«Ο Μύρωνας έδωσε νόημα στη ζωή μου»: Η δημοσιογράφος Ελένη Καλογεροπούλου μιλάει για τον θετό γιο της!

«Προσπέρασε» τα παιδιά όλου του κόσμου, στην Παλαιστίνη, στο Κόσοβο, στο Ιράκ, στην Αφρική και κοίταξε την πόρτα του «Μητέρα» τις μέρες που το αγόρι «έπρεπε να βγει» από το ίδρυμα

«Ο Μύρωνας έδωσε νόημα στη ζωή μου»: Η δημοσιογράφος Ελένη Καλογεροπούλου μιλάει για τη νέα ζωή με τον υιοθετημένο γιο της!

Πηγή: http://www.yiothesia.gr/

«Τι από όλα αυτά θα γράψεις;», με ρώτησε η Ελένη λίγο πριν κλείσει η πόρτα του ασανσέρ. «Μην ξεχάσεις να γράψεις για τους γιατρούς, τη Βυζοβίτη την αντιπρόεδρο, τις ηρωίδες τις βρεφοκόμες». Είχα πάει πρωί και έφευγα απόγευμα. Ούτε τα τηλέφωνα δεν σήκωσε. Όχι για μένα. Για τον Μύρωνα. Κάποτε τρεις μέρες έφευγε από τη δουλειά και μας τάραζε στα τηλέφωνα μη χάσει «τις εξελίξεις». Και για τον Μύρωνα έφυγε φέτος 5 μήνες από το κανάλι. Για να αναπνέει μαζί του. «Κάποτε θα του δώσω να διαβάσει αυτή τη συνέντευξη», την άκουσα να μου φωνάζει. Είχα φθάσει σχεδόν στον δρόμο. Από κάπου ερχόταν μια μουσική. Βαλς; Μου είχε πει ότι το πρωί τού μάθαινε να χορεύει. Μάλλον ο Μύρωνας είχε τελειώσει τα παζλ και είχε επιστρέψει στην ντάμα του.

Την τελευταία φορά που πήγα σπίτι τους, ο Μύρωνας ήταν πολύ βιαστικός. Έπρεπε να φτιάξει δύο παζλ και δεν είχε όρεξη για κουβέντες. Και μετά έπρεπε να βοηθήσει τη μάνα του να φτιάξουν τα παιχνίδια για τους φίλους του. Θα έχουν πάρτι. Ούτε γενέθλια, ούτε γιορτή. Θα γιορτάσουν τα πρώτα τους Χριστούγεννα. «Τα πρώτα Χριστούγεννα που είμαστε οικογένεια».

Το σπίτι, ένα όμορφο φωτεινό διαμέρισμα στον Χολαργό, είναι βομβαρδισμένο με παιγνίδια. Η αλήθεια είναι ότι τα σπίτια της Ελένης ήταν πάντα «βομβαρδισμένα». Κασέτες, χειρόγραφα, βιβλία και βαλίτσες έβρισκες πάντα στα πιο απίθανα σημεία. Στα πλαϊνά του καναπέ όμως, εκεί που κάποτε «χανόταν» το διαβατήριο, τώρα προβάλλει ο Χάρι Πότερ. Ο Μύρωνας στάθηκε διπλά τυχερός. Γεννήθηκε μάλλον σε κάποιον καταυλισμό. Ίσως και να έχει πολλά αδέλφια. Το σίγουρο είναι ότι η μάνα του «φοβήθηκε» με την αρρώστια του και τον πήγε στο Μητέρα. Και η Ελένη, που ποτέ δεν είχε σκεφθεί ότι θα βρεθεί με έναν «έτοιμο» γιο, «προσπέρασε» τα παιδιά όλου του κόσμου, στην Παλαιστίνη, στο Κόσοβο, στο Ιράκ, στην Αφρική και κοίταξε την πόρτα του ιδρύματος τις μέρες που ο Μύρωνας «έπρεπε να βγει».

Η ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

«Ένα μαύρο ζουζούνι γύρναγε γύρω γύρω»

Πότε σκέφτηκες πρώτη φορά να υιοθετήσεις ένα παιδί;

Πάντα τα τελευταία χρόνια, όταν πήγαινα σε πολέμους και έβλεπα παιδάκια ορφανά, τραυματισμένα, το σκεφτόμουν. Κάποια στιγμή μάλιστα προσπάθησα να υιοθετήσω ένα παιδάκι από την Παλαιστίνη, αλλά οι διαδικασίες ήταν πολύπλοκες.

Κι εδώ δεν είναι δύσκολες οι διαδικασίες;

Όχι όσο νομίζουμε. Κι εγώ το φοβόμουν. Πού θα πάω, τι θα πω; Κάποια στιγμή έμαθα ότι ένας φίλος μας, δημοσιογράφος, είχε και αυτός υιοθετήσει ένα παιδάκι. Αυτό μου έδωσε θάρρος.

Και πώς έφτασες στον Μύρωνα;

Το συζήτησα με τις φίλες μου και αρχίσαμε να ψάχνουμε. Έτσι μάθαμε ότι το «Μητέρα» σκόπευε να βάλει μια αγγελία για τον Μύρωνα.

Ήταν μεγάλος και έπρεπε να φύγει από το ίδρυμα;

Ναι, ήταν στο όριο. Ήταν 5 χρόνων. Άρχισα δειλά δειλά να ρωτάω. Δεν ήξερα αν ήθελα να υιοθετήσω ένα τόσο μεγάλο παιδί. Και μαθαίνω ότι είχε πρόβλημα υγείας. Τώρα μου φαίνεται φυσιολογικό, να έρχεται ο Μύρωνας και να μου λέει «μαμά την κορτιζόνη μου», αλλά τότε τρόμαξα.

Η πρώτη φορά που είδες τον Μύρωνα, ποια ήταν;

Πέρυσι, τέτοιες μέρες. Στη χριστουγεννιάτικη γιορτή που έκανε το «Μητέρα». Είχα πάει μαζί με τη γυναίκα τού αδελφού μου, την Ειρήνη. Καθόμασταν πίσω πίσω, φοβόμουν. Ακούω μια φωνή «Μύρωνα, Μύρωνα» και βλέπουμε ένα μαύρο ζουζούνι να γυρνάει γύρω γύρω, να ανεβαίνει πάνω στις καρέκλες, να τρέχει.

Κάποιο σκετς ήταν αυτό;

Όχι, ήταν ο πιο άτακτος. Τον πλησίασα, αλλά δε μου έδωσε καμία σημασία. Η κοινωνική λειτουργός μού είπε πάντως ότι ήμουν πολύ τυχερή, γιατί δεν με είχε φτύσει ή δεν με είχε κλωτσήσει. Συνήθως, όποιος τον πλησίαζε, έτρωγε κλωτσιά.

Είναι σοβαρό πρόβλημα, το πρόβλημα της υγείας του;

Έχει ένα ορμονικό πρόβλημα που θα το έχει σε όλη του τη ζωή. Θυμάμαι την ημέρα που πήγαν να μου μιλήσουν για το πρόβλημα υγείας. Η κ. Κοντοπούλου, η γιατρός του, ήθελε τόσο πολύ να με πείσει ότι αυτό το παιδί αξίζει να έχει μια οικογένεια, που την έπιασε νευρικός βήχας και δεν μπορούσε να μιλήσει.

Θα παίρνει φάρμακα όλη του τη ζωή;

Ναι. Όταν το άκουσα για πρώτη φορά, ομολογώ ότι αναρωτήθηκα γιατί να μπω σε μια τέτοια περιπέτεια. Πήγα παρ’ όλα αυτά να δω τον διευθυντή του Ορμονικού Τμήματος του «Αγλαΐα Κυριακού», τον κ. Χατζηαθανασίου. Μου είπε «έχω 3 παιδιά. Σας λέω ανεπιφύλαχτα ότι αν δεν τα είχα, θα έπαιρνα τον Μύρωνα». Όσο για το πρόβλημα της υγείας, «μη φοβάσαι, έχεις κάνει δυσκολότερα πράγματα στη ζωή σου».

Έχεις αρχίσει να το αποφασίζεις…

Πρόσεξε. Βγαίνω από τον γιατρό και από μια μοιραία σύμπτωση έχουν φέρει τον Μύρωνα για εξετάσεις. Κάθε τόσο σηκώνει το πόδι του και ρίχνει τα άλλα παιδάκια κάτω. Προσπαθώ να τον πλησιάσω. Κοίταγε με ανοιχτό το στόμα έναν πατέρα που είχε στους ώμους του τον γιο του. Και στη συνέχεια πήγε μπροστά στο ενυδρείο. Του λέω: «Ξέρεις τι είναι αυτό Μύρωνα». Μου λέει «θάλασσα». «Τα ψαράκια έχουν μαμά και μπαμπά;», με ρωτάει. Του λέω «έχουν» και τον ρωτάω αν του αρέσει η θάλασσα. «Δεν ξέρω πώς είναι η θάλασσα, δεν έχω πάει ποτέ». Εκεί… έλειωσα.

Πας λοιπόν στο «Μητέρα». Θέλω να μου τα πεις αναλυτικά.

Την ημέρα που πήγαινα να κάνω την αίτηση, σταμάτησα έξω από την πύλη και είπα: «Αν μπεις, δεν θα μπορείς να γυρίσεις πίσω. Έχεις ένα λεπτό να σκεφτείς». Μπήκα και δεν το μετάνιωσα ούτε ένα λεπτό.

Το ότι δεν είσαι παντρεμένη, δεν ήταν ένα εμπόδιο για να σου εμπιστευθούν τον Μύρωνα;

Το «Μητέρα» δεν έκανε καμία έκπτωση. Είδαν τους δικούς μου, τη μητέρα μου. Έκανα πολλές συνεδρίες με την κοινωνιολόγο, με είδε και ψυχολόγος. Το ότι δεν είμαι παντρεμένη, δεν έπαιξε κανένα ρόλο. Έχουμε ευτυχώς εκσυγχρονιστεί.

Ο μόνος που είχε αντίρρηση που δεν είμαι παντρεμένη ήταν ο Μύρωνας. Όταν του είπαν «βρήκες μαμά», αυτός απάντησε: «Ναι, αλλά εγώ θέλω και μπαμπά».

Τώρα που ζείτε μαζί, συνεχίζει να θέλει και μπαμπά;

Συνεχώς ο Μύρωνας ψάχνει να βρει μπαμπά, να μου βρει άντρα. Ήμασταν σε ένα πλοίο, εμφανίζεται ένας κύριος, μεγάλης ηλικίας και μου λέει «κ. Καλογεροπούλου, σας βλέπω στην τηλεόραση, σας θαυμάζω» και ακούγεται δίπλα ο Μύρωνας: «Μπαμπά». Όποιο φίλο μου γνώριζε στην αρχή, είτε ήταν παντρεμένος, είτε χωρισμένος, είτε straight, είτε gay μου έλεγε: «Ο μπαμπάς».

ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ

Την πρώτη φορά στο σουπερμάρκετ μέτρησε τις σακούλες και είπε: «Είμαι πλούσιος»!

Τι έχεις μάθει για τη ζωή του Μύρωνα πριν από το «Μητέρα»;

Η μητέρα του τον άφησε 2 μηνών. Πήγε η γυναίκα και είπε: «Δεν μπορώ να τον μεγαλώσω, χρειάζεται φάρμακα».

Τσιγγάνα;

Ναι. Και από τότε δεν ξανάδωσε σημεία ζωής.

Περίπτωση να εμφανιστεί η μητέρα του Μύρωνα, υπάρχει;

Όχι. Έγινε το δικαστήριο τον προηγούμενο μήνα και δεν εμφανίστηκε. Έτσι θα πάρει και επίσημα το όνομά μου.

Ξέρει ότι δεν είσαι η φυσική του μητέρα;

Ναι, με είχε ρωτήσει «μαμά, τι είναι το «Μητέρα»;». Του λέω «το «Μητέρα» είναι ένα σπιτάκι που πάνε τα φτωχά παιδάκια». «Και ποια είναι αυτή η γυναίκα που με γέννησε;». Λέω «δεν την ξέρω, αλλά επειδή εσύ έχεις μαύρα μάτια, μαύρα μαλλιά και μαύρο δέρμα, φαντάζομαι ότι και αυτή θα έχει τα ίδια». Και μου απαντάει «κι εσύ έχεις μαύρα μάτια, μαύρα μαλλιά και μαύρο δέρμα, κι εσύ και ο θείος και η θεία και η γιαγιά και ο Πάνος».

Η ζωή του στο ίδρυμα αυτά τα χρόνια, δεν του έχει αφήσει σημάδια;

Ο Μύρωνας είναι από τα τυχερά παιδιά. Δεν έχει κακοποιηθεί από τους γονείς του, δεν έχει ζητιανέψει στον δρόμο, δεν τον έχουν χτυπήσει. Έχει όλα τα καλά και όλα τα κακά που έχουν τα παιδιά του ιδρύματος. Ήταν τόσο εξαρτημένος από το ίδρυμα, που του έδινα «Τα 3 Γουρουνάκια» και «διάβαζε»: «Μαρία Μαυροειδή 8-11». Όπως η βρεφοκόμος του, η «μάνα» του στο ίδρυμα διάβαζε τις βάρδιές της. Βέβαια, η Μαρία η βρεφοκόμος τον έπαιρνε τα Χριστούγεννα στο σπίτι της – μαζί με τον άντρα της και τα παιδιά της – και ο Μύρωνας είχε γνωρίσει πώς ζει μια οικογένεια.

Πες μου για την ημέρα που τον παίρνεις οριστικά από το ίδρυμα.

Είναι Πρωτομαγιά. Έχω φοβερή αγωνία, τον πάω σε όλες τις παιδικές χαρές που ξέρω, προσπαθώ να τον εξαντλήσω, τον πάω στη μαμά μου, τον πάω στον ανιψιό μου, παίζει, παίζει, γιατί το άγχος μου είναι πώς θα κοιμηθεί το παιδί σε έναν ξένο χώρο. Γυρίσαμε στο σπίτι και ο Μύρωνας στις 10 έπεσε ξερός στο κρεβάτι. Εγώ όλο το βράδυ ήμουν πάνω από τον Μύρωνα και τον κοιτούσα να δω, αναπνέει, κοιμάται; Το πρωί, ο Μύρωνας ήταν ορεξάτος κι εγώ κουρέλι.

Φαντάζομαι ότι θα είχε συνέχεια απορίες.

Ναι. Μια μέρα είχαν έρθει τα ξαδέλφια του στο σπίτι και προσπαθούσα να του εξηγήσω ότι υπάρχουν «και ξαδέλφια», και ο Μύρωνας έπεσε το βράδυ στο κρεβάτι χαμογελαστός και μουρμούραγε: «Είμαι ξάδελφος, είμαι ξάδελφος, είμαι ξάδελφος».

Μερικά πράγματα δεν θα τα είχε ξαναζήσει.

Όταν γυρίσαμε την πρώτη φορά από το σουπερμάρκετ, μέτρησε τις σακούλες και μου είπε: «Κι αυτή δική μας είναι; Κι αυτή δική μας; Κι αυτή; Είμαι πλούσιος»!

Η πρώτη φορά που είδε θάλασσα;

Περνάγαμε με το αυτοκίνητο από το Φάληρο και ρωτούσε «είναι η θάλασσα;». Και μετά «και αυτή θάλασσα είναι; Κι αυτή;». Αλλά όταν πήγα να τον βάλω μέσα στο νερό, αντέδρασε, έκλαιγε, χτυπιόταν. Στο τέλος του καλοκαιριού όμως έκανε μακροβούτια στα βαθιά.

Προβλήματα έχει η συνύπαρξή σας;

Οι 20 πρώτες μέρες ήταν περίεργες, ήθελε να είναι διαρκώς με κόσμο, του φαίνονταν περίεργο ότι ήμασταν οι δυο μας. Αν δεν του έκανα το χατίρι, κατέβαζε ρολά, δεν μπορούσες να τον προσεγγίσεις. Συμβουλεύτηκα ψυχολόγο και μου είπε να κάνω ό,τι κάνει και αυτός. Δηλαδή χτυπούσε το κεφάλι του στον τοίχο, το χτυπούσα κι εγώ. Ε, στο τέλος γελούσε με αυτό που έβλεπε και το σταμάτησε.

Νέους φίλους έκανε εύκολα;

Ήμουν τυχερή γιατί τον πήγα στον «Μαγικό Αυλό», στο Χαλάνδρι. Όλοι οι νηπιαγωγοί έπεσαν πάνω του. Ένιωσε ασφάλεια και αγάπη. Έκανε φίλους και γυρνούσε ευτυχισμένος στο σπίτι. Το σημαντικό είναι ότι έχω πολλή βοήθεια από την οικογένειά μου. Ο ανιψιός μου, που μέχρι τότε μονοπωλούσε το ενδιαφέρον, λατρεύει τον Μύρωνα, του μαθαίνει πράγματα. Η δε μαμά μου, μπορεί να είναι μια μεγάλη γυναίκα, έχει ξανανιώσει. Μαθαίνει ποιες είναι οι σοκολάτες τής μόδας για να τον δελεάζει.

Έτσι πάντως κινδυνεύει να γίνει ένα κακομαθημένο παιδί.

Εγώ δεν πήρα ένα παιδί για να το κάνω κακομαθημένο. Εγώ θέλω να είμαι μια μάνα κανονική. Σκύλα όταν χρειάζεται. Ο Μύρωνας θα μπει τιμωρία όταν κάνει αταξίες και ας λέω μέσα μου «δεν είναι δυνατόν, τώρα τι κάνω;». Θέλω να κρατήσω μόνο τα καλά που του έδωσε το «Μητέρα». Την πειθαρχία, την τάξη, την αίσθηση της αλληλεγγύης.

Υπάρχουν μέρες που νοσταλγεί την παλιά του ζωή στο «Μητέρα»;

Πριν από 10 μέρες μού ζήτησε να πάμε στο «Μητέρα». Ο καλύτερός του φίλος όμως, ο Γιαννάκης, δεν ήθελε ούτε καν να τον χαιρετήσει. Μάλλον αισθάνθηκε προδομένος γιατί ο Μύρωνας έφυγε και τον άφησε. Φεύγοντας, λοιπόν από το ίδρυμα μου λέει: «Μαμά, το καινούργιο μου σχολείο είναι ακόμα ανοιχτό;». Λέω «ναι». «Η Άλκηστις θα είναι εκεί, μπορείς να περνάς τα κόκκινα να φτάσουμε γρήγορα;».

Η ΕΥΤΥΧΙΑ

«Για τον μόνο που αγωνιώ είναι για τον Μύρωνα, δεν έχω πια υστερίες»

«Γιατί βαρέθηκα να αναλώνομαι σε βαρετές σχέσεις. Τόσα χρόνια έκανα το λάθος που κάνουν και πολλές άλλες γυναίκες. Έψαχνα να βρω τον ιδανικό άνδρα, ο οποίος υπήρχε μόνο στο μυαλό μου. Βίωνα έντονο άγχος. Τι θα γίνει; Τι θέλει; Γιατί δεν με καταλαβαίνει; Κοινώς μπούρδες. Ε, ήρθε η στιγμή που είπα, «έχω τόση αγάπη μέσα μου, γιατί δεν τη δίνω σε ένα πλάσμα που θα την αξίζει πραγματικά;». Και μάλλον έκανα ό,τι σοφότερο μπορούσα να έχω κάνει στη ζωή μου. Έδωσε νόημα στη ζωή μου!».

Τι άλλαξες στην ζωή σου για να «χωρέσει» ο Μύρωνας;

«Τα πάντα. Ζούσα σε ένα σπίτι με θέα την Ακρόπολη, διαβάζοντας βιβλία, σκεπτόμενη τους άνδρες και την δουλειά. Γκρίνιαζα, έκανα την τρίχα τριχιά. Και άλλαξα σπίτι, ήρθα στον Χολαργό, εδώ που έχω μεγαλώσει, στους παιδικούς μου φίλους. Για τον μόνο που αγωνιώ είναι για τον Μύρωνα, δεν έχω πια υστερίες. Ο Μύρωνας έκανε ένα ανθρωπάκι στο Νηπιαγωγείο! Αυτό είναι ζωή Σταύρο μου, δεν είναι ζωή να κάθεσαι να μιζεριάζεις και να λες: «Γιατί δεν με αξιοποιούν στη δουλειά;», «Γιατί δεν με καταλαβαίνουν οι άνδρες;». Ξέρω πολλές γυναίκες που είναι στην ίδια κατάσταση με μένα. Είναι μόνες τους, «αυτάρκεις» και ζουν μια ψευδαίσθηση. Τη ζωή όμως τη ζεις μέσα από την οικογένεια. Μπορεί να μην έχω άνδρα, έχω οικογένεια».

Τον έχεις αφήσει καθόλου όλο αυτό το διάστημα;

«Ναι, έχω τα επαγγελματικά μου ταξίδια. Λιγότερα, αλλά πρέπει να πάω».

Φοβάται όταν φεύγεις;

«Καθόλου, γιατί του εξηγώ δύο ημέρες πριν ότι έχω δουλειά, του δείχνω στον χάρτη πού πάω. Πήγα στη Φινλανδία· ε, του είπα κι ένα ψεματάκι, ότι συνάντησα τον Άγιο Βασίλη και μου είπε ότι περιμένει το γράμμα που θα του γράψει ο Μύρωνας».