Υιοθετήσαμε μεγαλύτερα παιδιά και είναι ό,τι καλύτερο στη ζωή μας!

Μετά από αποτυχημένες προσπάθειες να συλλάβουμε – συμπεριλαμβανομένης μιας προσπάθειας εξωσωματικής – ο άντρας μου κι εγώ αποφασίσαμε να στραφούμε προς την υιοθεσία και όπως σχεδόν όλοι όσοι θέλουν να υιοθετήσουν, έτσι κι εμείς νομίζαμε ότι θέλαμε ένα μωρό. Ένα μικροσκοπικό χεράκι να τυλίγεται στα δάχτυλα μας. Τη μυρωδιά του ταλκ. Ένα κλάμα, μια αγκαλιά, ένα γελάκι.

Νιώσαμε λίγο χαμένοι στην αρχή, στη πορεία όμως αποφασίσαμε να υιοθετήσουμε ένα παιδί μεγαλύτερης ηλικίας, με το σκεπτικό ότι έτσι μπορούσαμε να το βοηθήσουμε. Εδώ που μένουμε, τα ζευγάρια που θέλουν να υιοθετήσουν, πρέπει πρώτα να παρακολουθήσουν κάποια σεμινάρια, για 9 εβδομάδες, ώστε να μάθουν τι σημαίνει να είσαι γονέας και για να πληροφορηθούν για τα παιδιά που χρειάζονται σπίτι.

Δείτε σχετικά: Υιοθεσία και αδιακρισία.

Τα πρόσωπα των παιδιών που περιμένουν να βρουν σπίτι είναι ίδια σε κάθε πολιτεία. Είναι 6, 10 και 12 ετών. Παιδιά με περίπλοκο παρελθόν. Δεν είναι βρέφη και μικρά παιδιά. Μερικά έχουν συναισθηματικά προβλήματα και δυσκολίες μάθησης, ακόμα και σοβαρά προβλήματα υγείας. Αλλά όπως όλα τα παιδιά, χρειάζονται μια οικογένεια. Μια μόνιμη οικογένεια. Ένα σπίτι, ένα μέρος να νιώθουν ασφάλεια και να μαθαίνουν τη ζωή για να μπορούν αύριο να τη μάθουν στα εγγόνια τους.

Με τον άντρα μου, κοιτάξαμε πολλές φωτογραφίες παιδιών. Τα προσωπάκια τους, μας στοίχειωσαν. Χαμογελούσαν για την κάμερα σαν κουταβάκια που κουνάνε την ουρά τους πίσω από βιτρίνα μαγαζιού με κατοικίδια, ευελπιστώντας κάποιος να τα υιοθετήσει. Φρίκαρα….

Δεν μπορούσαμε να τα υιοθετήσουμε όλα. Το ερώτημα του εάν θα υιοθετούσαμε ένα από τα παιδιά στις φωτογραφίες έγινε, “Πως μπορούμε να υιοθετήσουμε περισσότερα;”
Μια κοινωνική λειτουργός μας βοήθησε στην έρευνα. Να υιοθετήσουμε αδελφάκια; Είχαμε δυο επιπλέον δωμάτια. Με μια κουκέτα θα μπορούσαν άνετα να χωρέσουν τρία.

Ειδικές ανάγκες; Εκεί διστάσαμε. Σκεφτήκαμε ότι τα μεγαλύτερα παιδιά , πολύ πιθανό να είχαν συναισθηματικά προβλήματα. Θα μπορούσαμε να χειριστούμε και παιδιά με ειδικές ανάγκες ή/και ιατρικά προβλήματα;
Αποφασίσαμε να διαχειριστούμε παιδιά με “μέτρια” προβλήματα επειδή σαν γονείς για πρώτη φορά δεν είχαμε ούτε τις ικανότητες ούτε την αυτοπεποίθηση να χειριστούμε πιο σοβαρές καταστάσεις.

Έτσι συνεχίσαμε τα σεμινάρια και περιμέναμε το τηλεφώνημα. Δεν πέρασε πολύς καιρός πριν βρεθούν τα παιδιά μας. Μια φίλη μας είχε γίνει προσωρινά ανάδοχη μητέρα σε δυο αδελφάκια. Ένα κοριτσάκι 8 ετών και ένα αγοράκι 10, που είχαν ήδη περάσει από 6 διαφορετικές οικογένειες. Δεν ήταν ακόμα διαθέσιμα για υιοθεσία αλλά θα ήταν σύντομα. Είδαμε τις φωτογραφίες τους, μιλήσαμε στην θετή μητέρα τους και κανονίσαμε μια επίσκεψη. Τρεις βδομάδες αργότερα η οικογένεια μας είχε δυο επιπλέον μέλη.

Οι πρώτες μέρες ήταν λίγο άβολες για όλους μας. Στην αρχή, προσπαθήσαμε να βοηθήσουμε τα παιδιά να τακτοποιηθούν και να συνηθίσουν το νέο του, περιβάλλον. Ήταν σαν δύο ευγενικοί φιλοξενούμενοι, απασχολημένοι με το να διαλέξουν νέα ρούχα και παιχνίδια, καθώς και με το νέο τους σχολείο. Το να γίνουμε μια πραγματική οικογένεια πήρε καιρό. Τα ζευγάρια που σκέφτονται να υιοθετήσουν μεγαλύτερα παιδιά συχνά στενοχωριούνται στη σκέψη ότι θα έχουν χάσει πολλές από τις πρώτες στιγμές στη ζωή  του παιδιού, όπως τα πρώτα του βήματα, την πρώτη του λέξη, την πρώτη του φορά στο σχολείο. Όμως οι θετοί γονείς μεγαλύτερων παιδιών βιώνουν άλλες πρώτες στιγμές, εξίσου συγκινητικές.

Την πρώτη φορά που ο γιος μου, σταμάτησε να με αποκαλεί “Κυρία Καίτη” και με είπε “Μαμά”.
Την πρώτη φορά που η κόρη μου, μου φώναξε “σ’ αγαπώ” ενώ έφευγε για να προλάβει το σχολικό.
Την πρώτη φορά που ο γιος μου ένιωσε αρκετά ασφαλής ώστε να μου εκμυστηρευτεί ένα επώδυνο μυστικό – μια πληγή για την οποία δεν είχε ξαναμιλήσει σε κανένα – έχοντας μου εμπιστοσύνη ότι θα τον βοηθήσω να την επουλώσει.
Την πρώτη φορά που κάποιος πέρασε από το γραφείο μου στην δουλειά και βλέποντας τις φωτογραφίες των παιδιών με ρώτησε, “Αυτά είναι τα παιδιά σου;” κι εγώ απάντησα, “Ναι, είναι.”

Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν πολλά υιοθετημένα παιδιά οφείλονται κυρίως στις απώλειες που έχουν βιώσει από τις επαναλαμβανόμενες μετακινήσεις τους, δηλαδή από το σπίτι των βιολογικών τους γονιών στα σπίτια διαφόρων συγγενών και ύστερα στο ίδρυμα και μετά στα σπίτια ανάδοχων γονιών για τη δοκιμαστική περίοδο και μετά πάλι πίσω στο ίδρυμα κ.ο.κ. Παιδιά δίχως σπίτι.

Αρχικά αντιμετωπίσαμε κάποια προβλήματα συμπεριφοράς, ξεσπάσματα θυμού και εφιάλτες. Αλλά επίσης είχαμε γέλια, αγάπη και εμπιστοσύνη.

Μια πρόκληση που οι οικογένειες που υιοθετούν μεγαλύτερα παιδιά αντιμετωπίζουν είναι οι βιολογική τους οικογένεια. Στην περίπτωση μας, ένας έφηβος αδελφός και οι γονείς της μητέρας τους, που τα παιδιά λατρεύουν,  προς το παρόν στέκονται εμπόδιο στην υιοθεσία καθώς παλεύουν για την κηδεμονία των παιδιών, κάτι που είχαν, καταχράστηκαν και έχασαν εδώ και καιρό. Όμως κάθε μέρα ταξιδεύουμε όλο και περισσότερο σε ανεξερεύνητα νερά καθώς βρίσκουμε τρόπους να εντάξουμε μέλη της βιολογικής οικογένειας στην δική μας, ενώ παράλληλα προσπαθούμε να τη διαφυλάξουμε από εκείνους που μπορεί να τη βλάψουν.

Σε ό,τι αφορά την υγεία των παιδιών καλύπτεται από το κράτος, συμπεριλαμβανομένης και της ψυχικής τους υγείας. Κάθε μήνα λαμβάνουμε ένα ποσό που μας βοηθά να καλύψουμε το κόστος διαβίωσης τους και όταν η υιοθεσία οριστικοποιηθεί, η υποστήριξη αυτή θα μειωθεί αλλά δεν θα εκλείψει.

Ο γιος μου και η κόρη μου έχουν πια ένα σπίτι. Και καθώς κρατάω τα χεράκια τους και εισπνέω την μυρωδιά από το παιδικό σαμπουάν, ξέρω ότι έχω τα παιδιά που έμελλε να έχω. Έτσι λοιπόν, καθώς η διαδικασία της υιοθεσίας προχωρά, περιμένουμε από το δικαστή, να μας πει κάτι που ήδη γνωρίζουμε: Ότι είμαστε οικογένεια!

Πηγή: http://www.parents.com/