44χρονη μητέρα παρασύρθηκε από μηχανή, εγκαταλείφθηκε και ξεψύχησε – Έκκληση για μάρτυρες

Ασυνείδητος οδηγός μηχανής παρέσυρε και εγκατέλειψε την 44χρονη Χρυσούλα Σπαγαδώρου. Η Χρυσούλα χτύπησε στο κεφάλι. Έμεινε αβοήθητη.. πεσμένη στο δρόμο. Η φίλη της κάλεσε βοήθεια. Μεταφέρθηκε στον Ευαγγελισμό όπου και διεγνώσθη εσωτερικό αιμάτωμα. Οι γιατροί όμως δεν κατάφεραν να τη σώσουν. Δυστυχώς, η ίδια κατέληξε τέσσερις μέρες μετά αφήνοντας ορφανά δυο ανήλικα κοριτσάκια ενώ οι συγγενείς της δώρισαν τα όργανά της.

«Είμαι σοκαρισμένος. Έμειναν πίσω δυο μικρά παιδιά στα οποία ακόμα δεν έχω πει ότι η μητέρα τους “έφυγε”. Η αστυνομία δεν με έχει ενημερώσει για τον οδηγό της μηχανής. Δεν έχουμε κανένα στοιχείο στα χέρια μας» λέει σοκαρισμένος ο σύζυγός της 44χρονης γυναίκας.

Η έκκληση για μάρτυρες της οικογένειας

Την Τρίτη, 13 Φεβρουαρίου 2018, περί ώρα 21:30, στη Λεωφόρο Κηφισίας, στο ύψος του μεγάρου Στασινόπουλου (κοντά στη διασταύρωση με οδό Πάγκα), λίγα μέτρα από τον κινηματογράφο ΔΑΝΑΟ και στο ρεύμα πορείας προς Αθήνα, ένα δίκυκλο όχημα (παπάκι), το οποίο οδηγούσε άγνωστος, παρέσυρε και τραυμάτισε θανάσιμα, την πεζή Χρυσούλα Σπαγαδώρου που διέσχιζε εκείνη τη στιγμή το οδόστρωμα στο παραπάνω σημείο. Παρακαλείται όποιος γνωρίζει ο​,​τιδήποτε σχετικά με τις συνθήκες του παραπάνω δυστυχήματος να επικοινωνήσει με τις αρμόδιες αστυνομικές αρχές (Τροχαία Αττικής, Τηλεφωνικό Κέντρο 210 5284000) ή τους δικηγόρους Γιώργο Μιχαλόπουλο και Κώστα Κρεμμύδα (τηλέφωνα 6972122381 – 6977408686).

Η συγκλονιστική μαρτυρία ενός περαστικού

Ο Vardis Marinakis ήταν παρών εκείνη την ημέρα και στον προσωπικό του λογαριασμό και όπως γράψαμε σε άρθρο μας εδώ, περιέγραψε τα παρακάτω:

Κατεβαίνω Κηφισιάς χτες το βράδυ. Αυτοκίνητο, μουσική, επιστροφή σπιτάκι μετά από μπάλα. Περνάω έξω από το Δαναό και βλέπω μια καλοντυμένη γυναίκα 40 χρόνων να διασχίζει αυτοσχεδιάζοντας τη λεωφόρο περνώντας στη μέση του δρόμου ανάμεσα από τα σταματημένα αυτοκίνητα. Ένα παπάκι έρχεται πατημένο και πέφτει πάνω της… Φρενάρω. Το βλέπω σε αργή κίνηση: το πρόσωπό της λάμπει για μια στιγμή από το φως της μηχανής καθώς γυρνάει και το βλέπει να τη χτυπάει. Η γυναίκα σωριάζεται. Το παπάκι δεν πέφτει και κάνει δεξιά, σταματάει και κοιτάει προς τα πίσω. Είναι ένας εικοσάχρονος χωρίς κράνος. Βγαίνω έξω και βλέπω τη γυναίκα μπρούμυτα στο οδόστρωμα. Ακίνητη, τα μαλλιά της απλωμένα, το αίμα δημιουργεί ήδη λιμνούλα γύρω από το κεφάλι της. Μαζεύεται κόσμος. Κοιτάω ξανά προς τα παπάκι. Πουθενά. Εξαφανίστηκε… Η κολλητή της γυναίκας που σωριάστηκε είναι σε κατάσταση σοκ. Σινεμά πηγαίνανε. Αν πέρναγε κανονικά από το φανάρι η φίλη της τώρα θα γελάγανε μαζί. Δημιουργείται μποτιλιάρισμα γύρω μας καθώς ο κόσμος περνάει και κοιτάει. Κανείς δεν τολμάει να σηκώσει τη γυναίκα μιας κι έχει χτυπήσει στο κεφάλι. Το αίμα πηχτό φαίνεται στη βάση των μαλλιών. Το πρόσωπό της κρυμμένο στην άσφαλτο.

Παίρνουμε το ΕΚΑΒ, το 100, τον άντρα της, ό,τι μπορούμε. Το ξέρουμε πως η γυναίκα θα χαθεί αν αργήσουν. Προτείνω στη φίλη της να της μιλάει για να της δώσει κουράγιο και να την κρατήσει ξύπνια. Της πιάνω το χέρι, είναι πολύ ζεστό. Όταν σηκώνομαι τα δάχτυλά μου έχουν το αίμα της. Η φίλη της μας φωνάζει πως δεν αντιδράει πια η πεσμένη γυναίκα. Ένας macho άντρας που ξέρει κάτι από πρώτες βοήθειες την καθησυχάζει πως μόλις κούνησε τα πόδια της. Ξεκινάει ο κλασικός μικρο καυγάς πάνω από το κεφάλι της κακόμοιρης γυναίκας για το αν πρέπει να τη βάλουμε ανάσκελα. Ο macho άντρας επιμένει να τη γυρίσουμε μην πνιγεί από το αίμα. Είχε δίκιο. Τη γυρνάει και τη φωτίζει στο πρόσωπο με το φακό του κινητού και τη ρωτάει πράγματα για να συνέλθει. Η γυναίκα αρχίζει να τραντάζεται με στομαχικούς σπασμούς. Κάνει έναν τεράστιο εμετό που ανακατεύεται με το αίμα πάνω στην άσφαλτο. Βλέπω το φως μιας σειρήνας στο βάθος να έρχεται προς την κατεύθυνσή μας. Το ανακοινώνω στην «ομάδα» κι ανακουφιζόμαστε. Οι δέκα άνθρωποι που είμαστε γύρω της κάνουμε σήματα και φωνάζουμε ανήμποροι, σα ναυαγοί ανάμεσα στο κυκλοφοριακό κομφούζιο. Το ασθενοφόρο προς έκπληξη όλων καθώς πλησιάζει αλλάζει λωρίδα κι αρχίζει να απομακρύνεται. Παίρνω πρωτοβουλία, διασχίζω το δρόμο, προλαβαίνω το ασθενοφόρο και μιλάω με το συνοδηγό. Μου λέει πως έχουν άλλο ασθενή και μου ζητάει να ξαναπάρω το ΕΚΑΒ.

Του λέω πως έχουμε μια γυναίκα βαριά χτυπημένη και πως θα την χάσουμε αν δεν βοηθήσουν. Μου λέει πως με καταλαβαίνει αλλά δεν χωράει πίσω, δεν μπορούν να πετάξουν έξω το άλλο περιστατικό. Τους εκλιπαρώ να σταματήσουν έστω για λίγο να μας πουν τι να κάνουμε με τη γυναίκα. Μ’ αυτά και μ’ αυτά σταματάνε. Τους ακούω να μαλώνουν με το ΕΚΑΒ που τους λέει στον ασύρματο πως το άλλο ασθενοφόρο είναι ακόμα στο Σισμανόγλειο. Ανοίγουν τις πίσω πόρτες και βλέπω πως το ασθενοφόρο είναι άδειο τελικά. Δεν υπάρχει κάποιος άλλος ασθενής… Δε με νοιάζει το ψέμα τους εκείνη τη στιγμή. Βγάζουν το φορείο, τη σηκώνουμε και μπαίνει μέσα στο ασθενοφόρο που την πάει Ευαγγελισμό. Με πιάνουν λυγμοί. Σκέφτομαι μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα τι βρήκε αυτή τη γυναίκα, πόσο συγκινητική ήταν η βοήθεια όλων των περαστικών, πόσο εγκληματικά φέρθηκε ο οδηγός της μηχανής που την παράτησε αλλά κι οι άνθρωποι του ΕΚΑΒ που ήθελαν να φύγουν αρχικά… Πόσο πρέπει να προσέχουμε στο δρόμο γιατί είμαστε ένα τίποτα όταν πέσει η λαμαρίνα πάνω μας. Ένα τίποτα.

Μόλις τώρα μίλησα στο τηλέφωνο με τη φίλη της γυναίκας που χτύπησε και μου είπε πως είναι στην εντατική. Οι πιθανότητες να ζήσει είναι ελάχιστες.