Ζούσα το πένθος μέσω της μητέρας μου

Τα σχόλια που μας αφήνετε κατά καιρούς είναι πολύ σημαντικά για εμάς. Δημιουργούν όμορφους διαλόγους, προάγουν την ανταλλαγή απόψεων και βοηθούν τους θεματοθέτες αλλά και όλους όσοι βρίσκονται σε ανάλογη θέση, να δουν τα πράγματα πιο σφαιρικά και έξω από τη δική τους κλειστή πραγματικότητα. Ξεχωρίσαμε τα σχόλια δύο αναγνωστών που μας μετέφεραν τις εμπειρίες τους και το πώς έζησαν το πένθος σαν παιδιά και θεωρήσαμε ότι αξίζει να σας τα μεταφέρουμε.

Ο πατέρας μου έφυγε πρίν 20 χρόνια αλλά εγώ ακόμα τον πενθώ μέσω της μητέρας μου, σαν να έφυγε χθες!
“Έχασα τον μπαμπά μου όταν ήμουν 10 χρονών. Ήμασταν μια πολύ αγαπημένη οικογένεια και δεν είχαμε προβλήματα. Ξαφνικά ένα βράδυ μας κάλεσαν και μας είπαν ότι ο πατέρας μου πέθανε από ανακοπή. Εγώ 10 ο αδερφός μου 12. Μέχρι σήμερα, σχεδόν 20 χρόνια από τότε, μου έχει μείνει η εικόνα της μαυροφορεμένης μητέρας μου που δεν άνοιγε τηλεόραση, που δεν άκουγε τραγούδια, που δεν μας άφηνε να κάνουμε φασαρία στο σπίτι, που δεν μας επέτρεπε να φέρουμε φίλους. Που δεν γιορτάσαμε Χριστούγεννα και Πάσχα για 5 χρόνια, που δεν πηγαίναμε σε πάρτι, που δεν είχαμε το δικαίωμα να φερθούμε σαν παιδιά. Που παντρευτήκαμε και η μάνα μας έκλαιγε, που έκανα παιδιά και η μάνα μας έκλαιγε, που γιορτάζουμε όλες τις γιορτές και η μάνα μου ακόμα κλαίει!

Εγώ ακόμα τον πατέρα μου τον πενθώ σαν να έφυγε χθες, μέσω της μητέρας μου. Τον λάτρευα τον πατέρα μου, ήταν η ζωή μου. Αλλά η μάνα μου έθαψε και τη ζωή της κι εμάς μαζί με τον πατέρα μου. Ο κόσμος θα βρεί να πεί πολλά, όπως συμβαίνει σε όλες τις οικογένειες που είτε χάνουν ανθρώπους είτε χωρίζουν. Όταν όμως κλείνει η πόρτα σου, κανένας δεν ξέρει τί γίνεται. Μην επιτρέπεται σε κανέναν να βλέπει τα παιδιά σας διαφορετικά εξαιτίας του χαμού της συζύγου ή του συζύγου. Η λέξη “ορφανό” μου έχει μείνει αγκάθι μέσα μου και ας είμαι πλέον 30 χρονών.  Εμένα η μάνα μου ακόμα φοράει μαύρα και συνεχίζει να κλαίει όταν προσπαθούμε να μιλήσουμε γι’ αυτόν. Να μιλάτε στα παιδιά σας για τον γονιό που έχασαν. Θα τα βοηθήσει να τον κρατήσουν ζωντανό!”
Αιμιλία

Δεν άφηνε τα κορίτσια της να παίξουν στη γειτονιά μην τυχόν γελάσουν και πεί ο κόσμος ότι δεν πενθούν!
Όταν η προγιαγιά μου έμεινε χήρα (μιλάμε για την δεκαετία του 40) έβαψε όλα τα ρούχα της και τα ρούχα των 5 ανήλικων παιδιών της (2 από αυτά κάτω από την ηλικία των 3 ετών) μαύρα. Δεν άφηνε τα μεγάλα της κορίτσια ούτε να παίξουν στη γειτονιά, μη τυχόν και γελάσουν και πει ο κόσμος ότι δεν πενθούν!!!! Το 1989 μια γειτόνισσά μας έχασε τον 15χρονο γιο της σε ατύχημα. Από τότε δεν τα έβγαλε τα μαύρα. Μάλιστα, είχαν κρεμασμένο στην εξώπορτά τους το πένθος (μία μαύρη κορδέλα) για πάνω από μια 10ετία. Τα μαύρα δεν τα έβγαλε ούτε όταν γέννησε. Δέντρο στόλισαν όταν η μικρή έγινε 5 ετών (πριν 15 χρόνια) επειδή έβλεπε το δικό μας και ζητούσε κι εκείνη να στολίσουν. Το 1999 έχασα την γιαγιά μου. Φόρεσα μαύρα για σαράντα μέρες. Έτσι ένιωσα, έτσι έκανα. Όλοι έλεγαν “μην τα φοράς, δεν πειράζει. Είσαι παιδί εσύ.” Πριν 4 χρόνια έχασα τον κολλητό μου. Δεν φόρεσα μαύρα. Ούτε στην κηδεία. Δεν πήγα με κόκκινα, αλλά μαύρα δεν έβαλα. Το πένθος είναι στην ψυχή μας. Στην καρδιά μας. Στο μυαλό μας. Ο κόσμος δεν ξέρει πόσο πονάς. Δεν ξέρει πόσο σου λείπει αυτός που έφυγε. Κατά την ταπεινή μου άποψη, τα μαύρα δεν χρειάζονται. Δεν φαίνεται εκεί το πένθος σου. Τα μαύρα είναι για τα μάτια του κόσμου. Αυτό θεωρώ. Αν μπορώ να σας δώσω μια συμβουλή, είναι αυτή. Αφήστε τους αγαπημένους σας να “φύγουν”. Να προχωρήσουν. Και προχωρήστε κι εσείς τη ζωή σας. Ξέρουν σίγουρα ότι τους αγαπάτε. Και εκεί, στο τέρμα του ουράνιου τόξου, θα βρεθείτε ξανά…
Βιβή

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Άφησε το σχόλιό σου, στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Τα ονόματα της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!