Χωρισμένη χωρίς σχέση. Ε, και;

Έχω χωρίσει εδώ και 6 χρόνια και από τότε δεν έχω κάνει σχέση και για να είμαι ειλικρινής, δεν ψάχνω. Είχα σκιρτήματα κατά καιρούς, καθαρά σωματικά θα έλεγα, αλλά τον τελευταίο καιρό δεν αισθάνομαι καμία ανάγκη να έρθω σε επαφή με κάποιον και νιώθω μια χαρά. Είμαι άραγε, η μόνη;

Όλα όσα διαβάζω για το διαζύγιο έχουν ένα και μόνο μήνυμα: Αν είσαι χωρισμένος, «πρέπει» να κάνεις σχέση. Ειδικά τα «φρέσκα» διαζύγια αντιμετωπίζονται λες και έχεις deadline στον έρωτα και πρέπει να βρείς σύντροφο…χθες. Αν είναι δυνατόν να τον έχεις και έτοιμο πρίν παντρευτείς τον άντρα σου… για παν ενδεχόμενο! Δυστυχώς ο διαζευγμένος, αντιμετωπίζεται ως άνθρωπος με μισή ζωή η οποία θα «ολοκληρωθεί» μόνο με την ύπαρξη κάποιου στην άλλη μισή πλευρά του κρεβατιού. Μέχρι σήμερα πολλοί άνθρωποι με ρωτάνε «Γιατί δεν βγαίνεις;» ή «Πρέπει να βρείς κάποιον ρε συ» ή «Ξέρεις τι χρειάζεσαι; Έναν σύντροφο!».

Βασικά υπάρχουν πολλά πράγματα που όντως χρειάζομαι. Έχω ανάγκη να δουλέψω. Έχω ανάγκη να μεγαλώσω τα παιδιά μου. Έχω ανάγκη να βάλω πλυντήριο, να πάω σούπερ μάρκετ, να βγάλω βόλτα τον σκύλο. Χρειάζομαι και σχέση; Δεν νομίζω…

Υπάρχει κάτι πολύ «ελεύθερο» όταν είσαι μόνος σου. Έχω τελειοποιήσει την τέχνη του να είσαι μόνος χωρίς να είσαι απαραίτητα μοναχικός. Αισθάνομαι ότι αυτό είναι ίσως το μόνο δώρο που μου χάρισε το διαζύγιο, ένα δώρο που μου πήρε πολύ χρόνο να ανακαλύψω και ακόμη περισσότερο να εκτιμήσω. Το δώρο του να μαθαίνεις να συζείς με τον εαυτό σου.

Μη με παρεξηγείτε, δεν περνάω όλο μου τον ελεύθερο χρόνο μόνη. Έχω 4 παιδιά, ένα λαίμαργο σκυλί και άπειρους καλούς φίλους. Θα μπορούσα να είμαι κάθε μέρα έξω να κάνω και κάτι άλλο αν ήθελα. Αλλά πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να είναι μόνος του. Και να πω την αλήθεια, μ’ αρέσει αυτό…

Δείτε σχετικά: Τη χωρισμένη με παιδιά βρήκες να πάρεις;

Πρίν το διαζύγιό μου, δεν είχα ζήσει ποτέ μόνη μου. Στην αρχή ζούσα με τους γονείς μου, μετά με τους συμφοιτητές μου στη σχολή και ύστερα με τον φίλο μου που έγινε και σύζυγός μου. Και φυσικά, αν μιλήσουμε θεωρητικά, ούτε τώρα ζω μόνη μου, ίσα ίσα είμαστε 5 μέσα στο σπίτι. Αλλά για πρώτη φορά στην ενήλικη ζωή μου, είμαι μόνη χωρίς να «ψάχνομαι».

Δεν είναι ότι δεν εμπιστεύομαι τους άντρες ούτε ότι δεν θέλω να ερωτευτώ. Ίσως απλά να αισθάνομαι ασφαλής με τη ζωή που ζω. Αν αποτύχεις στο γάμο σου μία φορά, δύσκολα το ξανακάνεις. Ποιος μου εγγυάται ότι αν περάσω άλλα 15 χρόνια με κάποιον, δεν θα με εγκαταλείψει;  Μαθαίνω να απολαμβάνω την παρέα με τον εαυτό μου κάτι που θεωρώ πολλή καλή βάση για μια νέα και υγιή σχέση στο μέλλον. Μερικές μέρες, αισθάνομαι δυνατή.

Ίσως κακοφανούν αυτά που γράφω σε όσους έκαναν σχέση αμέσως μετά το διαζύγιό τους αλλά ειλικρινά έχω φίλους που ερωτεύτηκαν ξανά πολύ πρίν στεγνώσει το μελάνι  της υπογραφής τους στο διαζευκτήριο κι αυτό είναι υπέροχο! Κάθε άνθρωπος έχει το δικό του τρόπο να εξελίσσεται και να ξεπερνά αυτά που τον πληγώνουν. Για να πω την αλήθεια, υπάρχουν φορές που «ζηλεύω». Τους βλέπω με τους/τις συντρόφους τους και θυμάμαι όλα τα καλά της συντροφικότητας. Η παρέα, η οικειότητα, η ζεστή αγκαλιά μέσα στο κρύο καθώς τρέχετε να μπείτε στο αυτοκίνητο.  Η ασφάλεια που αισθάνεται κανείς όταν έχει δίπλα του έναν αξιόπιστο άνθρωπο να στηριχτεί.

Αλλά μετά βλέπω φίλους που έχουν κάνει αρκετές σχέσεις, που τους είδα να ερωτεύονται, να συστήνουν τους νέους τους συντρόφους στα παιδιά τους, να τους φέρνουν σε οικογενειακά πάρτι και συγκεντρώσεις και μια ωραία μέρα να είναι εκτός ντεκόρ. Ή να εμφανίζονται στα ίδια πάρτι, στις ίδιες συγκεντρώσεις και προπάντων στα ίδια παιδιά με άλλο σύντροφο. Τους έχω παρηγορήσει όλες τις φορές που η νέα τους σχέση πήγαινε χάλια ή που κάτι μέσα τους, τους έλεγε πως είχαν βρεί τον λάθος άνθρωπο. Είχαν βάλει σκοπό της ζωής τους να βρούν οπωσδήποτε κάποιον και αναρωτιέμαι: Είναι αυτός ο καλύτερος δρόμος να ευτυχήσεις ή απλά ένας τρόπος για να μην ξεχάσεις πώς να κάνεις ποδήλατο;

Τις προάλλες μιλούσα με μία φίλη μου, μόνη μαμά που χήρεψε πρόσφατα η οποία μου εκμυστηρεύτηκε το εξής «Υπήρχαν άνθρωποι που μου ζήτησαν να βγούμε μόλις μία εβδομάδα από τον θάνατο του άντρα μου. Μόνο και μόνο επειδή εκείνη την εβδομάδα που μετακόμιζα με τα παιδιά σε άλλο σπίτι, έβγαλα τη βέρα μου για να μην τη χάσω κουβαλώντας πράγματα. Αλλά ξέρεις κάτι;» συνέχισε δείχνοντας τα παιδιά της που γελούσαν και έπαιζαν στο σαλόνι «Τους βλέπεις εκεί αυτούς τους ανθρώπους; Αυτοί είναι η δουλειά μου τώρα. Τις σχέσεις θα τις αφήσω για πιο μετά, μπορούν να περιμένουν!»

Η χήρα φίλη μου και εγώ, είμαστε στην ίδια φάση με διαφορετική αφετηρία. Και οι δύο θέλουμε να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε αλλά αυτό που θέλουμε πιο πολύ στη ζωή μας είναι…η ζωή μας! Να είμαστε μαμάδες, να φροντίζουμε το σπίτι, να «κρατάμε» επαφή με τους φίλους μας και ποιος ξέρει; Όπως λέει και το τραγούδι «Μην ψάχνεις την αγάπη, η αγάπη όλους τους βρίσκει». Είτε την ψάχνεις είτε όχι. Κι αν κάποια στιγμή με βρεί και ζήσω τον έρωτα, το σεξ και όλα τα καλά μιας ευτυχισμένης σχέσης, τέλεια! Απλά έχω αποφασίσει πως αυτή τη στιγμή, δεν είναι η νούμερο ένα προτεραιότητά μου. Μπορεί να γνωρίσω τον άντρα της ζωής μου στο μανάβικο ή τη στιγμή που βγάζω τον σκύλο βόλτα. Μπορεί και όχι. Είτε έτσι είτε αλλιώς, εγώ θα είμαι καλά!

Περιμένουμε και τη δική σας εμπειρία με email, στο info@singleparent.gr
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σας δεδομένων και σας διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σας θα παραμείνει μυστική. Τα πρόσωπα της φωτογραφίας δεν απεικονίζουν τα πραγματικά.