Θόρυβοι

«Μ’ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΚΑΡΙΟΛΑ ΜΕ ΑΠΑΤΑΣ ΡΕ ΑΡΧΙΔΙ;»
Πιάτα που σπάνε πάνω σε άλλα σπασμένα πιάτα, κραυγές βοήθειας, πόρτες που χτυπάν με δύναμη.
«ΚΑΙ Μ’ ΑΥΤΗΝ ΚΑΙ ΜΕ ΟΛΕΣ, ΠΑΛΙΟ ΣΚΡΟΦΑ! ΤΟ ΑΞΙΖΕΙΣ!»
Χέρι που πέφτει με δύναμη σε μάγουλο, μαλλιά που σκορπάνε σαν άχυρα στο πάτωμα, κι άλλα χέρια, κι άλλα χτυπήματα, κι άλλα μαλλιά.
«Ένα αστεράκι… δύο αστερ-»

Γιάννης Σιδέρης

«Σήκω, μικρή μου, φεύγουμε. Πάμε στη γιαγιά».
Μάνα που τραβάει τα σκεπάσματα. Μικρή που μαζεύεται τρομαγμένη.
«Δεν έχεις να πας πουθενά, το παιδί θα μείνει εδώ».
«Εσύ να πας στο τσουλί σου, το παιδί θα έρθει μαζί μου».
Φωνές που τραντάζουν το μυαλό της, ο αρκούδος σφίγγεται περισσότερο στην αγκαλιά της, τα δάκρυα δεν σταματάν με τίποτα.
«Το σπίτι είναι δικό μου, δρόμο! Να πας στην μαλακισμένη τη μάνα σου».
Κι άλλο χέρι που χτυπάει μάγουλο, κι άλλες φωνές, κι άλλες βρισιές. Το παιδί κατεβαίνει από το κρεβάτι, το παιδί τους προσπερνάει, το παιδί θέλει να ανοίξει την πόρτα, να βγει, να δει τον καθαρό ουρανό και να μετρήσει τα αστέρια με ησυχία.
Χωρίς φωνές.
Χωρίς χτυπήματα.
Χωρίς πόρτες να κλείνουν, ποτήρια να σπάνε, μαλλιά να τραβιούνται.
Χωρίς δάκρυα.

«Ένα αστεράκι… δύο αστεράκια.. τρία-»
Λάστιχα που στριγγλίζουν, πόδια που πατάνε μανιωδώς τα φρένα, κραυγή που ακούγεται στην σιωπή της νύχτας.

«…»

Η συνέχεια εδώ

*το παραπάνω κείμενο είναι κομμάτι της συνεργασίας μας με το thebluez.gr. Για θέματα αναδημοσίευσης και πνευματικής ιδιοκτησίας, παρακαλούμε επικοινωνήστε μαζί τους.