fbpx

Σήμερα το αγόρι μου θα ήταν 6 ετών

| 4 Μαΐου 2015
ADVERTISEMENT

Θέλησα να πω και εγώ τη δική μου ιστορία με αφορμή το άρθρο σας για την έκτρωση και τα πολύ άσχημα σχόλια που διάβασα.

Ήμουν ερωτευμένη. Τον αγαπούσα και με αγαπούσε. Ήμασταν μέσα στο πάθος. Και πάνω στο πάθος δεν προλάβαμε να πάρουμε προφυλάξεις. Είπα “Περιμένω περίοδο σε λίγες μέρες, δεν πειράζει!”. Απάντησε “Εντάξει” και προχωρήσαμε. Μετά από 2 βδομάδες το ένα μου χέρι κρατούσε ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης  και το άλλο το κάγκελο του μπαλκονιού γιατί την ίδια στιγμή σκέφτηκα να πέσω.


ADVERTISEMENT

Όταν ηρέμησα και είπα πως το μωρό το ήθελα, είδα έναν άλλον άνθρωπο. Νευρικό, θυμωμένο, τύρρανο. Φώναζε ότι δεν το ήθελε με τίποτα, ότι δεν ήξερε τί θα έκανα αλλά να κανόνιζα τη πορεία μου, να το έριχνα. Ότι δεν μπορούσα να τον αναγκάσω να γίνει πατέρας. “Τότε γιατί είπες εντάξει;” τον ρώτησα. “Κι εσύ είπες!” απάντησε. Ναι αλλά εγώ δεν ήθελα να το σκοτώσω. Ήθελα να αναλάβω τις ευθύνες μου. Έκανα “λάθος” και θα το “πλήρωνα”. “Άλλοι παρακαλάνε να γίνουν γονείς ακόμα και κατά λάθος κι εμείς θα το ρίξουμε;” του έλεγα και έλεγε “Τί με νοιάζει τί κάνουν οι άλλοι; Σ΄εμάς έτυχε όχι στους άλλους”.

Πέρασαν 2 μήνες, οι χειρότεροι της ζωής μου. Κλεισμένη στο σπίτι με τους δικούς μου, το παγωμένο βλέμμα τους, την άθλια αντιμετώπισή τους σαν να έκρυβαν σκατά μέσα στο σπίτι, τις σπόντες τους που “φώναζαν” ότι ήμουν η πόρνη που πήρε λάθος δρόμο. Εκείνος τηλεφωνούσε που και που (αυτή ήταν η στήριξή του) και όταν είδε πως δεν με έπειθε να κάνω έκτρωση, μου είπε πως μπορούσα να μείνω στο σπίτι του και να κρατήσω το παιδί αλλά χωρίς κανένα συναισθηματικό δέσιμο μαζί μου. Να το μεγαλώσουμε μαζί αλλά σαν…φίλοι….

Φίλοι; Φιλικά πηδιόμασταν 3 χρόνια; Φιλικά έμεινα έγκυος το βράδυ εκείνο που τέλειωνε και έλεγε εντάξει;  Ένιωσα ένα τίποτα, αλήθεια σας λέω. Ένα τίποτα. Καλύτερα ήταν όταν έλεγε να το ρίξω παρά όταν ζήτησε να ακυρώσουμε ό,τι περάσαμε και να μεγαλώσουμε μαζί ένα παιδί σαν “φίλοι”. Κοινώς με εξευτέλιζε που έμεινα έγκυος στο παιδί του και προσπαθούσε να με κάνει να πάρω μόνη μου την απόφαση χωρίς να φαίνεται εκείνος ο κακός. Να έκανα έκτρωση και αυτός να έλεγε “Εγώ δεν της είπα να το ρίξει, της είπα να το μεγαλώσουμε μαζί”. Γελοίος…


ADVERTISEMENT

Φυσικά και δεν μπορούσα να μεγαλώσω το παιδί μου, με κάποιον που πάνω απ’ όλα ήθελε τη καλοπέρασή του.
Φυσικά και δεν ήθελα να μεγαλώσω το παιδί μου με έναν άνθρωπο που με έκανε ένα με τα σκουπίδια επειδή τόλμησα να μην θέλω να σκοτώσω τη ζωή που αυτός έβαλε μέσα μου.
Φυσικά και δεν ήθελα να γίνω μονογονέας όσο και να τους θαυμάζω αυτούς τους ανθρώπους γιατί εκτός από το παιδί μου, αναγκαστικά θα είχα να δίνω λογαριασμό και σε κάποιον που δεν άξιζε να γίνει πατέρας, κι αυτό δυστυχώς το ανακάλυψα μετά.

Έκλεισα 3 ραντεβού για έκτρωση. Στα 2 πρώτα δεν εμφανίστηκα. Περίμενα μήπως αλλάξει κάτι, μήπως το ξανασκεφτεί. Μα τίποτα. Στο 3ο πήγα. Κοιτούσα το ρολόι ήταν 8.30 το πρωί και σκεφτόμουν πως στις 9.10 θα είχα τελειώσει από αυτόν. Πήγα στη κλινική με τόσο μίσος και θυμό όχι για το μωρό μου όχι. Για εκείνον. Ένιωθα πως κάνοντας έκτρωση δεν έβγαζα το μωρό από μέσα μου αλλά αυτόν από τη ζωή μου. “Έλα πάμε” ήρθε ο γυναικολόγος στο δωμάτιο και με πήρε μαζί του. “Μισό λεπτό” του είπα και μπήκα στο μπάνιο. Έκλαψα πολύ, κοίταξα τη κοιλιά μου και του ζήτησα συγγνώμη. Συγγνώμη γι’ αυτό που θα έκανα. Συγγνώμη που επέλεξα αυτόν τον άνθρωπο για πατέρα του…

Κατεβήκαμε 3 ορόφους κάτω. Ακόμα έχω στη μύτη μου τη μυρωδιά από το φάρμακο της νάρκωσης που ήρθε και μούδιασε το σώμα μου. Ξύπνησα μετά από 20 λεπτά. Δεν πονούσα, ήμουν ζεστή. Από τότε και για 2 χρόνια δεν σταμάτησα να κλαίω. Από τότε και για πάντα δεν θα ήμουν ποτέ πια ίδια. Μετά από 3 μήνες με απέλυσαν από τη δουλειά γιατί δεν ήμουν σε θέση να δουλέψω. Γιατί ξενυχτούσα και ξεχνούσα. Γιατί καθόμουν στον υπολογιστή μέχρι αργά και το πρωί δεν μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου απ’ το κλάμα. Και όταν απολύθηκα έχασα και τη τελευταία διέξοδο που είχα μέσα στη μέρα μου κι έτσι το σπίτι μου έγινε η φυλακή μου.

Το φως του ήλιου έκανα μήνες να το δω, δεν άνοιγα παράθυρα. Τους γονείς μου τους μισούσα και ακόμα και σήμερα μετά από 2 παιδιά, τους θεωρώ συνένοχους. Έτρεχα σε ψυχίατρο, μετά σε πνευματικό και μετά σε ψυχολόγο. Κάθε βράδυ παρακαλούσα να μην ξυπνήσω το πρωί. Σε κάθε μου όνειρο ήταν και το αγοράκι μου μέσα. Δεν ήξερα φύλο αλλά αυτή τη μορφή είχε πάρει στα όνειρά μου, ενός αγοριού. Πήγαινα στο σταθμό και περίμενα να έρθει το τρένο να πέσω στις γραμμές. Δεν είχα όμως το κουράγιο και έλεγα μέσα μου “Θα πέσω όταν έρθει το επόμενο” αλλά ούτε στο επόμενο το έκανα. Και έστεκα εκεί 2 ώρες μέχρι να πάρω τη δύναμη να πέσω για να σταματήσω να πονάω. Για αυτό ήθελα να πεθάνω. Γιατί δεν ήθελα άλλο να πονάω! Γιατί οι ενοχές έκαιγαν το δέρμα μου, το μυαλό μου. “Δεν σε υπερασπίστηκα μωρό μου, εγώ φταίω. Ας έλεγαν οι άλλοι, εγώ δεν έπρεπε να πάω να σε ρίξω κι ας έλεγαν ό,τι ήθελαν. Κανείς άλλος δεν μπορούσε να σε βγάλει από μέσα μου, μόνο εγώ!” έλεγα στη τελευταία σειρά της εκκλησίας που πήγα για να εξομολογηθώ και να πάω μετά να πεθάνω.

Ο άλλος; Ζεν! “Έλα να τα ξαναβρούμε να κάνουμε οικογένεια” έλεγε. Είχε λέει μετανιώσει. Πώς να κάνω οικογένεια με κάποιον που μου έκανε τέτοιο κακό; Που θεωρούσα τον κύριο υπεύθυνο για ότι έγινε; Που θα μπορούσαμε να κρατήσουμε το παιδί μας ήρεμα και ωραία χωρίς αφορισμούς και ακρότητες, χωρίς πανικό; Πώς θα μπορούσα να κάνω άλλο παιδί και μάλιστα με τον ίδιο άνθρωπο μετά από αυτό;

Πέρασαν 6 χρόνια από τότε. Τον είδα το Πάσχα σε ένα εμπορικό με τα παιδιά του. Στο δικό μου δεν ήθελε να γίνει πατέρας, αλλά μια χαρά έγινε στα παιδιά μιας άλλης. Για άλλη μια φορά επιβεβαίωσα πως ο άνθρωπος αυτός δεν με αγάπησε πραγματικά ποτέ του. Γιατί ένα από αυτά τα παιδιά που κράταγε στα χέρια του, θα μπορούσε να ήταν το δικό μας κι ας μην ήμασταν μαζί.

Είμαι κατά της έκτρωσης παρ΄όλο που την έκανα όμως είμαι υπέρ του να σέβομαι τις επιλογές των άλλων και τα παιδιά να έρχονται όταν οι συνθήκες είναι όσο το δυνατόν πιο ιδανικές για όλους. Γιατί εγώ “σκότωσα” το παιδί μου αλλά υπάρχουν άνθρωποι που με τις επιλογές τους, τα “σκοτώνουν” κάθε μέρα. Εγώ δεν ρώτησα αν το παιδί μου ήθελε να ζήσει. Εσύ το ρώτησες αν ήθελε οι γονείς του να ζουν χωριστά; Μεταξύ μονογονέων, ειλικρίνεια. Τις επιλογές μας τις πληρώνουν τα παιδιά μας, όποιες κι αν είναι αυτές. Μην κρίνεις συνάνθρωπε, στο ίδιο καζάνι βράζουμε!!!

Εύχομαι καλή υγεία και δύναμη σε όλους.

Σοφία

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Άφησε το σχόλιό σου, στείλε μας email στο 
info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Στοιχεία της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!
Για λόγους προστασίας των πνευματικών δικαιωμάτων των αναγνωστών μας, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ρητώς η αναδημοσίευσή τους. Σε αντίθετη περίπτωση επιφυλασσόμαστε παντός νομίμου δικαιώματός μας. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε στους όρους χρήσης μας εδώ


Σχόλια

Σχετικά Άρθρα

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ