Ξαναπαντρεύτηκα και δεν το είπα στα παιδιά μου (φωτογραφίες)

Πριν από μερικές εβδομάδες, παντρεύτηκα, με τα παιδιά μου να παθαίνουν το μεγαλύτερο σοκ της ζωής τους.

Στην πραγματικότητα, δεν είχαν ιδέα ότι είχα αρραβωνιαστεί, μέχρι που εμφανίστηκαν στο γάμο, που παρεμπιπτόντως, νόμιζαν ότι θα ήταν μια οικογενειακή φωτογράφηση (παιδιά λυπάμαι, αλλά καμιά φορά και οι μαμάδες ψεύδονται).

Βλέπετε, πριν από αρκετά χρόνια, όταν η κόρη μου ήταν 3 ετών και ο γιος μου 7 μηνών, ο πατέρας τους (και σύζυγός μου για σχεδόν 8 χρόνια) εξαφανίστηκε. Είπε ότι πάει για ψώνια και αντ’ αυτού έκλεισε τον τραπεζικό του λογαριασμό, εγκατέλειψε τη δουλειά του, απενεργοποίησε το τηλέφωνό του, παράτησε το αυτοκίνητό του και εξαφάνισε κάθε ίχνος του για πολύ καιρό.

Εν τω μεταξύ, η κόρη μου δέχτηκε μεγάλο σοκ. Το να μεγαλώνεις παιδιά είναι δύσκολο, πόσο μάλλον όταν είσαι μόνη σου, αλλά όταν υπάρχει εγκατάλειψη στη μέση, τί μπορείς να κάνεις; Χάνεις τη μπάλα.

Για νέα σχέση ή ραντεβού, ούτε λόγος. Έτσι και γνώριζα κάποιον, αμέσως τα παιδιά άρχιζαν τις ερωτήσεις αν θα παντρευτούμε, για να μην είμαστε μόνοι! Αισθανόμουν απαίσια να ξέρω ότι τα παιδιά μου δεν με θεωρούσαν αρκετή, αλλά βαθιά μέσα μου ήξερα ότι δεν ήταν αυτός ο λόγος.

Ήθελαν μόνο αυτό, που τους αναλογούσε: έναν μπαμπά.

Έτσι, όπως είπα, η κατάσταση ήταν ήδη δύσκολη, γιατί δεν ήθελα να τους φέρω όποιον κι όποιον, για να λέμε ότι έχουμε ένα μπαμπά σπίτι. Είχα επιλέξει το λάθος άνθρωπο ήδη μια φορά και δεν είχα δικαίωμα να ξανακάνω λάθος. Πέρα ​​από αυτό, δεν έβγαινα, για να γνωρίσω έναν “καινούργιο μπαμπά” για τα παιδιά μου. Στην πραγματικότητα, δεν έψαχνα καν κάποιον με την προοπτική να τον παντρευτώ. Διότι, παρά τις διαμαρτυρίες των παιδιών μου, ήξερα ότι η οικογένειά μας – έστω και με μόνο τη μητρική φιγούρα – ήταν αρκετή.

Αλλά στη συνέχεια ήρθε στη ζωή μου ΑΥΤΟΣ. Για να είμαι ειλικρινής, δεν ήμουν πραγματικά σίγουρη κατά πόσο ήμουν έτοιμη για την εμφάνισή του.

Κοιτάζοντας πίσω τώρα πια, ξέρω ότι ήμουν, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσα να δείξω την παραμικρή εμπιστοσύνη. “Αργά” είναι ο μόνος τρόπος, με τον οποίο μπορώ να περιγράψω τη σχέση μας στην αρχή.

Ήθελα να γίνουν όλα αργά αργά. Ακόμα και η γνωριμία με τα παιδιά μου ήθελα να γίνει με ταχύτητα νεκρού σαλιγκαριού.

Τελικά, ήρθε εκείνη η στιγμή και βρεθήκαμε όλοι μαζί.

Ήταν καταπληκτικός με τα παιδιά. Επένδυσε πάνω τους και εκείνα τον αγάπησαν άνευ όρων. Το ένστικτό μου, μου έλεγε να τα μαζέψω και να σηκωθώ να φύγω μακριά, προτού πληγωθούν ξανά. Αλλά εκείνος δεν άφηνε κανένα τέτοιο περιθώριο. Δεν έφυγε. Έμεινε εκεί μαζί μας.

Και τελικά, όταν με ρώτησε αν μπορούσε να μείνει για πάντα μαζί μας, προς μεγάλη μου έκπληξη, είπα αμέσως”ναι”, αλλά υπό κάποιες προϋποθέσεις. Ήθελα πρώτα τη συμβουλή ενός παιδοψυχολόγου. Ήθελα τη γνώμη των φίλων μου. Γονείς δεν είχα, είχα όμως τους γονείς του φίλου μου, που μου στάθηκαν σαν γονείς.

Ήθελα να σιγουρευτώ ότι αυτή τη φορά, έκανα τη σωστή επιλογή, γιατί αυτή η επιλογή δεν ήταν μόνο για μένα και για αυτόν. Ήταν επίσης για τα παιδιά μου.

Όταν είδα ότι άδικα ανησυχώ και ότι εκείνος, που είχα βρει ήταν ό, τι καλύτερο μπορούσα να έχω, κατάλαβα ότι τζάμπα ανησυχούσα τόσο καιρό και αποφάσισα να προχωρήσω μαζί του. Αλλά επειδή ο δρόμος, για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο δεν ήταν πάντα στρωμένος με ροδοπέταλα, δεν είπα τίποτα στα παιδιά μου. Δεν ήθελα να τους κάνω κι άλλο κακό αν κάτι δεν πήγαινε καλά.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, που οργανώναμε το γάμο μας, συνειδητοποιήσαμε και οι δύο ότι δεν ήταν κάτι, που μας ενδιέφερε πραγματικά. Δεν ήθελε έναν μεγάλο, ανοιχτό, πλούσιο γάμο. Εκείνος απλά δεν ήθελε, εγώ ήμουν για πολλά χρόνια μόνη μαμά με έναν άντρα εξαφανισμένο, οπότε αυτό, που χρειαζόμουν εκείνη τη στιγμή ήταν κάτι απλό, με λίγους φίλους και συγγενείς.

Δεν μας ενδιέφερε η τελετή, αλλά το μέλλον. Αυτό, που μας ενθουσίαζε ήταν το γεγονός ότι τα παιδιά θα συνειδητοποιούσαν για πρώτη φορά ότι ήμασταν οικογένεια και ότι τώρα είχαν έναν μπαμπά.

Από εκείνη τη στιγμή, ξεκινήσαμε να βάζουμε μπρος μαζί τη μεγάλη έκπληξη. Να πώς το κάναμε: Μια μέρα, ανέφερα στα παιδιά μου ότι είχαμε κερδίσει έναν διαγωνισμό για μία επαγγελματική φωτογράφηση. Η μαμά θα ντυνόταν λίγο ρετρό και θα έπρεπε και τα παιδιά αντίστοιχα να ντυθούν το ίδιο. Βγήκαμε, ψωνίσαμε και διαλέξαμε καταπληκτικά ρούχα για όλους. Συμβουλευτήκαμε το Διαδίκτυο και βρήκαμε πολύ ωραίες φωτογραφίες. Πήραμε και λουλούδια και όλα πήγαιναν ρολόι. Εκείνο το πρωί, όταν με είδε η κόρη μου, φώναξε ότι έμοιαζα με νύφη! Που να ‘ξερε.

Αυτό που δεν γνώριζε ήταν ότι πραγματικά ήμουν νύφη και ότι πηγαίναμε στο γάμο της μαμάς της και όχι σε κάποια φωτογράφηση και ο αγαπημένος μου και εγώ ασχολούμασταν με βέρες και ένα κολιέ για την ίδια με την ημερομηνία, που ξεκινούσε η καινούργια της οικογένεια. Εξηγήσαμε τα πάντα στο φωτογράφο και στους λιγοστούς μας καλεσμένους και πέρα ​​από αυτό, ο γάμος μας παρέμενε μυστικός.

Τα παιδιά δεν είχαν ιδέα.

Δεν είχαν ιδέα ότι κατά τη διάρκεια αυτής της “φωτογράφησης”, ο σύντροφός μου σχεδίαζε να προτείνει να γίνουμε “πραγματική” οικογένεια.

Καμία ιδέα ότι ο νέος μπαμπάς τους θα έπεφτε στα γόνατα και θα ρωτούσε την κόρη μου αν συμφωνούσε να είναι μπαμπάς της και θα ζητούσε από το γιο μου την άδεια να παντρευτεί τη μαμά του.
Και εγώ, με τη σειρά μου, δεν είχα ιδέα ότι η κόρη μου θα τον αγκάλιαζε τόσο σφιχτά και του ψιθύριζε: “Το ήξερα ότι έπρεπε να είσαι ο μπαμπάς μου. Το περίμενα πολύ” ή ότι θα πνιγόμουν σχεδόν στα δάκρυά μου, καθώς παρακολουθούσα έναν πατέρα να γεννιέται σε δύο παιδιά των οποίων τα όνειρα γίνονταν αληθινά μπροστά στα μάτια μου.
Και κάπως έτσι λοιπόν παντρευτήκαμε. Δεν είχα ιδέα ότι η μέρα, που γνώρισα τον πλέον σύζυγό μου θα ήταν η μέρα, που η οικογένειά μου θα έπαιρνε ξανά μορφή. Ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα έβλεπα μπροστά στα μάτια μου έναν πατέρα να γεννιέται, δύο καρδιές να θεραπεύονται, τα θέματα εμπιστοσύνης μου να χάνονται και ένα μέλλον να ξεδιπλώνεται. Κι όλα αυτά μέσα σε λίγες ώρες.
Μπορεί να προσπάθησα να κάνω έκπληξη στα παιδιά μου, αλλά τελικά η μεγάλη έκπληξη έγινε σε μένα.

Πηγή: babble.com