυμάσαι, αλλά δεν είναι το ίδιο, κάτι συμβαίνει διαφορετικό. Έχεις έννοια! Θέλεις να γυρίσεις γρήγορα πίσω, δεν παρακολουθείς τι γίνεται γύρω σου, είσαι αφηρημένη, στο μυαλό σου τριγυρίζουν χίλιες δυό σκέψεις για το παιδί. Αλλά προσπαθείς, έχεις ανάγκη να το απολαύσεις λίγο, είσαι μόνη! Κι αυτό το μόνη κρύβει μια μικρή απελευθέρωση. Μα η απελευθέρωση αυτή σκοντάφτει σε τύψεις, σωστά;

Θα βγείς, θα ξαναβγείς, θα πας πάλι για ψώνια, θα πας στη δουλειά, θα πιείς καφέ, ποτό, αν είσαι τυχερή το μωρό σου θα μείνει και βράδυ με τη γιαγιά, θα κοιμηθείς με τον άντρα σου, θα πας εκδρομή, όμως θα νιώθεις πάντα πια μισή.

“Όταν είσαι γονιός πρέπει να αντέχεις να ζεις με την καρδιά σου έξω απο το σώμα σου”, διάβασα κάπου. Δεν είναι τιμωρία, είναι ευλογία, είναι αγάπη, είναι μεταμόρφωση, είσαι μαμά.

Βάλε τις τύψεις σου στην άκρη για λίγο, πάρε ανάσα, έναν καφέ, άκου μουσική, προσπάθησε να συγκεντρώσεις τα μάτια σου στις λέξεις ενός βιβλίου, κοίταξε γύρω σου ξανά, μην βιαστείς πολύ να γυρίσεις πίσω. Δεν είναι κακό να απολαμβάνεις και κάτι άλλο, σου φέρνει ισορροπία που την έχεις τόσο ανάγκη.

Μάθε, συνήθισε να προχωράς με την έννοια, όσα ζεις έξω απο τον μωρουδόκοσμο σου χρειάζονται.

Σου χρειάζεται να θυμηθείς τί να φορέσεις, πώς μπαίνει η μάσκαρα και το κραγιόν, σου χρειάζεται να βάψεις τα μαλλιά σου, να πιάσεις κουβέντα για τη δουλειά, σου χρειάζεται να πας θέατρο, να δεις μια ταινία, να περπατήσεις λίγο αμέριμνη, να χορέψεις, να μάθεις τί έγινε, να γελάσεις δυνατά. Κάθε εικόνα, ήχος, μυρωδιά που παίρνεις βγαίνοντας απο τον καινούριο σου μικρόκοσμο χρειάζεται και σε ανανεώνει με πολλούς τρόπους που ίσως δεν μπορείς να σκεφτείς και σε φέρνει πιο κοντά στο παιδί σου με άλλους τόσους τρόπους που δεν μπορείς να φανταστείς.

Ξέρω ακριβώς πώς νιώθεις, μαμά, πως παλεύεις να ξαναβρείς και να τα βρεις με τους ρόλους σου, ακούω τις σκέψεις, τους φόβους σου στ’αυτιά μου και δεν έχω γιατρικό. Αλλά δεν χρειάζεσαι γιατρικό, μόνο συμφιλίωση κι αυτή έρχεται αργά και σταθερά και δεν είναι μόνη, σε κάθε συλλαβή της θα βρεις πλεγμένες τύψεις, φόβους, άγχη, αμφισβήτηση, ανησυχία. Θα μάθεις πώς μαζί με το παιδί σου, γεννήθηκε και ο εαυτός σου αλλιώς. Μάθε να βλέπεις τον κόσμο μέσα απο τη νέα σου ματιά χωρίς να σκοντάφτεις διαρκώς στις τύψεις σου. Και τότε θα δείς που θα πάρουν τη θέση τους στο κουτάκι τους και θα τις αφήνεις να βγαίνουν μόνο για να σε κάνουν καλύτερη στον καινούριο σου υπέροχο ρόλο.

Συνέχισε να βγαίνεις, να περνάς όμορφα, κάνε πράγματα που αγαπάς, πάρε ανάσες.

Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς,

μια μαμά

Πηγή: http://nouazetamefountouki.gr/