Τρώμε με το παιδί μου από τα συσσίτια που ήμουν κάποτε εθελόντρια. Νιώθω ότι απέτυχα…

“Μαμά μπορούμε να πάρουμε γλυκό;” , “Να πάρουμε εκείνο το παιχνίδι;”

Γυρνάω πίσω στο παρελθόν και συνειδητοποιώ ότι μου μιλούσαν, αλλά δεν άκουγα τι έλεγαν. Το μυαλό μου ήταν χιλιόμετρα μακρυά.

Είναι Σάββατο πρωί, η μέρα μόλις έχει ξεκινήσει, ο ήλιος λάμπει και εμείς στεκόμαστε σε μια ουρά στο συσσίτιο, στην ίδια που ήμουν εθελόντρια πριν από ένα χρόνο. Όμως ένα χρόνο μετά την εξαφάνιση του συζύγου μου, δεν είμαι πια εκεί εθελοντικά. Στέκομαι απελπισμένη, σε λίγο έρχεται η σειρά μου. Τα πράγματα έχουν αλλάξει πια.

Πριν από τρία χρόνια δεν φανταζόμουν ότι θα συνέβαινε κάτι τέτοιο.

Ήμουν εθελόντρια όλη μου τη ζωή, σε συσσίτια, σε καταφύγια ζώων, σε κατασκηνώσεις και διάφορα άλλα. Έκανα διάφορες προσπάθειες να δώσω πράγματα πίσω στον κόσμο γιατί έτσι ένιωθα ότι ήταν το σωστό. Τώρα που έχουν περάσει τα χρόνια και μετά την εγκατάλειψη του συζύγου μου, είμαι εγώ που πρέπει να δεχτώ τη βοήθεια κάποιου άλλου. Είμαι διαφορετική σε σχέση με πριν. Μερικές φορές δεν είμαι σίγουρη ότι αναγνωρίζω πια τον εαυτό μου.

Αν πίστευα ποτέ ότι η εθελοντική εργασία ήταν δύσκολη, τώρα πια είναι κάτι τελείως διαφορετικό.Το αίσθημα που έχεις όταν βοηθάς κάποιον, είναι αυτό που σε κάνει να νιώθεις ότι αξίζεις σαν άνθρωπος και χάνεται τελείως, όταν πλέον είσαι ο δέκτης αυτής της βοήθειας. Σήμερα νιώθω ότι δεν αξίζω τίποτα, ότι έχω αποτύχει.

Ξέρω ότι είναι προσωρινό, ότι παλεύω με νύχια και με δόντια για να έχουν μια καλύτερη ζωή τα παιδιά μου. Ξέρω ότι είναι σημαντικό μάθημα να μάθεις να πνίγεις την περηφάνια σου και να δέχεσαι τη βοήθεια που σου προσφέρουν, όμως σήμερα νιώθω χάλια.

Νιώθω ότι έχω ταπεινωθεί, ντρέπομαι γιατί δεν μπορώ να δώσω μια καλύτερη ζωή στα παιδιά μου, νιώθω ότι δεν είμαι ικανή να τους προσφέρω το παραμικρό.

Στέκομαι στην ουρά και δυστυχώς είναι το καλύτερο που μπορώ να τους δώσω αυτή τη στιγμή. Τα σηκώνω νωρίς από το κρεβάτι τους για να προλάβουμε να πάρουμε σειρά και η βοήθεια από το συσσίτιο, είναι το μόνο που μπορώ να τους προσφέρω σήμερα από τη θέση που βρίσκομαι.

Δούλευα κάποτε εκεί, ήμουν μία από τις εθελόντριες που βοηθούσαν τόσο πολύ κόσμο. Δεν είμαι όμως εκείνη η γυναίκα πια. Σήμερα είμαι μια μόνη μαμά που κάνει ότι μπορεί, για να βοηθήσει τους δύο πιο σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή της.

Φτάνει η σειρά μας και είμαστε τυχεροί γιατί δεν έχουν τελειώσει οι πάνες. Παίρνουμε φαγητό, λίγα είδη πρώτης ανάγκης και ξεκινάμε για το σπίτι. Βλέπω να χαίρονται με όσα πήραμε και μέσα μου θέλω να βάλω τα κλάματα. Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω μετά, πως να προχωρήσω από εκεί που έχω μείνει.

Το μόνο που ξέρω είναι ότι χρειάζομαι αυτή τη βοήθεια για να μπορώ να κάνω τα παιδιά μου χαρούμενα. Καθώς βλέπω τα μάτια τους, καταλαβαίνω ότι η εθελοντική εργασία έχει πλέον ένα τελείως διαφορετικό νόημα για εμένα. Οι εθελοντές κάνουν ό,τι μπορούν για να βοηθήσουν κάποιον άλλο.

Θα έδινα ότι έχω και δεν έχω για να βοηθήσω τα παιδιά μου. Θα έχανα την περηφάνεια μου, θα έριχνα τις άμυνες μου και θα έκανα ότι χρειάζεται για να μας φροντίσω. Ίσως να μην είμαι τόσο διαφορετική σε σχέση με πριν τελικά.

Πηγή: http://www.yourtango.com/