fbpx

Το να είσαι μονογονέας είναι διπλή πρόκληση

| 21 Μαρτίου 2014
ADVERTISEMENT

Για πολλά χρόνια έβλεπα συναδέλφους μου, κυρίως γυναίκες, με το που πήγαινε 17.00 να πετάγονται από τις καρέκλες τους, να μαζεύουν τσάντες και μπουφάν και σχεδόν να ορμούν έξω απ’ τα γραφεία τους. Τότε αναρωτιόμουν γιατί. Όταν έγινα μόνος μπαμπάς, κατάλαβα!

Τη πρώτη φορά που ήταν σειρά μου να πάρω τη κόρη μου από το σχολείο και είχα κολλήσει σε ένα σιχαμένο μποτιλιάρισμα, κατάλαβα γιατί όλοι αυτοί οι γονείς, έτρεχαν. Για να πάρουν και εκείνοι τα παιδιά τους. Η μητέρα της κόρης μου κι εγώ, ευτυχώς, έχουμε πολύ καλή σχέση. Όταν χωρίσαμε, αποφασίσαμε να μεγαλώσουμε μαζί τη μικρή μας, δηλαδή το παιδί να περνάει τον ίδιο χρόνο και με τους δύο. Όμως από τη θεωρία στη πράξη, τα πράγματα απέχουν πολύ κι εγώ είχα στο μυαλό μου την εικόνα του μωρού που το είχα στα χέρια και νόμιζα πως έτσι θα κυλούσαν τα πράγματα. Πόσο λάθος έκανα!


ADVERTISEMENT

Το πρώτο πράγμα που κατάλαβα, είναι ότι η κοινωνία είναι φτιαγμένη για τη παραδοσιακή οικογένεια με το κλασσικό παντρεμένο ζευγάρι, τα δύο παιδιά και το σκύλο. Αλλά οι εποχές έχουν αλλάξει. Η μονογονεϊκή ζωή σε μεταμορφώνει ή τουλάχιστον, έτσι θα έπρεπε. Παρ’ όλο που, όπως είπα πρίν, με τη μητέρα της κόρης μου μιλάμε σχεδόν κάθε μέρα και πολύ φιλικά, έχω διάφορα θέματα για τα οποία πρέπει να αποφασίσω καθημερινά. Τι θα ταίσω το παιδί μου σήμερα; Έχει καθαρά ρούχα για το σχολείο αύριο;

Σήμερα για παράδειγμα, ψωνίζω σε πιο φτηνά μαγαζιά, καμιά φορά πηγαίνω σε δύο διαφορετικά σούπερ μάρκετ ώστε να αγοράσω προιόντα που έχει σε προσφορά το ένα και άλλα προιόντα που δεν έχει σε προσφορά το ένα, αλλά έχει το άλλο. Κοιτάζω τις τιμές σαν τρελλός, ενώ παλιά δεν έδινα καμία σημασία, έβαζα π.χ. το γάλα στο καλάθι και κατευθείαν στο ταμείο. Επιπλέον, η μαμά της κόρης μου κι εγώ, δεν έχουμε κανέναν να μας βοηθήσει (συγγενείς, παππούδες κλπ.) και να κρατήσει το παιδί έστω για λίγο κι αυτό είναι πρόβλημα όταν ταυτόχρονα κανείς από τους δύο δεν μπορεί να την κρατήσει. Εκτός δηλαδή ότι η κοινωνία είναι φτιαγμένη για το παραδοσιακό μοντέλο οικογένειας, είναι φτιαγμένη και για την οικογένεια με τους παππούδες που οπωσδήποτε υπάρχουν και μπορούν να βοηθήσουν. Γι’ αυτούς που δεν έχουν κανέναν παππού να τους στηρίξει, δεν υπάρχει τίποτα.

Μερικές φορές αναρωτιέμαι σε ποιόν απευθύνονται τα δημόσια σχολεία. Όταν ο μέσος ιδιωτικός υπάλληλος σχολάει το νωρίτερο 17.30, με ποια λογική το σχολείο ή ο παιδικός σταθμός κλείνουν στις 12.30 ή στις 16.00; Εγώ μετά τι θα το κάνω το παιδί που είμαι και μόνος μου και ειδικά στη περίπτωσή μου, αν δεν δουλέψω, θα έχω πάρα πολύ σοβαρό θέμα; Τι θα το κάνω το παιδί ολόκληρη τη Μ. Βδομάδα και μία εβδομάδα μετά το Πάσχα που εγώ-δυστυχώς-δεν έχω τη τύχη να σταματάω για διακοπές; Γιατί να αναγκάζομαι για μιάμιση ώρα διαφορά-ανάμεσα δηλαδή σε αυτή που σχολάει η κόρη μου και σε αυτή που σχολάω εγώ-και για τρείς αργίες, να πληρώνω ιδιωτικό σχολείο;


ADVERTISEMENT

Ξέρω ότι οι προβληματισμοί αυτοί αφορούν όλους τους γονείς αλλά όταν σε ένα σπίτι μπαίνουν-ιδανικά-δύο μισθοί, τα πράγματα είναι κάπως πιο εύκολα. Ή αν δεν μπαίνουν δύο μισθοί, εκείνος που δεν εργάζεται, αναλαμβάνει τα παιδιά, τα σχολεία και τη φύλαξή τους, χωρίς να πρέπει να κάνουν αλχημείες ή να γίνονται έξω φρενών για 10 λεπτά κίνηση στην Εθνική.

Μέρος του άρθρου διαβάσαμε στο http://www.miamiherald.com/

Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ