Το Καρουζέλ

Όταν μας είπαν πως είχε καρκίνο, είπαμε «Θα το παλέψουμε» δεν θα μας βάλει κάτω αυτό, εμείς θα το βάλουμε. Είχαμε ένα μικρό παιδί, δεν γινόταν να ζήσει χωρίς πατέρα.

Μαγνητικές, ξανά μαγνητικές. Λεφτά εδώ, λεφτά εκεί, δεν ξέραμε τι δίναμε. Κράτος, πρόνοια, δημόσια υγεία τίποτα, μας είχαν για πέταμα, δεν ήξεραν να διαβάζουν ούτε τις αξονικές, κάποια νοσοκομεία δεν είχαν καν τομογράφο. Πήραμε δάνειο και βάλαμε υποθήκη το σπίτι για να πάμε στην Αμερική. Ξεπουλήσαμε, ξεπουληθήκαμε και γυρίσαμε καλά. Χωρίς δουλειά ο άντρας μου, με μισή δουλειά εγώ αλλά δεν μας ένοιαζε  γιατί ήταν καλά. Έκανε χημειοθεραπείες που του έφερναν ζαλάδες, εξάψεις, εμετούς. Φρόντιζα εκείνον, το παιδί, το σπίτι όλα μόνη μου αλλά δεν παραπονιόμουν. Να γινόταν μόνο καλά και είχα όλο το χρόνο μπροστά μου για ξεκούραση. Άνθρωπος κανένας να μας βοηθήσει, άκουγαν “καρκίνος” και φοβόντουσαν μην τους κολλήσουμε. Ούτε στη γιορτή της κόρης μου δεν έπαιρναν, ούτε ρώτησαν ποτέ αν χρειαζόμασταν κάτι σαν οικογένεια, αν ήθελε κάτι το παιδί μου. Έκοψα από όλους.

Ένα χρόνο μετά, τον βρήκαν ξανά μέσα του. Στο συκώτι και σε πολύ επιθετική μορφή. Μπήκε κατευθείαν στο νοσοκομείο και έλιωνε μέρα με τη μέρα. Δεν μας έδιναν καμία ελπίδα απλά τον περιμέναμε. Η ζωή μου ήταν παιδί στο σταθμό, δουλειά το πρωί, νοσοκομείο το μεσημέρι, παιδί από το σταθμό, φαγητό στο παιδί, το παιδί στη γυναίκα που το φυλούσε και νοσοκομείο το βράδυ μέχρι το επόμενο πρωί και τα Σαββατοκύριακα ξημεροβραδιαζόμουν στο νοσοκομείο. Ήλπιζα πως θα γινόταν ένα θαύμα, πως οι γιατροί θα είχαν κάνει λάθος κι ήθελα να είμαι εκεί για να το δω. Μια μέρα πονούσε τόσο πολύ που μου είπε «Ευθανασία δεν κάνουν εδώ μέσα;» κι έβαλε τα γέλια. Άλλη φορά μου είχε πεί «Ορίστε που πάντα παραπονιόσουν για τη φαλάκρα, τώρα που είμαι γουλί είμαι και της μόδας». Μια άλλη φορά, διπλωμένος στα δύο, μου ζήτησε να πω Στο Θεό να τον πάρει. Τις τελευταίες μέρες δεν έβλεπε καθόλου. Πότε έκλαιγε και πότε γελούσε, πότε έχανε το κουράγιο του και πότε έβρισκε ξανά το χιούμορ του. Δεν ήξερε ούτε ο ίδιος τι του συνέβαινε, ήταν φυλακισμένος μέσα σε ένα σώμα που δεν μπορούσε να ορίσει πια και απλά προσπαθούσε να γίνει ξανά ο εαυτός του. Ή να μην χάσω εγώ τον δικό μου.

Ένα Σάββατο πρωί, αντί να πάω στο νοσοκομείο, πήγα μαζί με τη μικρή σε ένα εμπορικό κέντρο να αγοράσω ένα δώρο και θα πήγαινα στο νοσοκομείο μετά. Την ώρα που έκανα να φύγω, φώναξε η κόρη μου «Μαμά καρουζέλ, έλα μαμά βάλε με στο καρουζέλ». Υπέκυψα και την έβαλα. Την ώρα που γύριζε το καρουζέλ, χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ήταν ο γιατρός. Η μικρή, με χαιρετούσε σαν πριγκήπισσα μες από το βασιλικό της αμαξάκι με τα μάτια της να λάμπουν από χαρά, τη στιγμή που έχανε τον μπαμπά της, τον μοναδικό άντρα που δεν πρόλαβε να την αγαπήσει όπως κανείς. Δαγκωνόμουν να μην ουρλιάξω, να μην με δεί το παιδί να διαλύομαι εκεί μέσα στη μέση του εμπορικού, μέσα στα μαγαζιά με τα φώτα, μέσα στο κόσμο που συνέχιζε τη κανονική ζωή του όταν η δική μου γίνονταν φτερό στον άνεμο. Στο τελευταίο γύρο, ξέσπασα σε κλάμματα. Δεν θα συγχωρήσω ποτέ τον εαυτό μου που δεν ήμουν εκεί, τουλάχιστον να τον χαιρετίσω. Το καρουζέλ σταμάτησε, τα αλογάκια σώπασαν και τα φωτάκια έσβησαν. Για πάντα.

Έχουν περάσει 6 μήνες από τότε αλλά ο χρόνος σταμάτησε για μας. Θέλω να έρθει κάποιος να μου πεί ότι έφυγε, ότι πήγε ένα μακρινό ταξίδι ή έγινε αστεράκι στον ουρανό. Όπως λένε στα μικρά παιδιά, θέλω κι εμένα να μου το πούν και να΄ναι αλήθεια. Θέλω να ξυπνήσω το πρωί, να πάω στο νοσοκομείο να τον δω. Να ξυπνήσω το πρωί και να κατεβαίνω από το αεροπλάνο ανακουφισμένη και χαμογελαστή, όπως τότε που νόμιζα πως θεραπεύτηκε κι ότι τα είχαμε αφήσει όλα πίσω μας. Να ξυπνήσω το πρωί και να γεννάω το πρώτο μας παιδί, με εκείνον δίπλα μου. Να γύριζα τη ζωή μου, 2 χρόνια και έναν καρκίνο πίσω…

Λίτσα

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Τα ονόματα της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά.