Τί θυμάσαι από τη πρώτη σου μέρα στη μονογονεϊκή ζωή;

Σας βρήκαμε στη σελίδα μας στο facebook, σας ρωτήσαμε τί θυμάστε από τη πρώτη σας μέρα ως μονογονείς, τί συνέβη και αν θα αλλάζατε κάτι από τη ζωή σας σήμερα και η ερώτησή μας ήταν αφορμή να μας πείτε πολλές όμορφες και προπάντων αισιόδοξες ιστορίες. Δικό σας λοιπόν!

Μαρίνα: Η Απόφαση μου αποδείχτηκε σωστότατη,,, αφού αποτέλεσε ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ψυχική, ψυχολογική και σωματική για μένα και την ακριβοθυγατέρα μου,,, Δυσκολίες πολλές,,, θυσίες έως εσχάτου,,, όμως,,, καμαρώνω σαν κουκουβάγια την 13χρονη κόρη μου,,, και τον εαυτό μου στον καθρέπτη που άντεξα,,, στις δυσκολίες και τις δυσλειτουργίες της καθημερινότητας μα κυρίως στο ΣΤΙΓΜΑ μίας κοινωνίας ανδροκρατούμενης,,, στην οποία πολέμησα οχτώ έτη για το διαζύγιο από την μία και ουδέποτε έλαβα ένα ευρώ ως διατροφή παρά τις αποφάσεις των δικαστηρίων,,, 13 χρόνια μετά έχω να πω ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΗ ΓΟΝΕΑΣ και ΚΑΜΑΡΩΝΩ,,, .!!! Τι θα συμβούλευα; Τέλος στον συμβιβασμό μίας σωματικής η ψυχολογικής κακοποίησης .!!!

Στέφανος: Πέρασα μαζί της τα δεκατρία πιο όμορφα χρόνια της ζωής μου. Ήταν έξυπνη, δημιουργική, καλλιεργημένη ηθικά και πνευματικά, πρακτική, ταξιδιάρα και όμορφη. Να πάρει ευχή, αυτό το κορίτσι τα είχε όλα και δεν τσιγκουνευόταν!
Το σώμα της δεν άντεξε τις ακτινοβολίες και την χημειοθεραπεία και το κορίτσι μου πέθανε πριν από έξι μήνες.
Η πρώτη μέρα ήταν σαν να έβγαζα τον σκύλο βόλτα. Ήμουν σε σταθερή απόσταση από τον εαυτό μου, ίσα με δυο-τρία μέτρα και με πήγαινα μόνο όπου έπρεπε. Κρατούσα το κεφάλι χαμηλά, για να στάζουν τα δάκρυα ανάμεσα στα γυαλιά, χωρίς να κυλάνε στα μάγουλα και παγώνουν από τον άνεμο. Κρατούσα το βλέμμα μου καρφωμένο στο πεζοδρόμιο, για να μετράω πλακάκια και να μη σκέφτομαι. Όταν σκεφτόμουνα ήθελα να πάω να την βρω. Ήξερα όμως ότι έπρεπε να μείνω εδώ για να φροντίσω τη μικρή μας. Την επόμενη τα ίδια και την μεθεπόμενη που γύρισε η μικρή μου σπίτι, της το ανακοίνωσα, ¨αγάπη μου το σώμα της μανούλας δεν άντεξε και πέθανε¨. Χωθήκαμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου και μείναμε έτσι για…. και εγώ δεν ξέρω πόσο. Όταν σηκωθήκαμε ήταν μούσκεμα όλα. Ρούχα, καλύμματα, όλα για το στεγνωτήριο. 
Στο σήμερα τώρα. Το κεφάλι έχει σηκωθεί λιγάκι και έχω σταματήσει να φοράω γυαλιά. Αφήνω τα δάκρυα να τρέχουν πάνω στα μάγουλά μου και το φχαριστιέμαι. Μερικές φορές η μικρή μου δοκιμάζει τα δικά μου και εγώ τα δικά της για να δούμε ποιανού είναι πιο αλμυρά. Εκείνη σχολείο, εγώ με τα μούτρα στη δουλειά, ο καιρός περνάει. Συμβαίνουν και καλά πράγματα. Δεν σκέφτομαι αν θα μπορούσα να αλλάξω κάτι γιατί χαλιέμαι τζάμπα. Γνωρίζω ότι έκανα το καλύτερο που σκέφτηκα και μπορούσα τότε. Η ζωή δεν σταματάει και εγώ θέλω να την ζήσω.

Καλλιόπη: ΕΦΥΓΑ τρεχοντας μολις εκλεισα εναν χρονο παντρεμενη.το σκεφτομουν νωριτερα αλλα τοτε ηταν η στιγμη που ξεχειλισε το ποτηρι!Τοτε εμαθα οτι ειμαι εγκυος!τοτε εχασα την γη!Τελικα ομως οταν ηρθε το τυχερο αστερι μου στη ζωη δεν με πειραξε που ημουν ΜΟΝΗ!Περασαμε 5μηνες μαζι στο νοσοκομειο και χρειαστηκε να γινουν γονιδιακες εξετασεις και εμφανιζεται ο {πα}τερας να τις κανει αφου πρωτα εκανε DΝΑ.Τοσο απανθρωπος!απο τοτε ειμαστε σε δικαστικες διαμαχες.φιλοξενουμε απο τους γονεις κ το μονο αγχος ειναι η ανεργια!εχοντας αντεξει την αγωνια που ειχα για την υγεια του μωρου μου δεν κολωνω πουθενα αρκει να βρω εργασια.σημερα πια απολαμβανω τον γιο μου και οι γονεις μου ξανανιωσαν μαζι του.Τους ευχαριστω!!!

Ζέτα: Ειλικρινά σε εμένα δεν άλλαξε κάτι,ούτε στα παιδιά,ήταν δεν ήταν σπίτι το ίδιο πράγμα.Το μόνο που θυμάμαι έντονα όταν η κόρη μου μου είπε τώρα όλα θα πάνε καλά,τις φιλισα και τις δύο και κοιμηθήκαμε μαζί

Πηνελόπη: ΥΠΕΡΟΧΑ…Κοιμηθηκα ηρεμα μετα απο πολυ καιρο και το πρωι ξυπνησα και ηπια τον καφε μου…απιστευτη γαληνη….Γιατι δεν το ειχα κανει πιο νωρις;

Γιάννα: Η πρώτη μου μέρα σαν μονογονέας χάλια.Σε αντίθεση με όλες τις παραπάνω ιστορίες εγώ ήρθα να δεχτώ μία απόφαση του πρώην άνδρα μου.Χαμένη και μόνη με μία μικρή δυόμιση χρονών και έναν πατέρα ογδόντα τεσσάρων.Από τότε πέρασαν τρεις μήνες.Είμαι όπως στην αρχή χωρίς δουλειά και με μόνη βοήθεια τον πατέρα μου.θα ήθελα να έχω μία δουλειά και να μην χρειάζεται να μένουμε μαζί αλλά προς το παρόν ζω με μία μόνιμη στεναχώρια και άγχος για το πως θα τα βγάλω πέρα και αν θα καταφέρω ποτέ να το ξεπεράσω όλο αυτό και να συνεχίσω με την μικρή μου νεράιδα.

Γαρυφαλλιά: Πως ηταν η πρωτη μερα;;;;;;;;;;;μμμ..εφιλατικη θα ελεγα μιας και δεν ηταν δικη μου αποφαση αν και χρονια πιστευα οτι θα τον χωριζα καποια στιγμημου ηρθε πολυ ξαφνικο…ευτυχως με στηριξαν απιστευτα οι δικοι μου και πλεον εχω βρει εναν αγιο ανθρωπο και προχωραμε την ζωη μας!

Βάσω: Εγω…παρ όλο που εγω το αποφάσισα στην ουσία. …ένιωσα τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια. ..τα όνειρα μου για οικογένεια να γκρεμιζονται…τωρα δυόμισι χρόνια μετά με την κορη μου στα 4μιση. … βρισκω ισορροπίες και ξέρω ότι εγω κι εκείνη είμαστε οικογένεια! Ευχαριστώ την μητέρα μου απο τα βαθη της ψυχής μου για την βοήθεια που μας προσφέρει.

Φανή: Εγω σε αντίθεση με τις υπόλοιπες μανούλες έμεινα έγκυος μετα απο μια σχέση 2μιση ετων…εκεινος εφυγε(στο καλό)…ένιωσα λοιπόν μονογονέας την μαγική στιγμή που έπιασα στα χέρια μου τον θησαυρό μου!!!Κι ενώ μέχρι τότε έκανα κουραγιο και πάλευα με νυχια και με δόντια να μην στεναχωριεμαι,λόγω εγκυμοσύνης,κάποιες λίγες στιγμές που δεν άντεχα κι έκλαιγα ζητουσα χιλια συγνώμη στην ψυχούλα που ζούσε μέσα μου…Με το που γεννήθηκε λοιπόν η ζωή μου τα ξέχασα ΟΛΑ!και τις απείλες του κλπ κλπ…..2μιση χρόνια μετά ευτυχως με την μικρη βοηθεια της μητερας μου προσπαθουμε πολυ κι επιβιώνουμε αρκετα δυσκολα….Εύχομαι σε ολους μας καλή δύναμη!!Να μαστε καλα!!

Χρυσάνθη: Εγώ και το χάος μέσα μου; Να σκέφτομαι πώς θα τα βγάλω σε πέρας.Να πρέπει να στηρίξω τα τριάμισι χρονών παιδιά μου και τον εαυτό μου;Από πού να πιαστώ; Γονείς και συγγενείς πολύ μακριά,ευτυχώς μόνο ΦΙΛΟΙ !!!Χρωστώ ευγνωμοσύνη σε όλους για την στήριξη.Δεν το μετάνοιωσα ποτέ αν και έχω περάσει και περνάω δύσκολα.Με χτυπάνε και εγώ δυναμώνω ακόμα περισσότερο.Βέβαια επειδή το σπίτι είναι εκτός πόλης ,έχω να κοιμηθώ κανονικά 11 χρόνια,είμαι μόνη και φοβάμαι μην τύχη κάτι μέσα στη νύχτα,οπότε δεν κοιμάμαι όπως θάθελα. Δεν με πειράζει,αρκεί που τα παιδιά μου με καταλαβαίνουν.Δεν θα άλλαζα ποτέ την απόφασή μου έστω και αν γύριζα τον χρόνο πίσω.Δόξα τον Θεό όλα καλά και περιμένω ακόμα τα καλύτερα!!!

Αιμιλία: Εγώ πάλι νομίζω πως πάντα ήμουν μονογονεας και ας ήμουν παντρεμένη 13 ολόκληρα χρόνια. Δεν θα ρίξω το βάρος στον πρώην συζυγο,δεν τον παντρεύτηκα με το ζόρι.Εγω ήμουν άπειρη,αφελής και ανόητη που δεν κατάλαβα οτι άξιζα κάτι παραπάνω η μάλλον πολλά παραπάνω.τετοιες μέρες ένα χρόνο πριν κάλεσα τη δικηγόρο για διαζύγιο,μια απόφαση που ανακούφισε πολλούς και τη δέχτηκε και εκείνος αβίαστα.χωρις καβγάδες και εντάσεις.[highlight]Την ίδια περίοδο με μια βδομαδα διαφορα έμαθα οτι δεν θα έχω δουλεια πια και επίσης (για να τριτώσει το κακό)ήρθα αντιμέτωπη με τον καρκίνο[/highlight].Έχω δυο κορίτσια ,τα μπουμπουκάκια μου 11 και 7 και έπρεπε μέσα σε όλο αυτο το κλίμα να ετοιμάσω τα γενέθλια της μεγάλης μου.τελεια;πέρασε ένας χρόνος που τα κατάφερα με τη στηριξητων δικών μου και πολλών φίλων και ειμαι ευγνώμων.περασα και περνάω δυσκολα αλλα δοξάζω το Θεό που δεν λύγισα ,που δεν πείνασαν και δεν κρύωσαν τα παιδιά μου και που έχουν χαμόγελο και ελπίδα.ελπιζω και εύχομαι όλα αυτα να γινουν κάποτε ένα κακό όνειρο που πέρασε και πάει.

Μυρτώ: Την πρώτη μου μερα μετά το διαζύγιο πήρα τους γονείς μου, την κόρη μου και τις θείες μου και πήγαμε για φαγητό σε παραθαλάσσια ταβέρνα!! Φάγαμε του σκασμού και ήμουν πολύ χαρούμενη. Θυμάμαι ο πατέρας μου μου χε πει ” βρε παιδί μου, κάνε ότι λυπάσαι και λίγο, δεν είναι νορμάλ να σαι πια τόσο χαρούμενη…χώρισες και συ κάνεις πάρτυ !!” και του απάντησα ” μπαμπάκα μου, είναι γιορτή σήμερα και κάθε μέρα από δω και πέρα… πίστεψέ με, τόσο χαρούμενη ούτε τη μέρα του γάμου μου δεν ήμουν!! ” Και μου απάντησε ” αμ δεν το βλέπω;;;;; ”  Δεκαοκτώ σχεδόν χρόνια μετά τη μέρα εκείνη δεν έχει έρθει ούτε μία στιγμή, ούτε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου που να μετάνοιωσα για εκείνη την απόφαση !!

Τάνια: Διαβάζω OΛA όσα έχουν γραφτεί KAI σκέφτομαι OTI KAI EΓΩ έχω περάσει από τα ίδια συναισθήματα .ΘEΛΩ NA αναφέρω όμως ENA περιστατικό που είχα με THN μονάκριβη κόρη μου ένα χρόνο μετά TON χωρισμό. Ήμασταν ΛOIΠON σε έναν δρόμο KAI χάθηκα Της ΛEΩ TOTE, “χάθηκαμε δεν ΞEPΩ ΠΩΣ θα γυρίσουμε πίσω ” KAI αυτή μου λέει “εμένα δεν με νοιάζει θα ξαπλώσω πάνω σου γιατί είσαι TO ΣΠITI μου” πόση δύναμη μου έδωσαν τα λόγια της. πήρα φορά KAI τα πήγα καλά μέχρι TΩPA ελπίζω NA τα καταφέρω με THN βοήθεια του θεού KAI Σto μελών! Χωρίς THN βοήθεια του πατέρα της που HTAN KAI EINAI απών.

Ευχαριστούμε τους φίλους του Singleparent.gr που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά μας!

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Τα ονόματα της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά.